कॉफी टेबल

फर्निचरच्या मोठ्या शोरूमच्या एका छोट्याश्या कोपऱ्यात सई आणि सदा काचेच्या कॉफी टेबलावर कोपरं टेकवून एकमेकांकडे पाहत बसलेले. बाजूला उभी असलेली सेल्स गर्ल, पलीकडचा सोफ्यावर आपली वडिलोपार्जित प्रॉपर्टी असल्यासारख्या उड्या मारणारा छोटा मुलगा, बेडच्या कडेला बसून कोणता बेड घ्यायचा ह्यावर हुज्जत घालणारे नवरा बायको, ह्यांचं अस्तित्वच त्यांच्या लेखी नसायचं. त्यांचं छोटंसं घर, नवं आणि त्यातल्या हॉलमध्ये एकदम सेंटर पीस असावं असं हे कॉफी टेबल एवढंच त्यांच्या गावी. 

- हेच घेऊ, तो 

- हे छान आहे, पण महाग आहे.
- मग काय झालं? एकदाच आपण टेबल घेणार मग चांगलं घेऊया.

- पण बजेट?

- आवडलंय ना तुला?

- हो.

- घेऊया मग.

----

त्यांचं नवं घर, त्याचं असणं ह्या टेबलाच्या सभोवतालचं. सर्व घराच्या मध्यात हे टेबल आणि त्याभोवती त्यांचा संसार.  सदाने रात्री उशीराने घरी यायचं आणि बॅग, चावी, पैसे, पाकीट टेबलावर पसरायचं. मग सईने येऊन त्याला ओरडायचं.

- अरे किती हा पसारा?

- टेबल असतं कशाला? सामान ठेवायलाच ना? सदाने प्रतिवाद करायचा.

- नाही टेबल असतं घर  बांधून ठेवायला, त्याच्याभोवती बसायला, गरम गरम कॉफीचे मग ठेवून तासंतास गप्पा मारायला, तंगड्या पसरून पुस्तकं वाचायला. हे असलं सामान टाकून माझं टेबल फुकट घालवायचं नाही. 

- माझ्यापेक्षा तुला टेबल आवडतं? ह्या टेबलावरचं सामान उचलून दुसऱ्या कुठल्यातरी टेबलावर ठेवत सदाने हे टेबल रिकामं करायचं.

- नाही,

- मग मला किती ओरडतेस ह्या टेबलापायी.

- मग मी काय टेबलाला ओरडू?

- आता तू काही करू नकोस. असं म्हणत त्यानं त्यानं आपली तर्जनी तिच्या ओठावर ठेवायची.

मग पुढे कुणीच काही बोलायचं नाही. टेबलानं तेवढं गालातल्या गालात हसायचं.

------

- कोण कडमडलंय एवढं रात्रीचं? 

पाठ खाजवत अर्ध्या झोपेत सदानं उठून दरवाजा उघडायचा. दरवाजा उघडल्यावर बाहेर त्याचं पूर्णं मित्रमंडळ बघून "आ" करून पाहायचं. सर्वांनी त्याला हॅपी बर्थ डे विश करायचा. टेबलावर कापलेला केक खवून आपापल्या घरी निघून जायचं. मग फक्त ती, तो आणि ते उरायचं. 

- कसं जमतं तुला हे सगळं. सदाने सईला विचारायचं.

- जमवलं की जमतं, टेबलावरचा उरलेला केक उचलत तिनं म्हणायचं.
- माझ्या डोक्यातही आलं नसतं.

- डोकं असेल तर येईल ना?

- हं.

हॉलमधले दिवे बंद करून झोपायला जाताना, केकचा एक छोटासा तुकडा टेबलवर पडलेला त्याला दिसायचा, तो तुकडा उचलून कचरापेटीत टाकायचा सोडून सदानं तो तसाच तोंडात टाकायचा आणि तळव्याने टेबलावरचा डाग पुसून टाकायचा आणि तळवा शर्टावर घासत स्वच्छ करायचा. हळूच सई तर पाहत नाही ना हे बघून झोपायला जायचं.

------

- सदा अरे बाळाला असं टेबलावर ठेवू नको, त्याला थंडी वाजेल. सईने सदाला ओरडायचं

- अगं असूदे एकंच मिनिट. काचेच्या टेबलावर कसला सही फोटो येईल.

- किती हालतोय बघ तो, पडेल.

- असा कसा पडेल मी आहे ना. 

- बस आता. उचल त्याला.

उचलता उचलता बाळाने शू करायची आणि आपल्या लंगोटासकट टेबल भिजवून काढायचं. सईने सदाला खूप झापायचं आणि कपडे बदलायला बाळाला आत घेऊन जायचं. सदानं मग पोतेऱ्याने टेबल साफ करायचं. 

------

- सई, लवकर बाहेर ये. सदानं उड्या मारत मारत तिला बोलवायचं

- .... समोरचं दृश्य बघून सईनं निःशब्द व्हायचं.

बाळाने काचेच्या टेबलाला धरलेलं असायचं आणि त्याच्या आधाराने ते उभं राहिलेलं असायचं. एका निर्णायक क्षणी टेबलाचा आधार सोडून बाळाने पहिलं स्वतंत्र पाऊल टाकलेलं असायचं. 

- सदा, आपण आता टेबल इथे ठेवायला नको.

- का गं?

- बाळ आता चालायला लागेल, खेळेल धडपडेल. उगाच त्याचं डोकं त्या टेबलावर आपटेल, टेबलाचे कोपरे लागतील त्याला.

- नाही काही होणार. असूदे आहे तिथे. 

पण सईने त्याचं ऐकायचं नाही. मग सदाने मोठ्या कष्टाने ते टेबल उचलून दुसऱ्या खोलीत टाकायचं. टेबल हिरमुसलं होऊन ठेवल्या जागी बसून राहायचं. 

-------

- करू ना सही नक्की? जमिनीवर गुडघ्यावर बसून टेबलवर ठेवलेल्या पेपरकडे पाहत सदाने सईला विचारायचं.

- कर आता. ठरवलंयस ना?

- हो. पण हे घर सोडायचं, हे शहर सोडायचं आणि दुसरीकडे जायचं खूप जीवावर येतंय गं.

- हं. पण अशी संधी पुन्हा मिळणारय का? यायचं असेल तर परत येऊच की इथे.

त्याने नेहमीप्रमाणे तिच्या शब्दांनी आश्वस्त व्हायचं आणि टेबलावरच्या कागदावर सही करून टाकायची. 

-------

- ह्या शहरात येऊनही एक वर्ष झालं. सोफ्यावरून टेबलापर्यंत पाय पसरत त्यानं म्हणायचं.

- हो ना. पण आपलं सामान सगळं आपण घेऊन आलो म्हणून बरं झालं.

- अगदी त्याच घरात असल्यासारखं वाटलं. सेटल होणं खूप सोपं गेलं.

- हं.

टेबलही आता नव्या घरात रमलेलं असायचं.

-------

- अरे किती गोंधळ घालताय रे? सईने किचनमधून मैत्रिणींच्या घोळक्यातून बाहेर हॉलमध्ये खेळत असलेल्या मुलांवर ओरडायचं.

- वा.... बाल्कनीमधून सदाने उगाचच ओरडल्यासारखं करायचं.

मुलांच्या आरडा ओरड्याने घर भरून जायचं.

मग एकदम खळ्ळ असा आवाज. सईने घाबरून बाहेर  धावत यायचं, सदानेही तसंच करायचं. कुठलंतरी काहीतरी टेबलावर आदळलेलं असायचं आणि काचेच्या टेबलाचे दोन तुकडे झालेले असायचे.

सदानं ते तुटकं टेबल घराबाहेर नेऊन ठेवायचं. मुलांचे खेळणं पुन्हा सुरू झालेलं असायचं. सदाने आत येऊन सईकडे बघायचं. त्याच्या डोळ्यातला ओलावा फक्त तिलाच दिसायचा. तिनं त्याला डोळ्यानंच धीर द्यायचा आणि दोघांनीही खोटं हसू तोंडावर आणत पाहुण्यांना सामोरं जायचं.

बाहेर पडलेल्या टेबलानं असहायपणे तसंच पडून राहायचं. 

-------

- कोहम

जळ (2)

जळ (१) गाडी तशीच गेटपाशी सोडून पुन्हा गुडघाभर पाण्यातनं चालत आम्ही जिन्यापाशी पोहोचलो. पाऊस आताशा उतरला होता पण पाणी उतरलं नव्हतं. तसेच ऑफिसात गेलो. माझं ऑफिस आहे छोटंसंच. बाहेर मुलांना बसायला थोडी जागा आणि पलीकडे माझं केबिन. अभ्राला आत जाऊ दिलं आणि तिच्यामागे मी आत शिरलो. ओल्या कपड्यांमुळं तिचं आखीव  रेखीवपण चांगलंच डोळ्यात भरत होतं. "काका, आत येताय ना? पाठी वळून न बघताच ती म्हणाली." पाठीला डोळे तर नसतील ना हिच्या? माझ्या मनात आलं. 

"हा काय, आलोच." तिच्यामागे मी आत शिरलो आणि ऑफिसचा दरवाजा लावून घेतला.  "आज कुणी नव्हतं का आज ऑफिसात?" "नाही. सगळे बाहेरंच होते आज. मीही घरी निघालोच होतो, पण..." "माझ्यासाठी थांबलात." "हो. हा असा पाऊस आणि तू नवखी इथे. म्हणून थांबलो" " आणि अडकलात माझ्याबरोबर" माझ्याकडे रोखून बघत ती म्हणाली. तिच्या डोळ्यात आव्हान होतं की आवाहन होतं कोण जाणे. कोड्यात बोलण्यात अभ्राचा हातखंडा असल्याचं मला इतक्या दिवसाच्या तिच्या ओळखीनं माहीत झालेलंच होतं. पण तिचं असं माझ्याशी आता बोलणं मला थोडं ऑकवर्ड करत होतं. " असं का म्हणतेस? माझं कर्तव्यच आहे ते" काहीतरी बोलायचं म्हणून मी बोलून गेलो. " हो ना. वाफेला पोटात घेऊन गर्भार व्हायचं ढगांचं कर्तव्य. ढग असा फुटला की पृथ्वीला झोडपून काढायचं पाण्याचं कर्तव्य, नाल्यांची साफसफाई न करण्याचं आपल्या राजकारण्यांचं कर्तव्य, साचणाऱ्या पाण्यात घरी जाण्याऐवजी तुम्हाला फोन करणं हे माझं आणि मी फोन केला म्हणून इथे थांबणं तुमचं. आपण सगळे आपापली कर्तव्यच तर पार पाडतोय" असं म्हणून ती हसली. तिच्या सौंदर्याला एक वेडसर बाज आहे. ह्यामुळेच झाला असेल का हिचा घटस्फोट? " काका, खूप थंडी वाजतेय हो" तिनं विषय बदलला.  " ते झालंच. तू पूर्ण भिजलेयस" असं म्हणत असताना भिजलेल्या तिला नखशिखान्त निरखायची संधी मी सोडली नाही. " तुम्हीही भिजलायत काका" काका वर खास जोर देऊन ती म्हणाली. मला थोडंसं वरमल्यासारखं झालं. " हो पण. मी ठीक आहे. तू मात्र.... " " छत्री कुठे ठेवू?" तिच्या हातातली छत्री तशीच खालच्या लादीवर पाऊस पाडत होती. " बाहेर ठेव." ती छत्री ठेवायला वळली. ती परत आत आली तोवर मी केबिनमधून एक टॉवेल घेऊन बाहेर आलो. " हा घे" टॉवेल तिच्या हाती देत मी म्हणालो. " अय्या टॉवेल? ऑफिसात? " काहीतरी प्रचंड आश्चर्यचकित करणारी गोष्ट घडल्यासारखी ती म्हणाली. " हो असतात. एकदोन." " एक की दोन? " "... " " नाही. तुम्ही पण ओले झाला आहात म्हणून विचारलं. एकंच असेल तर तुम्हाला ओलं राहावं लागेल किंवा हा टॉवेल वापरावा लागेल? " " तू काळजी नको करू. आत अजून एक आहे. " " बरं काका मी थोडं केबिन वापरू का? माझ्याकडे माझे कपडे आहेत. रोज संध्याकाळी जिमला जाते ना तिथे वापरायचे. तुमची हरकत नसेल तर मी कपडे बदलते." " माझी काही हरकत नाही. पण एक काम कर. तू इथेच कपडे बदल. मी केबिनमध्ये जातो. दार लावून घेतो. तुझं झालं की बोलाव मला. "

तिच्या होकाराची वाट न पाहता मी आत गेलो आणि दरवाजा लावून घेतला. कपाटातला दुसरा टॉवेल काढून मी माझे ओले झालेले पाय पुसायला लागलो. टेबलवर प्रिया आणि विद्याचा फोटो ठेवलेला होता. पाय पुसण्यासाठी मी टेबलवर बसलो आणि माझं लक्ष समोर गेलं. माझ्या केबिनचा दरवाजा हा वन वे मिरर आहे. आतून बाहेरचं सर्व दिसतं पण बाहेरून आतलं काहीच दिसत नाही. मी अभ्राला आत का नाही येऊ दिलं? पण हे मी मुद्दाम केलेलं नाहीये, मी स्वतःला समजावलं. पण नजर दरवाज्यावरून हटत नव्हती. तिचं ते खानदानी रूप, पाण्याने भिजलेले पण टॉवेलने पुसल्यावर कुरळे झालेले केस, नितळ त्वचा, हरवलेले डोळे. कपड्यांची आवरणं निघाली, त्याही स्थितीत आड येणारा टॉवेल नकोसा वाटायला लागला.  नजर तिथून हटवावी असं अनेकदा वाटलं पण डोळे काही हालले नाहीत. कानशिलं गरम झाली. बाहेर जावं आणि तिला आवळावं असं मनात आलं आणि दुसऱ्याच क्षणाला असे विचार आपल्या मनात कसे आले असं वाटून वरमायलाही झालं. नवे कपडे चढले आणि नवी अभ्रा दिसायला लागली. आता ती अधिकच आकर्षक दिसत होती. तिने केस पुन्हा एकदा पुसले, हलकेच झटकून पाठीवर सोडले आणि ती केबिनच्या दिशेने वळली. तिला आत येऊ देणं योग्य नव्हतं, मी लगबगीने दरवाज्यापाशी गेलो आणि तिने नॉक करताच ताबडतोब दरवाजा उघडून बाहेर गेलो. " काका, मी दरवाजा नॉक करायची वाट पाहत बसला होतात की काय? " " नाही तसं काही नाही" " मग  क्षणार्धात कसा उघडलात? " ती हसली. " ..... " " इटस ओके काका, एवढे कॉन्शस कशाला होताय? मी नाही जाणार तुमच्या केबिनमध्ये. काही सिक्रेटस आहेत का आत? " " नाही. तसं काही नाही. पण क्लायंट्सची माहिती असते. प्रायव्हसी लॉ. यू नो. " मी उगाच काहीतरी बोलून गेलो. " हो ते तर झालंच. आमच्या कंपनीतही ते खूप स्ट्रिक्ट आहे. " " बस ना" समोरच्या खुर्चीकडे बोट दाखवत मी तिला बसायला सांगितलं. आता कपड्यानं झाकलेलं शरीर मघा कसं दिसत होतं ह्याचा विचार मी करत होतो. " काका तुमच्याकडे आहेत का ग्लास इंडस्ट्रीमधले क्लायंट्स? " तिनं विचारलं. " नाही. का बरं? " " अहो मी ग्लास कंपनीतच कामाला आहे.  त्याचाच तर सेल मी बघते. वन वे मिरर्स असतात ना, ते माझं स्पेशलायझेशन आहे. आमच्या डिस्ट्रिब्युशन चॅनेल्सचं सगळं मीच हँडल करते. " "... " मी फक्त चमकून तिच्याकडे पाहिलं. माझ्या ऑफिसच्या दरवाज्यावर वन वे मिरर आहे हे तिच्या लक्षात नाही आलं? " असं काय बघताय काका? वन वे मिरर. म्हणजे आतून बाहेरचं सगळं दिसतं पण बाहेरून आतलं काहीच दिसत नाही. तसं. आलं का लक्षात तुमच्या?" असं म्हणून ती एकदम खळखळून हसली. मला काय बोलावं हे सुचेना. मला आतून दिसतंय हे तिला माहीत होतं? तरीही तिनं कपडे बदलले? पुन्हा एकदा हे आव्हान होतं की आवाहन? " काका तुम्ही तर एकदम शांत झालात. आर यू ओके? " बाजूच्या टेबलवर ठेवलेली पाण्याची बाटली तिनं मला दिली. मी ती घेतली आणि दोन घोट पाणी प्यायलो. " आता बरं वाटतंय का?" ती काळजीनं म्हणाली. " हो. तसं काही झालं नव्हतं" मी तिची नजर चुकवत म्हणालो.  " तुला हवंय का पाणी? " मी तिला विचारलं. ती मानेनंच नको म्हणाली. " पाण्यात आकंठ भिजलेय मी काका, नको मला अजून पाणी. काका तुमच्या मुलीचं नाव काय हो? " " प्रिया" " हं, कॉलेजात जाते ना?" " हो. कसे दिवस भुर्रकन उडून जातात पाहा. काल परवापर्यंत मीही शिकत होते असं वाटतंय. शिक्षण संपलं आणि घरच्यांनी लग्न लावून दिलं. नवऱ्यानं नवरेपणा गाजवला. दारू पिऊन घरी यायचा. झोपेत असेन तरी तशीच्या तशी उठवून बाथरूममध्ये शॉवरखाली उभी करायचा. पूर्ण भिजले की  टॉवेल टाकायचा अंगावर म्हणायचा पूस अंग आणि बदल कपडे माझ्यासमोर. नाही ऐकलं तर बेदम मारायचा. काही वर्ष सहन केलं मग पुढे असह्य झालं. सोडलं त्याला. घरच्यांनी त्यांचं कर्तव्य केलं, नवऱ्याने, शॉवरने आणि टॉवेलने त्यांचं, मी माझं" "... " " नकोय काका पाणी नकोय मला. खूप झालं पाणी" मी पाण्याची बाटली जागेवर ठेवली, मला काय बोलावं ते सुचत नव्हतं.  " सॉरी हं. मला हे सगळं माहीत नव्हतं" तिनं माझ्याकडे वळून पाहिलं. तिच्या नजरेत कुठे दुःख, असूया, सूड दिसतंय का ते मी शोधत होतो पण मला त्यातलं काहीच सापडलं नाही. ती एकदंम मोठालं हसली. " काका तुमचं नाव काय? " मघा मुलीचं नाव विचारलं आता माझं? " कारण तुमचं आडनाव तेवढं माहीत आहे पण नाव कधी कळलंच नाही. " " अरविंद" " म्हणजे कमळ ना? चिखलात उगवणारं पण कसं चिखलापासून दूर छान छोकी गोंडसवाणं दिसणारं" "... " " मी अभ्रा. म्हणजे ढग, सगळ्या जगातल्या वाफेने संपृक्त झालेला ढग कधीही फुटू शकेल असा. आजच्यासारखा" असं म्हणून ती पुरुषी हसली. तिच्या सौंदर्याला तसं ते हसणं शोभत नव्हतं. मग ती एकदम हसायची थांबली. " काका तुमचं लव्ह मॅरेज की अरेंज्ड? " " लव्ह" " वाह. ज्यांचं लव्ह मॅरेज होतं ना त्यांचा मला हेवा वाटतो. एक ती आणि एक तो. दोघांचं एकमेकांशिवाय पान हालत नाही. ती त्याला अचानक भेटायला येते. तो पुरता गोंधळतो. तिचं येणं त्याला आवडत असतं पण तरीही तो बावरत असतो" असं म्हणून ती खुर्चीवरून उठली आणि  तिनं स्वतःभोवती एक गिरकी घेतली आणि माझ्या खुर्चीमागं गेली. " तो तिची नजर चुकवत इकडे तिकडे पाहत राहतो. मग ती हळूच मागून येते त्याच्या डोळ्यावर हात ठेवते आणि म्हणते मला पाहणार नसशील तर दुसरं काहीच पाहायचं नाही. " असं म्हणून तिनं तिचे तळवे माझ्या डोळ्यांवर टेकवले. शरीरातून एकदम शहारा गेला, " झालं होतं का काका कधी तुमचं असं" माझ्या डोळ्यावरचे हात काढून तिचे निरागस असलेले किंवा दिसणारे डोळे माझ्यावर रोखून ती म्हणाली. "... " " असंच असतं ना प्रेम? लांब असून जवळ असणं. ती अशी डोळ्यासमोर नसणं पण सतत डोळ्यासमोर दिसणं." ती तिच्या खुर्चीत बसली आणि माझ्या अगदी समोर आली. " ती अशी, तुम्ही असे. म्हटलं तर एक फूट म्हटलं तर मैलोन मैल. कुणी कापायचं हे अंतर? तुम्ही की तिनं? ती होईल वीतभर पुढे, रोखून पाहील तुमच्या डोळ्यात. देईल तुम्हाला आव्हान डोळ्यानं. मग तुम्ही व्हाल थोडेसे पुढे धराल तिचे दंड, ओढाल तिला आणखी पुढे. तिचा दंड तुमचा हात. तिचे ओठ तुमचे ओठ मध्ये अंतर फक्त एक बोट." मी तिच्या दंडाला धरलं आणि तिला तिनं म्हटल्याप्रमाणं तिला जवळ ओढलं. " तुम्ही असे, ती अशी. तुम्ही बाजी, ती काशी. तुम्ही कृष्ण, ती राधा, तुम्ही ती आणि ती तुम्ही, अंगभर रक्त, रक्तात खाज, सुटले सांड, माजावर आज, अंगात पसरले वासनेचे लोण, तुम्ही आग तर मी कोण? " तिच्या ओठात आणि माझ्या ओठात खरोखरच बोटभर अंतर होतं. मघा पाहिलेलं तिचं ते गोरटेलं शरीर माझ्या हातात होतं. आता फक्त मला शेवटचा घाव घालायचा होता.

" बोला ना. तुम्ही आग तर मी कोण? " मला भानावर आणत तिनं पुन्हा विचारलं. "..... " मला काहीच सुचलं नाही. दोन क्षण असेच गेले. तिच्या ओठाची हालचाल झाली. तिचे ओठ माझ्या ओठावर ती  टेकवणार असं वाटून मी डोळे बंद केले.

" तुम्ही आग तर मी पाणी" ती म्हणाली. माझ्या हातातनं तिने तिचे दंड सोडवले आणि ती दूर झाली मी तसाच डोळे बंद बरून ओशाळल्यासारखा बसून राहिलो. " मी पाणी. खळखळत येणारं आणि आलं तसं जाणारं. भावनांनी उचंबळून यावं पाण्यासारखं आणि पाणी हातात पकडायला जावं तर जसं मुठीतून निसटून जातं, तसं निघून जावं आल्या पावली. तशीच आहे मी. पाण्यासारखी." ती आली तशी ती निघून गेली. पुन्हा कधीच दिसली नाही, भेटली नाही. मीही तिला कधी फोन केला नाही आणि तिनंही. तिचं पाणी असणं आणि मला योग्य वेळी विझवून जाणं मात्र कायम माझ्यासोबत राहिलं. 

- कोहम

एक अश्रू तळव्यावरचा

स्नेहाशी भांडण झाल्यापासनं सगळंच बिनसलंय. ती माझ्याशिवाय राहूच कशी शकते? मी खूप आव आणतो, पण तिच्याशिवाय मला करमत नाही. पाच दिवस स्वतःला ऑफिसच्या कामात बुडवून घेतो पण शुक्रवार संध्याकाळ मात्र खायला उठते. स्नेहा असताना शुक्रवार संध्याकाळ म्हणजे आठवड्यातली सगळ्यात धमाल वेळ. सगळं प्लॅनिंग तिचं, मी फक्त नंदीबैलासारखी मान हालवायची आणि ती म्हणेल तिथे तिला घेऊन जायचं. अर्थात दरवेळी काहीतरी मस्त, वेगळं आणि धमाल घडवून आणायचं कसब तिच्याच अंगी आहे.

जात्याच ती क्रिएटिव्ह. रात्र रात्र कॉफीचे मग रिचवत ऍड कॉन्सेप्टस क्रिएट करण्यात घालवायची आणि मग दिवस दिवस झोपा काढत घरी बसून राहायची. मी आपला  सरळ साधा सोपा आयटी वाला. मायबाप ऑनशोअर जसं सांगेल तसं आणि तसंच करायचं आपलं डोकं चालवायचं नाही. वेळ संपली की काम बंद, मग सगळा वेळ आपलाच. कधी कधी मला स्नेहाचं आश्चर्यच वाटायचं. कसं काय तिने मला हो म्हटलं तेव्हा?

हातातला ग्लास केव्हा संपला काही कळलंच नाही. अजून एखादा? नको आताशा  झेपत नाही इतकी. रात्रीचे बारा वाजले. समोर अख्खा शनिवार आणि रविवार आ वासून उभे आहेत. काय करायचं काय? समोरंच सकाळचं एन्व्हलप पडलेलं. उचलून उगाचच उघडून पाहिलं. स्नेहानं नोटिस पाठवलेय घटस्फोटाची. हे घर. तिचं माझ्या भोवताली असलेलं आणि नसलेलं अस्तित्व आणि समोरचे दोन रिकामे दिवस. नकोच इथे राहणं.

फोन उचलला, कॉन्टॅक्ट्स, फेवरिटस, मिलिंदा. बेल वाजली. हा बहुतेक हळद दूध पिऊन झोपलेला असणार. उचलला.  

- काय करतोयस? 

- झोपायची तयारी.

- बरं

- ह्या अवेळी कुठे आठवण झाली.

- झाली आता. आठवण काय परवानगी मागून येते.

- बरं बोला.

- मी येतोय आता.

- तू मुंबईत आहेस?

- नाही मी आहे पुण्यातच. पण मी आता मुंबईला येतोय.

- तुझं डोकं फिरलंय का? बारा वाजून गेलेत.

- माझ्याकडे घड्याळ आहे. उगाच वेळ सांगू नकोस. 

- अरे पण इतक्या रात्री येण्यासारखं काय घडलंय? उद्या सकाळी ये.

- मला  आता घरातून बाहेर पडायचंय. तुला त्रास होणार असेल तर मुंबईला येऊन कुठल्यातरी बाकड्यावर झोपतो, सकाळी घरी येईन तुझ्या.

- हे बघ इतक्या रात्री गाडी घेऊन कशाला येतोयस? 

- मी रात्रीच गाडी चांगली चालवतो असं तूच म्हणतोस ना? मी निघतोय. एक चावी वॉचमनकडे देऊन ठेव. मी आरामात थांबत थांबत येणारे. पहाटे पहाटे तुझी झोपमोड नको.

- बरं

भोवती घर सगळं अस्ताव्यस्त पसरलेलं होतं. स्नेहा असताना असायचं तसंच.  पण ती असताना मला ते आवरून ठेवावंसं वाटायचं. आता आवरून आवरून आवरायचं कुणासाठी. बेडवर बाईंनी वाळलेले कपडे नीट घडी घालून ठेवलेले. कपाटातली सॅक काढली. दोन दिवसासाठीचे असतील, दिसतील ते कपडे त्यात कोंबले. म्हणे रात्री गाडी चालवू नको. ह्या मिलिंदाबरोबर अगदी कन्याकुमारीपर्यंत गाडी घालून फिरलो. रात्री गाडी चालवायची. दिवसा थोडा आराम, फिरणं. रात्री परत गाडी. हा आळशी झोपून जायचा शेजारी नाहीतर पेंगत राहायचा. गाडी हे माझं पहिलं प्रेम आणि दुसरं स्नेहा.

लिफ्ट थांबली, मी बाहेर पडलो, गाडीकडे गेलो. वॉचमन त्याच्या खुर्चीत शांतपणे झोपला होता. मी त्याच्या खांद्याला हात लावला तसा दचकून उठला. गडबडून उभा राहिला आणि सलाम ठोकला. त्याला चावी दिली, म्हटलं बाईंना द्यायला सांग सकाळच्या वॉचमनला आणि घरीच सोडायला सांग काम झाल्यावर. तो जरा वरमला. मी गाडीत बसून गाडी चालू करून पार दिसेनासा होईपर्यंत उभा राहून पाहत राहिला. गाडी साडेबाराची वेळ दाखवत होती. हायवेकडे गाडी वळवली. पण मग असं वाटलं की कडकडून भूक लागलेय. ऑफिसातून आल्यापासूनचकल्या सोडल्या तर बाकी काही पोटात गेलेलं नव्हतं. 

तशीच गाडी वळवली. पुणं निद्रिस्तंच होतं. तुरळक गाड्या रस्त्यावर होत्या तेवढ्याच. आता पार दहा किलोमीटर आत जायचं भुर्जी खायला. बऱ्याच वेळा मी ऑफिसातून खूप उशीरा यायचो. घाईघाईने हात पाय धुऊन बाहेर यायचो आणि स्नेहाला म्हणायचो.  स्नेहा, खूप भूक लागलीय जेवायला वाढ. स्नेहा तिचा तो जाड फ्रेमचा चष्मा घालून टेबलाशी बसलेली असायची. तो नाकावर खाली ओढून ती माझ्याकडे हरवल्यासारखी पाहायची. म्हणायची मी विसरले रे. जेवण बनवायचं विसरायची आणि जेवायचंही. सगळी हॉटेल्स बंद. मग काय बसा गाडीतआणि चला भुर्जी पाव खायला. तोही ती म्हणेल तिथेच. अगदी दहा किलोमीटर आत गावात जायला लागलं तरीही.

रिकाम्या रस्त्यातसुद्धा स्नेहाच. प्रत्येक कोपऱ्यावर तिची आठवण. हे दुकान, तो मॉल, हे रेस्टॉरंट, तो पब. एक ना अनेक. तिच्या प्रॅक्टिसेस, नाटकं, थिएटर्स, पुस्तकं. अगदी तो रस्त्यावर नसलेला पण रोज तिथे बसणारा तो जुनी पुस्तकं विकणारा. त्याचं अर्ध दुकान स्नेहानं आमच्या घरी भरून ठेवलेलं. पुस्तकाच्या कपाटात माझा एक कप्पा होता, बाकी सगळं तिचं. चित्र विचित्र पुस्तकं, मराठी, इंग्रजी, घरभर पसरलेली. एका वेळी दहा पुस्तकं वाचण्याची तिची सवय, त्यावरून तिच्याशी भांडण, समजूत, पुन्हा तेच. अरे मरायचाय का रे? काच खाली करूनसमोरून धावत रस्ता क्रॉस करणाऱ्यावर मी कावलो. त्यानं माझ्याकडं नेहमीसारखं दुर्लक्ष केलं. 

हातातली सिगारेट रस्त्यावर तशीच टाकून मी गाडीत येऊन बसलो. आता पोट शांत झालेलं होतं. रात्रीचा दीड वाजलेला. मिलिंदा किती चिडला आता येतो म्हटलं तर. जावं का परत घरी? उद्याच जावं मुंबईला. पण मग घरभर भरलेली स्नेहा रात्रभर छळत राहील. नकोच. रस्ताच बरा. मोकळा. एकटा म्हटलं तर इतर गाड्या, म्हटलं तर नाही, रफी, भीमसेन, अमीर खॉ, मारवा. मारवाच. पिया मोरे. 

गाडी हायवेला लागली. आता वीसच मिनिटात एक्सप्रेस वे. हा नव्हता तेव्हा फार गंमत होती. पाच पाच तास घाटात अडकून पडायचं. मी, मिलिंदा आणि स्नेहा अनेक वेळा आमच्या दोन स्कूटर्स घेऊन लोणावळ्याला जायचो. एकदा स्नेहाला काय लहर आली माहीत नाही. म्हणाली की आज घाट उतरायचा.  त्या वेळची माझी ती कायनेटिक होंडा, घाट तोऱ्यात उतरली खरी पण वर येताना बिघडली. भंगाराच्या ट्रकमध्ये घालून आणायला लागली. स्नेहावर मी इतका चिडलो. तर म्हणते कशी, भंगाराच्या ट्रकमध्ये बसून खंडाळ्याचा घाट मिळाला असता का चढायला तुला? 

टोलचे दिवे दिसायला लागले तसा गाडीचा वेग आपोआपच कमी झाला. दोनशे दिल्यावर पाच सुट्टे नसल्याचं त्यानं मला सांगितलं आणि राहूदे म्हणून मी पुढे निघालो. 

- असं कसं राहूदे म्हणतोस. अशाने ते सोकावतात. स्नेहा म्हणायची. 

- पण नाहीयेत ना त्याच्याकडे सुट्टे. मग? इथेच थांबू का?

- नको.

ती पर्समधून पाच चॉकलेट्स काढणार.

- ही दे त्याला, म्हणावं दहा परत दे

- स्नेहा?

- दे रे दे

म्हणून ती मला ते नाटक करायला लावणार. मग तो टोल्या माझ्याकडे कुठून कुठून येतात कोण जाणे चा आविर्भाव करून पाहणार आणि कुठूनतरी पाच रुपये निर्माण करून मला परत देणार. असे आम्ही दोघं. खूप वेगळे.

टोल गेला. कामशेटचे बोगदे गेले, लोणावळं जवळ यायला लागलं. आताशा बकाल झालंय पण पूर्वी तसं नव्हतं. मी आणि स्नेहा यायचो तेव्हा. कोपरा न कोपरा पायाखाली घातलाय. मनात येईल तेव्हा ड्युकच्या नाकावर टिच्चून यायचं, नाहीतर लोहगड हक्काचा. अशाच एका ट्रेकमध्ये नेहमीप्रमाणे स्नेहा पुढे आणि मी मागे. एकदम रस्ता जंगलात शिरला. उन्हापासून सुटका मिळाली म्हणून मला बरं वाटलं. स्नेहा थांबली, वळली आणि माझ्याकडे पाहत राहिली. मला कळेना काय झालं. आणि काही कळायच्या आतच तिचे ओठ माझ्या ओठांवर. तिचं ते इतकं जवळ येणं, अचानक, अंगावर उभे राहिलेले रोमांच. तिच्या जिवणीवर लखलखणारा घाम. तिचे मिटलेले डोळे, तिच्या अंगाअंगाचा झालेला स्पर्श. मनस्वी, अकारण, वाटलं म्हणून वाटेल ते करणं, म्हणजेच स्नेहा असणं. पण मग ह्या मनस्वितेतच थोडासाच बसणारा मी?

लोणावळं गेलं तसा सरळ रस्ता नागमोडी वळायला लागला. गेले दोन आठवडे पावसानं दडी मारलेली तो आठवण झाल्यासारखा एकदम कोसळायला लागला. पाऊस, खंडाळ्याचा घाट, टायगर पॉइंट, धबधबे, कांदा भजी, चहा. एक ना अनेक आठवणी. ह्या डोंगराने मला मोठं होताना पाहिलं, प्रेमात पडताना पाहिलं, स्नेहाशी एकरूप होताना पाहिलं आणि आता दूर जाताना... 

प्रत्येक वळणावर थांबायचं असा तिचा हट्ट, लवकर पोहोचायचं असा माझा हट्ट. पण तिचंच जिंकणं, आमचं थांबणं, मग तिचं हावरटासारखे फोटो घेणं. प्रत्येक फोटोत मीही तिच्यासारखं काहीतरी वेडं विद्र करावं हा तिचा आग्रह. एक वळण, दोन वळणं, तीन वळणं. मग समोरून घाट चढणाऱ्या ट्रकचे, हायबीमवर ठेवलेले, असह्य होणारे हेडलाईट्स. मग न दिसणारा रस्ता, मग डोळे किलकिले करून पाहण्याचा प्रयत्न, बाजूला बसलेली स्नेहा, बाजूला नसलेली स्नेहा, विचारांचा हलकल्लोळ, वळण, विचार, वळण विचार, वळण.

आणि मग सपाट रस्ता. घाट संपला. पूर्वेकडे तांबडं फुटायला लागलेलं. आता गाडी जोरात हाकायची आणि मिलिंदाकडे पोहोचायचं. चहा मिळाला तर बरं पण बहुतेक नाहीच मिळणार. नवापर्यंत झोपून राहायची ह्याची जुनी सवय. शंभर, एकशे दहा, एकशे वीस. बस. ह्याउप्पर नको. गाडीला वेग आला. रात्रभर घाट चढून थकले भागलेले ट्रक्स पाठी पडायला लागले. 

माझंच कुठे चुकलं का? स्नेहा ही अशी. मीच थोडं समजून घ्यायला पाहिजे होतं का? गेले सहा महिने तिच्याशी वरचेवर होणारी भांडणं, अबोला. मला हवं असलेलं आणि तिला नको असलेलं मूल. आणि काल मला स्नेहानं पाठवलेली नोटीस ह्यात कुठेतरी आमचं आम्ही असणंच नाहीसं होत गेलं. मी असा आहे आणि ती तशी आहे, म्हणूनच आम्ही एकमेकांवर प्रेम केलं आणि म्हणूनच आम्ही एकमेकांपासून दूरंही गेलो.

पहिला बोगदा गेला आणि गाडी अल्लद दुसऱ्या बोगद्यात शिरली. हजार्ड लाइट्स बंद करून मी गाडी पुन्हा दामटवली. कुणीतरी माघार घ्यायला हवीच होती. ती मीच का घेऊ नये? स्नेहा माझ्या रक्तात भिनलेय, इतकी की ती इथं नाही तरी तिच्याशिवाय मला दुसरं काहीही सुचत नाहीये, मग मीच पडतं का घेऊ नये? विचारांच्या घोटाळ्यातच टोल आला. सगळ्यात डाव्या बाजूच्या रांगेत कमीत कमी गर्दी असते असा माझा समज, पण आज खरंच कुणीच नव्हतं. मी गाडी तशीच दामटवली आणि टोल पार केला.

कधी एकदा स्नेहाला भेटतो असं झालं. मिलिंदा चहा देणार नव्हताच तो स्नेहाकडंच घ्यावा. तिला सरप्राइज. पहाटेची तुरळक वर्दळ सुरू झालेली. एक्स्प्रेस वे संपला आणि रस्ता काटकोनात वळला. तेवढ्यापुरता वेग कमी करून मी पुन्हा एकदा तो वाढवला तो थेट चांदणी चौकापर्यंत, गाडी कोथरुडात स्नेहाच्या बंगल्यासमोर थांबवली. सगळं शांत होतं. मी दरवाज्यापाशी गेलो, बेल वाजवली. बेल बंद करून ठेवलीय वाटतं झोपमोड नको म्हणून? आता काय करावं ह्या विचारात असतानाच, दुधाच्या पिशव्या घेऊन पोऱ्या आला. त्यानंही बेल वाजवली आणि तो निघून गेला.

अर्ध्या मिनिटात दार उघडलं. समोर साक्षात स्नेहा. नुकतीच झोपेतून उठलेली, कपाळावर सांडलेली बट. तीच ती जिवणी, तोच बेदरकारपणाचेहऱ्यावर. मी तिच्याकडे पाहिलं. तिनं मला पाहून न पाहिल्यासारखं केलं. दरवाजा सताड उघडा ठेवून ती आत गेली, मीही तिच्यापाठोपाठ गेलो. टेबलावर तिचा फोन ठेवलेला, तो वाजायला लागला. मिलिंदा? ह्या माणसानं हिला आता का फोन केला? नवापर्यंत लोळत पडायची ह्याची सवय. तिने फोन घेतला. तिनं फोन घेतला तसा मी तिच्यासमोर उभा राहिलो आणि डोळ्यात डोळे घालून पाहिलं. 

तिनं माझ्याकडे पाहिलं. फोन तसाच कानाला लावलेला. तिच्याही नकळत तिच्या डाव्या डोळ्यातून एक अश्रू गालावर ओघळला आणि गालावरून तो जमिनीवर पडणार इतक्यात तो अलगद तळहातावर झेलण्यासाठी मी हात पुढे केला. अश्रू माझ्या तळव्याला छेदून थेट तिच्या पावलावर पडला. 

मी माझ्या तळव्याकडे आणि त्यावर न पडलेल्या तिच्या अश्रूकडे पाहत राहिलो....

- कोहम

He and me

I don't have time for him. Life is too busy. Me, my family, my work is enough of a preoccupation to be thinking about him. But today was a little unusual.

Luckily, I got one such sleepy, slow, drowsy day. I thought park bench was a good place to spend some quality time doing nothing and introspecting about "my" life. A happy couple with their young daughter happened to pass by. Just like my family. The kid saw a nariyalpaani walah and got instantly thirsty like my son would. and like I would, her father queried price of the coconut water.

I couldn't hear the number, but it was, as expected, higher than his expectations. Still he bought one for his daughter. As he was about to pay for the prize of his little daughter's satisfaction, someone emerged from the corner.

A beggar, girl same age as his daughter or my son, pleading for some money. He thought for a moment. Expression suggested beggar girl was a pest, but the girl, expert at her trade, didn't budge, stood firm next to his daughter pleading. He thought for a quick moment, asked the girl to follow him to the next chaat stall and paid something to the owner to feed the girl.

As he was doing so another girl emerged. Little shy, probably not as practiced as the first one, but he paid for her too. He walked back to his family ensuring that two young beggars stood far away feasting on their chaat. I am sure he felt happy that he helped and I would too.

Family went their way and so did those girls. That's when he tapped on my shoulder. I had almost forgotten about him. As usual, uninvited he sat next to me and asked me in his signature style. so what's going to happen to those two beggar girls? I didn't have an answer. whatever, who cares? Its a country of 1.2 billion who gives a fuck?

He broke the silence. Maybe they will get to 11 before some street mafiya picks them up and sells them to a brothel, After that they would be a living body with scarred mind and dead heart. Till then they will be used as money churning begging machines. If they are lucky, on some days, they will get a feed. Things that are necessities for your son, a park, a good meal everyday are not even in luxury spectrum for them. seriously who should give a fuck? you just let two young lives rot in front of your eyes. You didn't do a thing?

What could I do? I snapped back. That is for you to answer my friend, he replied. If you wish everything if you don't, nothing, choice is yours.

Needless to say, I opted later, I was getting late anyway. Slow, sleepy, drowsy day was over and I had to get back to my life.

I hate him, but I love him too. He is me and I am him. Only when he makes so much sense, I don't seem to get him.

Adios my friend, Don't come back soon. It pains..

जळ (१)

तो दिवस सुरू तरी झाला एखाद्या अगदी अतिसामान्य, रूटीन, त्याचत्या दिवसासारखा. सकाळी सकाळी मी नेहमीप्रमाणे ऑफिसमध्ये येऊन बसलो होतो. काम काही विशेष नव्हतंच. माझ्या पोरांना कामाला लावून मी ऑफिसात आराम करायचं ठरवलं होतं. रात्रीपासूनच पावसानं जरा जोर धरला होता. जास्तच लागला पाऊस तर सरळ ऑफिस बंद करून घरी जायचा बेत होता. खिडकीतून बाहेर पाहिलं तर सगळं भिजलं वातावरण होतं. कौलाच्या पन्हाळ्यांचं काम राहिल्याचं तेव्हाही माझ्या डोक्यात आलं. तुटक्या पन्ह्याळ्यातून पावसाच्या पाण्याचा पुन्हा एकदा पाऊस होण्याचा खेळ चाललेला होता. एकंदरीत मुंबापुरीला सक्तीची विश्रांती देण्याचं काम पाऊस करणार असं वाटायला लागलं. 

कॉम्प्युटर सुरूच होता. बाजूला फोनही होता. पण आज त्यानंही विश्रांती घ्यायची ठरवलेली होती. चाळा म्हणून कॉम्प्युटरवर इंटरनेट सुरू केलं. फोन का निपचीत पडला होता ह्याचं कारण समजलं. फोन लाइन डेड झालेली होती. तातडीने खिशातला मोबाईल काढून पाहिला. तो अजून जिवंत होता. उगाचच जरा बरं वाटलं. फोन परत खिशात ठेवणार इतक्यात तो वाजलाच. डोक्यावरची चाळीशी नाकावर ओढून नाव पाहिलं. विद्याचं होतं. 

" बोल" मी म्हणालो.
" अहो, हॅलो, ऐकू येतंय का? " बहुतेक तिला बाहेरच्या पावसाच्या आवाजात फोनवरचं काही ऐकू येत नसावं.
" होय येतंय. बोल" मी जरा आवाज चढवूनच बोललो. बहुतेक तिच्या ते लक्षात आलं असावं.
" अहो. लवकर घरी येताय ना? मुंबई तुंबलेय सगळी. लोकल बंद आहेत, रस्ते पाण्यानं भरलेत." मी वाकून खिडकीबाहेर पाहिलं. पाऊस पडत होता पण रस्त्यावर पाणी साठल्यासारखं वाटलं नाही.
" लोकलचं सांगू नकोस. मध्य रेल्वेवर चिमणी मुतली तरी पाणी साचतं. इथे काही प्रॉब्लेम वाटत नाहीये. " मी उगाचच फार वेळा उगाळलेला विनोद पुन्हा उगाळला.
" अहो. तुम्ही ताबडतोब या, नाहीतर ऑफिसातच राहावं लागेल. " प्रकरण गंभीर होतं तर.
" प्रिया आली का घरी?" 
" ती गेलीच नाही कॉलेजला पाऊस आहे म्हणून. लक्ष कुठे असतं हो तुमचं? " प्रिया घरीच होती. खरंच. चला मुलगी सेफ म्हटल्यावर मला बरं वाटलं.
" बरं बरं मी बघतो. येतो. फोन करतो. " मी फोन ठेवला.

नक्कीच काहीतरी गडबड होती. मी लगबगीनं टी. व्ही लावला. बातम्यांत तेच चाललेलं होतं. ऑफिसेस सोडून दिलेली होती. मी ताबडतोब मुलांना फोन केले. ही पोरं लांब लांब राहणारी उगाच नको तिथं अडकून पडतील आणि जीवाला घोर सगळ्यांच्या. सर्व मुलं हुशार असल्याने त्यांनी कामं कधीच आटोपती घेतलेली होती. कुणाचा धाक नाहीये ह्या पोरांना असं मला तेव्हाही वाटलो. घाई घाईने सगळं आवरलं. दिवे, ए. सी. बंद केला. अजूनही रस्त्यावर पाणी साठलेलं दिसत नव्हतं. मनातल्या मनात गाडी कुठच्या रस्त्यावरनं काढावी ह्याचा विचार करीत मी ऑफिसचा दरवाजा बंद केला. खिशातनं चावी काढणार इतक्यात फोन पुन्हा वाजला. विद्याला मनातल्या मनात शिव्या देत मी फोन घेतला.

" हॅलो" मी तिरसटपणे म्हणालो.
" काका, मी बोलतेय, अभ्रा" पलीकडून वेगळाच आवाज. 
" ओह अभ्रा, बोल बोल. मला वाटलं विद्याचाच फोन आला पुन्हा. बोल, काय काम काढलंस? " खांदा आणि मान ह्याच्यात फोन पकडून बोलत असताना दुसऱ्या हातानं मी दाराला कुलूपदेखील घातलं.
" काका, कुठे आहात तुम्ही? घरी की ऑफिसात? "
" मी ऑफिस बंद करून घरीच जायला निघतोय. काय झालं? तू कुठे आहेस? "
" निघालात का तुम्ही? मग असूदे. "
" अगं पण काय झालं ते तर सांग. " स्त्री दाक्षिण्य.
" काका अहो मी पावसात अडकलेय. तुमच्या ऑफिसच्या दिशेला आहे. मेन रोडवर. तुफान पाणी साचलंय. ट्रेन बंद आहेत म्हणे. ह्या भागात माझं ओळखीचंही कुणी नाही, म्हणून फोन केला. पण तुम्ही जात असाल तर जा. मी मॅनेज करीन. " आली का पंचाईत.
" तू खूप लांब आहेस का? "
" नाही साधारण अर्धा तास लागेल. "
" बरं मी थांबतो तू ये. मग आपण दोघं घरी जाऊ. "

बंद ऑफिसाचं कुलूप मी पुन्हा उघडलं आणि आतमध्ये जाऊन बसलो. 

अभ्रा. साधारण तिशीच्या आतबाहेरचं वय असेल हिचं. मला काका म्हणते. मला विशेष आवडत नाही ते. पण वय चोरूनही पन्नाशीच्या खाली ज्याला आपलं वय सांगता येत नाही त्याला तिनं म्हणावं तरी काय? आमची भेट कुठं झाली असावी? रेल्वेच्या डब्यात. बडोद्याला ऑडिटसाठी गेलो होतो, मुंबईला परत येताना सेकंड एसीच्या डब्यात माझ्या समोर ही बसलेली. बडोदा कायमचं सोडून मुंबईला चाललेली. नोकरीसाठी. कुठल्याश्या कंपनीत सेल्स मध्ये आहे म्हणे ती. मरीन ड्राइव्हला ते सावित्रीबाई फुले महिला वसतिगृह आहे ना तिथे राहते.

मी पुन्हा एकदा घड्याळाकडे पाहिलं. बाहेर पाऊस पडत होता पण तरीही ऑफिसात एसीशिवाय उकडतंच होतं. मी खिडकी बंद केली आणि एसीची घरघर पुन्हा सुरू केली. डोक्यावर गार वाऱ्याचा झोत आल्यावर जरा बरं वाटलं. तर सावित्रीबाई फुले वसतिगृह. तिथे ही राहते. लग्न झालेलं आहे पण नवऱ्याशी पटत नाही. म्हणूनच बडोदा सोडलं. मूल, बाळ काही नाही. मुंबईत एकटी आहे. ओळखीचंही कुणी नाही. ट्रेनमध्ये बोलता बोलता तिनं हे सगळं सांगितलेलं. खरा मी असा अनोळखी पोरींना माझा नंबर वगैरे देणाऱ्यातला नाही. पण तिला दिला. एकटी मुलगी, अनोळखी शहर, काय गरज लागेल सांगता येत नाही.

मी खिडकीतून डोकावून पाहिलं, रस्त्यावर पाणी तुंबायला लागलेलंच होतं. लवकर इथून बाहेर पडणं गरजेचं होतं. तितक्यात फोन वाजला. विद्याचा होता. मी उचललाच नाही. मी ड्राइव्ह करताना फोन उचलत नाही, त्यामुळे मी बहुदा रस्त्यातच आहे असं ती समजणार. ट्रॅफिकची बोंब असेलच म्हणजे अजून अर्धा पाऊण तास तरी विद्याचा फोन येणार नाही, तोपर्यंत मी खरंच गाडीत असेन. मी मनाशी हिशेब केला. ही पोरगी अडकली तरी कुठे?

मी अभ्राला माझा नंबर दिला. बऱ्याच दिवसांनी तिचा फोन आला. ती कोण हे कळायलाच मला बराच वेळ लागला पण आठवलं. चांगली सेटल झाली होती. नोकरी, हॉस्टेल. काही मित्र, मैत्रिणीही झाले होते म्हणे. मैत्रिणी ठीक आहे. पण ही अशी एकटी मुलगी, नवरा सोबत नाही, मित्राबित्रांपासून जरा दूर राहिली तर बरी असं आपलं माझं मत पडलं. फोना फोनी चालूच राहिली. ऑफिसच्याकामानिमित्त तिच्या घराच्या कामाच्या बाजूला गेलो की भेटायला लागलो. तिचंही काम तसं फिरतीचं त्यामुळे अधून मधून तीही चक्करटाकायला लागली ऑफिसात. 

ही अभ्रा का आली नाही? मी घड्याळात पाहिलं. अर्धा तास होऊन गेलेला होता. खिडकीबाहेरच्या रस्त्यावर पाणी वाढायला लागलेलं होतं. तेवढ्यात इतका वेळ मला न सुचलेली गोष्ट मला सुचली. मी तिला फोन लावला. तिला बहुदा पावसाच्या आवाजात फोनचा आवाज ऐकू गेला नसावा. बरं कुठून येतेय हेही सांगितलं नव्हतं त्यामुळे तिला शोधायला बाहेर जाणंही शक्य नव्हतं. काय करावं अशा विचारात असतानाच रस्त्यावरून जवळजवळ गुडघाभर पाण्यातून चालत येताना ती मला दिसली. तिच्या गुडघ्यापर्यंत पाणी आलं होतं. म्हणजे फूटभर तरी नक्कीच होतं.

घरी कसं जायचं ह्याचा विचार मी करत करतंच ऑफिसाच्या बाहेर पडलो. कुलूप लावलं आणि जिना उतरायला लागलो. आमच्या बिल्डिंगच्या जिन्यातपण तळाला पाणी भरलेलं. त्या पाण्यात उतरण्याचं टाळून मी तिची वाट पाहत तसाच उभा राहिलो. पाण्याच्या लाटा आधी आत आल्या आणि पाठोपाठ ती आली. नखशिखान्त भिजलेली, पांढरी ओली कुर्ती दंडाला चिकटलेली. ओले केस आणि त्यातून पडणारा पाऊस, चाफेकळी नाक, जिवणीवरचा पाण्याचा थेंब, मोठाले डोळे, एका खांद्यावर लॅपटॉपची बॅग आणि दुसऱ्या हातात कसलंतरी फुलाफुलाचं डिझाइन असलेली छत्री. 

" काका" तिनं मला हाक मारली आणि मी भानावर आलो.
" अगं अभ्रा किती वेळ लावलास, मला काळजी वाटत होती फार. तुला पाहायलाच मी खाली उतरत होतो" खोटं का? मी मनातच विचार केला.
" काका किती काळजी करता तुम्ही माझी. उगाचच मी तुम्हाला थांबवलं. "
" बरं आता थांबवू नको. कारण विद्याला जर कळलं की मी अजून इथेच आहे तर माझं काही खरं नाही. आणि माझ्यावर एक उपकार करा. तू मला रस्त्यात दिसलीस असं सांग. नाहीतर माझी चोरी पकडली जायची. "
" होय काका. " ती हसून म्हणाली. तिचे पांढरे शुभ्र दात दिसले. मोत्यांचा सरीसारखे.
" चला" 

आम्ही दोघंही पाण्यातून वाट काढत पार्किंगपर्यंत गेलो. गाडीचे टायर थोडे पाण्यात होते. पण अजून गाडीच्या तळापर्यंत पाणी पोचलेलं नव्हतं. आम्ही दोघं गाडीत बसलो. मी देवाचं नाव घेतलं आणि गाडी सुरू केली. कंपाउंडमधनं गाडी बाहेर काढली आणि दाणदिशी कसलातरी आवाज झाला मी तशीच गाडी पुढे रेटली एखाद मीटर ती पुढे गेली आणि बंद पडली. गाडी सुरू करण्याचा मी निरर्थक प्रयत्न केला पण गाडी दाद देईना. शेवटी मी विद्याला फोन केला आणि झाला प्रकार सांगितला. विद्याचं असं मत पडलं की मी उगाच अभ्राला घेऊन पावसातनं चालत वगैरे येऊ नये. ऑफिसातच थांबावं, संध्याकाळी पाऊस उतरला की मग दोघांनी घरी यावं. मलाही ते पटलं.

- क्रमशः -