tag:blogger.com,1999:blog-349405842024-02-20T20:07:43.744+11:00कोहम?माझ्या "मी" च्या शोधयात्रेत आपलं स्वागत...कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.comBlogger61125tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-8996377952019518592016-06-21T15:05:00.002+10:002016-06-21T15:06:03.921+10:00कॉफी टेबल<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">फर्निचरच्या मोठ्या शोरूमच्या एका छोट्याश्या कोपऱ्यात सई आणि सदा काचेच्या </span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 12px;">कॉफी </span></span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">टेबलावर कोपरं टेकवून एकमेकांकडे पाहत बसलेले. बाजूला उभी असलेली सेल्स गर्ल, पलीकडचा सोफ्यावर आपली वडिलोपार्जित प्रॉपर्टी असल्यासारख्या उड्या मारणारा छोटा मुलगा, बेडच्या कडेला बसून कोणता बेड घ्यायचा ह्यावर हुज्जत घालणारे नवरा बायको, ह्यांचं अस्तित्वच त्यांच्या लेखी </span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">नसायचं</span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">. त्यांचं छोटंसं घर, नवं आणि त्यातल्या हॉलमध्ये एकदम सेंटर पीस असावं असं </span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">हे </span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><span style="font-size: 12px;">कॉफी </span></span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">टेबल एवढंच त्यांच्या गावी</span><span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">. </span><br />
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हेच घेऊ, तो </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हे छान आहे, पण महाग आहे.<br />
- मग काय झालं? एकदाच आपण टेबल घेणार मग चांगलं घेऊया.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- पण बजेट?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- आवडलंय ना तुला?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हो.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- घेऊया मग.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
----</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
त्यांचं नवं घर, त्याचं असणं ह्या टेबलाच्या सभोवतालचं. सर्व घराच्या मध्यात हे टेबल आणि त्याभोवती त्यांचा संसार. सदाने रात्री उशीराने घरी यायचं आणि बॅग, चावी, पैसे, पाकीट टेबलावर पसरायचं. मग सईने येऊन त्याला ओरडायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- अरे किती हा पसारा?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- टेबल असतं कशाला? सामान ठेवायलाच ना? सदाने प्रतिवाद करायचा.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- नाही टेबल असतं घर बांधून ठेवायला, त्याच्याभोवती बसायला, गरम गरम कॉफीचे मग ठेवून तासंतास गप्पा मारायला, तंगड्या पसरून पुस्तकं वाचायला. हे असलं सामान टाकून माझं टेबल फुकट घालवायचं नाही. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- माझ्यापेक्षा तुला टेबल आवडतं? ह्या टेबलावरचं सामान उचलून दुसऱ्या कुठल्यातरी टेबलावर ठेवत सदाने हे टेबल रिकामं करायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- नाही,</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- मग मला किती ओरडतेस ह्या टेबलापायी.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- मग मी काय टेबलाला ओरडू?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- आता तू काही करू नकोस. असं म्हणत त्यानं त्यानं आपली तर्जनी तिच्या ओठावर ठेवायची.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
मग पुढे कुणीच काही बोलायचं नाही. टेबलानं तेवढं गालातल्या गालात हसायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
------</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- कोण कडमडलंय एवढं रात्रीचं? </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
पाठ खाजवत अर्ध्या झोपेत सदानं उठून दरवाजा उघडायचा. दरवाजा उघडल्यावर बाहेर त्याचं पूर्णं मित्रमंडळ बघून "आ" करून पाहायचं. सर्वांनी त्याला हॅपी बर्थ डे विश करायचा. टेबलावर कापलेला केक खवून आपापल्या घरी निघून जायचं. मग फक्त ती, तो आणि ते उरायचं. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- कसं जमतं तुला हे सगळं. सदाने सईला विचारायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- जमवलं की जमतं, टेबलावरचा उरलेला केक उचलत तिनं म्हणायचं.<br />
- माझ्या डोक्यातही आलं नसतं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- डोकं असेल तर येईल ना?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
हॉलमधले दिवे बंद करून झोपायला जाताना, केकचा एक छोटासा तुकडा टेबलवर पडलेला त्याला दिसायचा, तो तुकडा उचलून कचरापेटीत टाकायचा सोडून सदानं तो तसाच तोंडात टाकायचा आणि तळव्याने टेबलावरचा डाग पुसून टाकायचा आणि तळवा शर्टावर घासत स्वच्छ करायचा. हळूच सई तर पाहत नाही ना हे बघून झोपायला जायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
------</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- सदा अरे बाळाला असं टेबलावर ठेवू नको, त्याला थंडी वाजेल. सईने सदाला ओरडायचं</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- अगं असूदे एकंच मिनिट. काचेच्या टेबलावर कसला सही फोटो येईल.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- किती हालतोय बघ तो, पडेल.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- असा कसा पडेल मी आहे ना. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- बस आता. उचल त्याला.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
उचलता उचलता बाळाने शू करायची आणि आपल्या लंगोटासकट टेबल भिजवून काढायचं. सईने सदाला खूप झापायचं आणि कपडे बदलायला बाळाला आत घेऊन जायचं. सदानं मग पोतेऱ्याने टेबल साफ करायचं. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
------</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- सई, लवकर बाहेर ये. सदानं उड्या मारत मारत तिला बोलवायचं</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- .... समोरचं दृश्य बघून सईनं निःशब्द व्हायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
बाळाने काचेच्या टेबलाला धरलेलं असायचं आणि त्याच्या आधाराने ते उभं राहिलेलं असायचं. एका निर्णायक क्षणी टेबलाचा आधार सोडून बाळाने पहिलं स्वतंत्र पाऊल टाकलेलं असायचं. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- सदा, आपण आता टेबल इथे ठेवायला नको.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- का गं?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- बाळ आता चालायला लागेल, खेळेल धडपडेल. उगाच त्याचं डोकं त्या टेबलावर आपटेल, टेबलाचे कोपरे लागतील त्याला.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- नाही काही होणार. असूदे आहे तिथे. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
पण सईने त्याचं ऐकायचं नाही. मग सदाने मोठ्या कष्टाने ते टेबल उचलून दुसऱ्या खोलीत टाकायचं. टेबल हिरमुसलं होऊन ठेवल्या जागी बसून राहायचं. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
-------</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- करू ना सही नक्की? जमिनीवर गुडघ्यावर बसून टेबलवर ठेवलेल्या पेपरकडे पाहत सदाने सईला विचारायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- कर आता. ठरवलंयस ना?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हो. पण हे घर सोडायचं, हे शहर सोडायचं आणि दुसरीकडे जायचं खूप जीवावर येतंय गं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हं. पण अशी संधी पुन्हा मिळणारय का? यायचं असेल तर परत येऊच की इथे.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
त्याने नेहमीप्रमाणे तिच्या शब्दांनी आश्वस्त व्हायचं आणि टेबलावरच्या कागदावर सही करून टाकायची. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
-------</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- ह्या शहरात येऊनही एक वर्ष झालं. सोफ्यावरून टेबलापर्यंत पाय पसरत त्यानं म्हणायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हो ना. पण आपलं सामान सगळं आपण घेऊन आलो म्हणून बरं झालं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- अगदी त्याच घरात असल्यासारखं वाटलं. सेटल होणं खूप सोपं गेलं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
टेबलही आता नव्या घरात रमलेलं असायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
-------</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- अरे किती गोंधळ घालताय रे? सईने किचनमधून मैत्रिणींच्या घोळक्यातून बाहेर हॉलमध्ये खेळत असलेल्या मुलांवर ओरडायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- वा.... बाल्कनीमधून सदाने उगाचच ओरडल्यासारखं करायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
मुलांच्या आरडा ओरड्याने घर भरून जायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
मग एकदम खळ्ळ असा आवाज. सईने घाबरून बाहेर धावत यायचं, सदानेही तसंच करायचं. कुठलंतरी काहीतरी टेबलावर आदळलेलं असायचं आणि काचेच्या टेबलाचे दोन तुकडे झालेले असायचे.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
सदानं ते तुटकं टेबल घराबाहेर नेऊन ठेवायचं. मुलांचे खेळणं पुन्हा सुरू झालेलं असायचं. सदाने आत येऊन सईकडे बघायचं. त्याच्या डोळ्यातला ओलावा फक्त तिलाच दिसायचा. तिनं त्याला डोळ्यानंच धीर द्यायचा आणि दोघांनीही खोटं हसू तोंडावर आणत पाहुण्यांना सामोरं जायचं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
बाहेर पडलेल्या टेबलानं असहायपणे तसंच पडून राहायचं. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
-------</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- कोहम</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
</div>
कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-46156932828661789492016-06-13T05:56:00.002+10:002016-06-13T05:56:47.216+10:00जळ (2)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_2cuy _3dgx" data-block="true" data-editor="1q6hb" data-offset-key="e9lbj-0-0" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="e9lbj-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="e9lbj-0-0" style="font-family: inherit;"> </span><a class="_42a-" data-hover="tooltip" data-offset-key="e9lbj-1-0" data-tooltip-alignh="center" data-tooltip-content="https://www.facebook.com/notes/%E0%A4%95%E0%A5%8B%E0%A4%B9%E0%A4%AE-who-am-i/%E0%A4%9C%E0%A4%B3-%E0%A5%A7/262007894156003" href="https://www.facebook.com/notes/%E0%A4%95%E0%A5%8B%E0%A4%B9%E0%A4%AE-who-am-i/%E0%A4%9C%E0%A4%B3-%E0%A5%A7/262007894156003" style="color: #365899; cursor: pointer; font-family: inherit;" target="_blank"><span data-offset-key="e9lbj-1-0" style="font-family: inherit;">जळ (१) </span></a><span data-offset-key="e9lbj-2-0" style="font-family: inherit;">
गाडी तशीच गेटपाशी सोडून पुन्हा गुडघाभर पाण्यातनं चालत आम्ही जिन्यापाशी पोहोचलो. पाऊस आताशा उतरला होता पण पाणी उतरलं नव्हतं. तसेच ऑफिसात गेलो. माझं ऑफिस आहे छोटंसंच. बाहेर मुलांना बसायला थोडी जागा आणि पलीकडे माझं केबिन. अभ्राला आत जाऊ दिलं आणि तिच्यामागे मी आत शिरलो. ओल्या कपड्यांमुळं तिचं आखीव रेखीवपण चांगलंच डोळ्यात भरत होतं.
"काका, आत येताय ना? पाठी वळून न बघताच ती म्हणाली." पाठीला डोळे तर नसतील ना हिच्या? माझ्या मनात आलं. </span></div>
</div>
<div class="_2cuy _3dgx" data-block="true" data-editor="1q6hb" data-offset-key="6h0r6-0-0" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6h0r6-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="6h0r6-0-0" style="font-family: inherit;">"हा काय, आलोच." तिच्यामागे मी आत शिरलो आणि ऑफिसचा दरवाजा लावून घेतला.
"आज कुणी नव्हतं का आज ऑफिसात?"
"नाही. सगळे बाहेरंच होते आज. मीही घरी निघालोच होतो, पण..."
"माझ्यासाठी थांबलात."
"हो. हा असा पाऊस आणि तू नवखी इथे. म्हणून थांबलो"
" आणि अडकलात माझ्याबरोबर"
माझ्याकडे रोखून बघत ती म्हणाली. तिच्या डोळ्यात आव्हान होतं की आवाहन होतं कोण जाणे. कोड्यात बोलण्यात अभ्राचा हातखंडा असल्याचं मला इतक्या दिवसाच्या तिच्या ओळखीनं माहीत झालेलंच होतं. पण तिचं असं माझ्याशी आता बोलणं मला थोडं ऑकवर्ड करत होतं.
" असं का म्हणतेस? माझं कर्तव्यच आहे ते" काहीतरी बोलायचं म्हणून मी बोलून गेलो.
" हो ना. वाफेला पोटात घेऊन गर्भार व्हायचं ढगांचं कर्तव्य. ढग असा फुटला की पृथ्वीला झोडपून काढायचं पाण्याचं कर्तव्य, नाल्यांची साफसफाई न करण्याचं आपल्या राजकारण्यांचं कर्तव्य, साचणाऱ्या पाण्यात घरी जाण्याऐवजी तुम्हाला फोन करणं हे माझं आणि मी फोन केला म्हणून इथे थांबणं तुमचं. आपण सगळे आपापली कर्तव्यच तर पार पाडतोय" असं म्हणून ती हसली. तिच्या सौंदर्याला एक वेडसर बाज आहे. ह्यामुळेच झाला असेल का हिचा घटस्फोट?
" काका, खूप थंडी वाजतेय हो" तिनं विषय बदलला.
" ते झालंच. तू पूर्ण भिजलेयस" असं म्हणत असताना भिजलेल्या तिला नखशिखान्त निरखायची संधी मी सोडली नाही.
" तुम्हीही भिजलायत काका" काका वर खास जोर देऊन ती म्हणाली. मला थोडंसं वरमल्यासारखं झालं.
" हो पण. मी ठीक आहे. तू मात्र.... "
" छत्री कुठे ठेवू?" तिच्या हातातली छत्री तशीच खालच्या लादीवर पाऊस पाडत होती.
" बाहेर ठेव." ती छत्री ठेवायला वळली. ती परत आत आली तोवर मी केबिनमधून एक टॉवेल घेऊन बाहेर आलो.
" हा घे" टॉवेल तिच्या हाती देत मी म्हणालो.
" अय्या टॉवेल? ऑफिसात? " काहीतरी प्रचंड आश्चर्यचकित करणारी गोष्ट घडल्यासारखी ती म्हणाली.
" हो असतात. एकदोन."
" एक की दोन? "
"... "
" नाही. तुम्ही पण ओले झाला आहात म्हणून विचारलं. एकंच असेल तर तुम्हाला ओलं राहावं लागेल किंवा हा टॉवेल वापरावा लागेल? "
" तू काळजी नको करू. आत अजून एक आहे. "
" बरं काका मी थोडं केबिन वापरू का? माझ्याकडे माझे कपडे आहेत. रोज संध्याकाळी जिमला जाते ना तिथे वापरायचे. तुमची हरकत नसेल तर मी कपडे बदलते."
" माझी काही हरकत नाही. पण एक काम कर. तू इथेच कपडे बदल. मी केबिनमध्ये जातो. दार लावून घेतो. तुझं झालं की बोलाव मला. "</span></div>
</div>
<div class="_2cuy _3dgx" data-block="true" data-editor="1q6hb" data-offset-key="6ie3a-0-0" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="6ie3a-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="6ie3a-0-0" style="font-family: inherit;">तिच्या होकाराची वाट न पाहता मी आत गेलो आणि दरवाजा लावून घेतला. कपाटातला दुसरा टॉवेल काढून मी माझे ओले झालेले पाय पुसायला लागलो. टेबलवर प्रिया आणि विद्याचा फोटो ठेवलेला होता. पाय पुसण्यासाठी मी टेबलवर बसलो आणि माझं लक्ष समोर गेलं.
माझ्या केबिनचा दरवाजा हा वन वे मिरर आहे. आतून बाहेरचं सर्व दिसतं पण बाहेरून आतलं काहीच दिसत नाही. मी अभ्राला आत का नाही येऊ दिलं? पण हे मी मुद्दाम केलेलं नाहीये, मी स्वतःला समजावलं. पण नजर दरवाज्यावरून हटत नव्हती. तिचं ते खानदानी रूप, पाण्याने भिजलेले पण टॉवेलने पुसल्यावर कुरळे झालेले केस, नितळ त्वचा, हरवलेले डोळे. कपड्यांची आवरणं निघाली, त्याही स्थितीत आड येणारा टॉवेल नकोसा वाटायला लागला. नजर तिथून हटवावी असं अनेकदा वाटलं पण डोळे काही हालले नाहीत. कानशिलं गरम झाली. बाहेर जावं आणि तिला आवळावं असं मनात आलं आणि दुसऱ्याच क्षणाला असे विचार आपल्या मनात कसे आले असं वाटून वरमायलाही झालं. नवे कपडे चढले आणि नवी अभ्रा दिसायला लागली. आता ती अधिकच आकर्षक दिसत होती. तिने केस पुन्हा एकदा पुसले, हलकेच झटकून पाठीवर सोडले आणि ती केबिनच्या दिशेने वळली. तिला आत येऊ देणं योग्य नव्हतं, मी लगबगीने दरवाज्यापाशी गेलो आणि तिने नॉक करताच ताबडतोब दरवाजा उघडून बाहेर गेलो.
" काका, मी दरवाजा नॉक करायची वाट पाहत बसला होतात की काय? "
" नाही तसं काही नाही"
" मग क्षणार्धात कसा उघडलात? " ती हसली.
" ..... "
" इटस ओके काका, एवढे कॉन्शस कशाला होताय? मी नाही जाणार तुमच्या केबिनमध्ये. काही सिक्रेटस आहेत का आत? "
" नाही. तसं काही नाही. पण क्लायंट्सची माहिती असते. प्रायव्हसी लॉ. यू नो. " मी उगाच काहीतरी बोलून गेलो.
" हो ते तर झालंच. आमच्या कंपनीतही ते खूप स्ट्रिक्ट आहे. "
" बस ना" समोरच्या खुर्चीकडे बोट दाखवत मी तिला बसायला सांगितलं. आता कपड्यानं झाकलेलं शरीर मघा कसं दिसत होतं ह्याचा विचार मी करत होतो.
" काका तुमच्याकडे आहेत का ग्लास इंडस्ट्रीमधले क्लायंट्स? " तिनं विचारलं.
" नाही. का बरं? "
" अहो मी ग्लास कंपनीतच कामाला आहे. त्याचाच तर सेल मी बघते. वन वे मिरर्स असतात ना, ते माझं स्पेशलायझेशन आहे. आमच्या डिस्ट्रिब्युशन चॅनेल्सचं सगळं मीच हँडल करते. "
"... " मी फक्त चमकून तिच्याकडे पाहिलं. माझ्या ऑफिसच्या दरवाज्यावर वन वे मिरर आहे हे तिच्या लक्षात नाही आलं?
" असं काय बघताय काका? वन वे मिरर. म्हणजे आतून बाहेरचं सगळं दिसतं पण बाहेरून आतलं काहीच दिसत नाही. तसं. आलं का लक्षात तुमच्या?" असं म्हणून ती एकदम खळखळून हसली. मला काय बोलावं हे सुचेना. मला आतून दिसतंय हे तिला माहीत होतं? तरीही तिनं कपडे बदलले? पुन्हा एकदा हे आव्हान होतं की आवाहन?
" काका तुम्ही तर एकदम शांत झालात. आर यू ओके? " बाजूच्या टेबलवर ठेवलेली पाण्याची बाटली तिनं मला दिली. मी ती घेतली आणि दोन घोट पाणी प्यायलो.
" आता बरं वाटतंय का?" ती काळजीनं म्हणाली.
" हो. तसं काही झालं नव्हतं" मी तिची नजर चुकवत म्हणालो.
" तुला हवंय का पाणी? " मी तिला विचारलं. ती मानेनंच नको म्हणाली.
" पाण्यात आकंठ भिजलेय मी काका, नको मला अजून पाणी. काका तुमच्या मुलीचं नाव काय हो? "
" प्रिया"
" हं, कॉलेजात जाते ना?"
" हो. कसे दिवस भुर्रकन उडून जातात पाहा. काल परवापर्यंत मीही शिकत होते असं वाटतंय. शिक्षण संपलं आणि घरच्यांनी लग्न लावून दिलं. नवऱ्यानं नवरेपणा गाजवला. दारू पिऊन घरी यायचा. झोपेत असेन तरी तशीच्या तशी उठवून बाथरूममध्ये शॉवरखाली उभी करायचा. पूर्ण भिजले की टॉवेल टाकायचा अंगावर म्हणायचा पूस अंग आणि बदल कपडे माझ्यासमोर. नाही ऐकलं तर बेदम मारायचा. काही वर्ष सहन केलं मग पुढे असह्य झालं. सोडलं त्याला. घरच्यांनी त्यांचं कर्तव्य केलं, नवऱ्याने, शॉवरने आणि टॉवेलने त्यांचं, मी माझं"
"... "
" नकोय काका पाणी नकोय मला. खूप झालं पाणी"
मी पाण्याची बाटली जागेवर ठेवली, मला काय बोलावं ते सुचत नव्हतं.
" सॉरी हं. मला हे सगळं माहीत नव्हतं"
तिनं माझ्याकडे वळून पाहिलं. तिच्या नजरेत कुठे दुःख, असूया, सूड दिसतंय का ते मी शोधत होतो पण मला त्यातलं काहीच सापडलं नाही. ती एकदंम मोठालं हसली.
" काका तुमचं नाव काय? " मघा मुलीचं नाव विचारलं आता माझं?
" कारण तुमचं आडनाव तेवढं माहीत आहे पण नाव कधी कळलंच नाही. "
" अरविंद"
" म्हणजे कमळ ना? चिखलात उगवणारं पण कसं चिखलापासून दूर छान छोकी गोंडसवाणं दिसणारं"
"... "
" मी अभ्रा. म्हणजे ढग, सगळ्या जगातल्या वाफेने संपृक्त झालेला ढग कधीही फुटू शकेल असा. आजच्यासारखा" असं म्हणून ती पुरुषी हसली. तिच्या सौंदर्याला तसं ते हसणं शोभत नव्हतं. मग ती एकदम हसायची थांबली.
" काका तुमचं लव्ह मॅरेज की अरेंज्ड? "
" लव्ह"
" वाह. ज्यांचं लव्ह मॅरेज होतं ना त्यांचा मला हेवा वाटतो. एक ती आणि एक तो. दोघांचं एकमेकांशिवाय पान हालत नाही. ती त्याला अचानक भेटायला येते. तो पुरता गोंधळतो. तिचं येणं त्याला आवडत असतं पण तरीही तो बावरत असतो" असं म्हणून ती खुर्चीवरून उठली आणि तिनं स्वतःभोवती एक गिरकी घेतली आणि माझ्या खुर्चीमागं गेली.
" तो तिची नजर चुकवत इकडे तिकडे पाहत राहतो. मग ती हळूच मागून येते त्याच्या डोळ्यावर हात ठेवते आणि म्हणते मला पाहणार नसशील तर दुसरं काहीच पाहायचं नाही. " असं म्हणून तिनं तिचे तळवे माझ्या डोळ्यांवर टेकवले. शरीरातून एकदम शहारा गेला,
" झालं होतं का काका कधी तुमचं असं" माझ्या डोळ्यावरचे हात काढून तिचे निरागस असलेले किंवा दिसणारे डोळे माझ्यावर रोखून ती म्हणाली.
"... "
" असंच असतं ना प्रेम? लांब असून जवळ असणं. ती अशी डोळ्यासमोर नसणं पण सतत डोळ्यासमोर दिसणं." ती तिच्या खुर्चीत बसली आणि माझ्या अगदी समोर आली.
" ती अशी, तुम्ही असे. म्हटलं तर एक फूट म्हटलं तर मैलोन मैल. कुणी कापायचं हे अंतर? तुम्ही की तिनं? ती होईल वीतभर पुढे, रोखून पाहील तुमच्या डोळ्यात. देईल तुम्हाला आव्हान डोळ्यानं. मग तुम्ही व्हाल थोडेसे पुढे धराल तिचे दंड, ओढाल तिला आणखी पुढे. तिचा दंड तुमचा हात. तिचे ओठ तुमचे ओठ मध्ये अंतर फक्त एक बोट."
मी तिच्या दंडाला धरलं आणि तिला तिनं म्हटल्याप्रमाणं तिला जवळ ओढलं.
" तुम्ही असे, ती अशी. तुम्ही बाजी, ती काशी. तुम्ही कृष्ण, ती राधा, तुम्ही ती आणि ती तुम्ही, अंगभर रक्त, रक्तात खाज, सुटले सांड, माजावर आज, अंगात पसरले वासनेचे लोण, तुम्ही आग तर मी कोण? "
तिच्या ओठात आणि माझ्या ओठात खरोखरच बोटभर अंतर होतं. मघा पाहिलेलं तिचं ते गोरटेलं शरीर माझ्या हातात होतं. आता फक्त मला शेवटचा घाव घालायचा होता.</span></div>
</div>
<div class="_2cuy _3dgx" data-block="true" data-editor="1q6hb" data-offset-key="1qqi5-0-0" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1qqi5-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="1qqi5-0-0" style="font-family: inherit;">" बोला ना. तुम्ही आग तर मी कोण? " मला भानावर आणत तिनं पुन्हा विचारलं.
"..... " मला काहीच सुचलं नाही. दोन क्षण असेच गेले. तिच्या ओठाची हालचाल झाली. तिचे ओठ माझ्या ओठावर ती टेकवणार असं वाटून मी डोळे बंद केले.</span></div>
</div>
<div class="_2cuy _3dgx" data-block="true" data-editor="1q6hb" data-offset-key="bdpdv-0-0" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="bdpdv-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="bdpdv-0-0" style="font-family: inherit;">" तुम्ही आग तर मी पाणी" ती म्हणाली. माझ्या हातातनं तिने तिचे दंड सोडवले आणि ती दूर झाली मी तसाच डोळे बंद बरून ओशाळल्यासारखा बसून राहिलो.
" मी पाणी. खळखळत येणारं आणि आलं तसं जाणारं. भावनांनी उचंबळून यावं पाण्यासारखं आणि पाणी हातात पकडायला जावं तर जसं मुठीतून निसटून जातं, तसं निघून जावं आल्या पावली. तशीच आहे मी. पाण्यासारखी."
ती आली तशी ती निघून गेली. पुन्हा कधीच दिसली नाही, भेटली नाही. मीही तिला कधी फोन केला नाही आणि तिनंही. तिचं पाणी असणं आणि मला योग्य वेळी विझवून जाणं मात्र कायम माझ्यासोबत राहिलं. </span></div>
</div>
<div class="_2cuy _3dgx" data-block="true" data-editor="1q6hb" data-offset-key="94pfc-0-0" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="94pfc-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="94pfc-0-0" style="font-family: inherit;"> - कोहम </span></div>
</div>
</div>
कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-77278571015206727582016-05-21T23:23:00.001+10:002016-05-21T23:34:42.124+10:00एक अश्रू तळव्यावरचा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBuLlLuQBYxX9ItrdmWA_H_GVl1mABjs5syMDWErAUqG1YYCJTJGINFuaQV4gIpowMz1XwVEBJIoniyQ5BWtiomy70BvPU7Q1mqhqtDVIZFjYjiedWzM7opMcmTkOmcl-ohF79WQ/s1600/tear.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBuLlLuQBYxX9ItrdmWA_H_GVl1mABjs5syMDWErAUqG1YYCJTJGINFuaQV4gIpowMz1XwVEBJIoniyQ5BWtiomy70BvPU7Q1mqhqtDVIZFjYjiedWzM7opMcmTkOmcl-ohF79WQ/s320/tear.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "shanipaar" , "manogat" , "verdana" , "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12px;">स्नेहाशी भांडण झाल्यापासनं सगळंच बिनसलंय. ती माझ्याशिवाय राहूच कशी शकते? मी खूप आव आणतो, पण तिच्याशिवाय मला करमत नाही. पाच दिवस स्वतःला ऑफिसच्या कामात बुडवून घेतो पण शुक्रवार संध्याकाळ मात्र खायला उठते. स्नेहा असताना शुक्रवार संध्याकाळ म्हणजे आठवड्यातली सगळ्यात धमाल वेळ. सगळं प्लॅनिंग तिचं, मी फक्त नंदीबैलासारखी मान हालवायची आणि ती म्हणेल तिथे तिला घेऊन जायचं. अर्थात दरवेळी काहीतरी मस्त, वेगळं आणि धमाल घडवून आणायचं कसब तिच्याच अंगी आहे.</span><br />
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
जात्याच ती क्रिएटिव्ह. रात्र रात्र कॉफीचे मग रिचवत ऍड कॉन्सेप्टस क्रिएट करण्यात घालवायची आणि मग दिवस दिवस झोपा काढत घरी बसून राहायची. मी आपला सरळ साधा सोपा आयटी वाला. मायबाप ऑनशोअर जसं सांगेल तसं आणि तसंच करायचं आपलं डोकं चालवायचं नाही. वेळ संपली की काम बंद, मग सगळा वेळ आपलाच. कधी कधी मला स्नेहाचं आश्चर्यच वाटायचं. कसं काय तिने मला हो म्हटलं तेव्हा?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
हातातला ग्लास केव्हा संपला काही कळलंच नाही. अजून एखादा? नको आताशा झेपत नाही इतकी. रात्रीचे बारा वाजले. समोर अख्खा शनिवार आणि रविवार आ वासून उभे आहेत. काय करायचं काय? समोरंच सकाळचं एन्व्हलप पडलेलं. उचलून उगाचच उघडून पाहिलं. स्नेहानं नोटिस पाठवलेय घटस्फोटाची. हे घर. तिचं माझ्या भोवताली असलेलं आणि नसलेलं अस्तित्व आणि समोरचे दोन रिकामे दिवस. नकोच इथे राहणं.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
फोन उचलला, कॉन्टॅक्ट्स, फेवरिटस, मिलिंदा. बेल वाजली. हा बहुतेक हळद दूध पिऊन झोपलेला असणार. उचलला. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- काय करतोयस? </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- झोपायची तयारी.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- बरं</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- ह्या अवेळी कुठे आठवण झाली.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- झाली आता. आठवण काय परवानगी मागून येते.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- बरं बोला.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- मी येतोय आता.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- तू मुंबईत आहेस?</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- नाही मी आहे पुण्यातच. पण मी आता मुंबईला येतोय.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- तुझं डोकं फिरलंय का? बारा वाजून गेलेत.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- माझ्याकडे घड्याळ आहे. उगाच वेळ सांगू नकोस. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- अरे पण इतक्या रात्री येण्यासारखं काय घडलंय? उद्या सकाळी ये.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- मला आता घरातून बाहेर पडायचंय. तुला त्रास होणार असेल तर मुंबईला येऊन कुठल्यातरी बाकड्यावर झोपतो, सकाळी घरी येईन तुझ्या.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- हे बघ इतक्या रात्री गाडी घेऊन कशाला येतोयस? </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- मी रात्रीच गाडी चांगली चालवतो असं तूच म्हणतोस ना? मी निघतोय. एक चावी वॉचमनकडे देऊन ठेव. मी आरामात थांबत थांबत येणारे. पहाटे पहाटे तुझी झोपमोड नको.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
- बरं</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
भोवती घर सगळं अस्ताव्यस्त पसरलेलं होतं. स्नेहा असताना असायचं तसंच. पण ती असताना मला ते आवरून ठेवावंसं वाटायचं. आता आवरून आवरून आवरायचं कुणासाठी. बेडवर बाईंनी वाळलेले कपडे नीट घडी घालून ठेवलेले. कपाटातली सॅक काढली. दोन दिवसासाठीचे असतील, दिसतील ते कपडे त्यात कोंबले. म्हणे रात्री गाडी चालवू नको. ह्या मिलिंदाबरोबर अगदी कन्याकुमारीपर्यंत गाडी घालून फिरलो. रात्री गाडी चालवायची. दिवसा थोडा आराम, फिरणं. रात्री परत गाडी. हा आळशी झोपून जायचा शेजारी नाहीतर पेंगत राहायचा. गाडी हे माझं पहिलं प्रेम आणि दुसरं स्नेहा.</div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
लिफ्ट थांबली, मी बाहेर पडलो, गाडीकडे गेलो. वॉचमन त्याच्या खुर्चीत शांतपणे झोपला होता. मी त्याच्या खांद्याला हात लावला तसा दचकून उठला. गडबडून उभा राहिला आणि सलाम ठोकला. त्याला चावी दिली, म्हटलं बाईंना द्यायला सांग सकाळच्या वॉचमनला आणि घरीच सोडायला सांग काम झाल्यावर. तो जरा वरमला. मी गाडीत बसून गाडी चालू करून पार दिसेनासा होईपर्यंत उभा राहून पाहत राहिला. गाडी साडेबाराची वेळ दाखवत होती. हायवेकडे गाडी वळवली. पण मग असं वाटलं की कडकडून भूक लागलेय. ऑफिसातून आल्यापासूनचकल्या सोडल्या तर बाकी काही पोटात गेलेलं नव्हतं. </div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<br /></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
तशीच गाडी वळवली. पुणं निद्रिस्तंच होतं. तुरळक गाड्या रस्त्यावर होत्या तेवढ्याच. आता पार दहा किलोमीटर आत जायचं भुर्जी खायला. बऱ्याच वेळा मी ऑफिसातून खूप उशीरा यायचो. घाईघाईने हात पाय धुऊन बाहेर यायचो आणि स्नेहाला म्हणायचो. स्नेहा, खूप भूक लागलीय जेवायला वाढ. स्नेहा तिचा तो जाड फ्रेमचा चष्मा घालून टेबलाशी बसलेली असायची. तो नाकावर खाली ओढून ती माझ्याकडे हरवल्यासारखी पाहायची. म्हणायची मी विसरले रे. जेवण बनवायचं विसरायची आणि जेवायचंही. <span style="font-size: 9pt;">सगळी</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">हॉटेल्स</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">बंद. </span><span style="font-size: 9pt;">मग </span><span style="font-size: 9pt;">काय </span><span style="font-size: 9pt;">बसा </span><span style="font-size: 9pt;">गाडीत</span><span style="font-size: 9pt;">आणि </span><span style="font-size: 9pt;">चला </span><span style="font-size: 9pt;">भुर्जी </span><span style="font-size: 9pt;">पाव खायला. तोही ती म्हणेल तिथेच. अगदी दहा किलोमीटर आत गावात जायला लागलं तरीही.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">रिकाम्या रस्त्यातसुद्धा स्नेहाच. प्रत्येक कोपऱ्यावर तिची आठवण. हे दुकान, तो मॉल, हे रेस्टॉरंट, तो पब. एक ना अनेक. तिच्या प्रॅक्टिसेस, नाटकं, थिएटर्स, पुस्तकं. अगदी तो रस्त्यावर नसलेला पण रोज तिथे बसणारा तो जुनी पुस्तकं विकणारा. त्याचं अर्ध दुकान स्नेहानं आमच्या घरी भरून ठेवलेलं. पुस्तकाच्या कपाटात माझा एक कप्पा होता, बाकी सगळं तिचं. चित्र विचित्र पुस्तकं, मराठी, इंग्रजी, घरभर पसरलेली. एका वेळी दहा पुस्तकं वाचण्याची तिची सवय, त्यावरून तिच्याशी भांडण, समजूत, पुन्हा तेच. </span><span style="font-size: 9pt;">अरे </span><span style="font-size: 9pt;">मरायचाय </span><span style="font-size: 9pt;">का </span><span style="font-size: 9pt;">रे? </span><span style="font-size: 9pt;">काच </span><span style="font-size: 9pt;">खाली </span><span style="font-size: 9pt;">करून</span><span style="font-size: 9pt;">समोरून </span><span style="font-size: 9pt;">धावत </span><span style="font-size: 9pt;">र</span><span style="font-size: 9pt;">स्ता </span><span style="font-size: 9pt;">क्रॉस </span><span style="font-size: 9pt;">करणाऱ्या</span><span style="font-size: 9pt;">वर </span><span style="font-size: 9pt;">मी </span><span style="font-size: 9pt;">कावलो. </span><span style="font-size: 9pt;">त्यानं </span><span style="font-size: 9pt;">माझ्याकडं </span><span style="font-size: 9pt;">नेहमीसारखं </span><span style="font-size: 9pt;">दुर्लक्ष </span><span style="font-size: 9pt;">केलं. </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">हातातली सिगारेट रस्त्यावर तशीच टाकून मी गाडीत येऊन बसलो. आता पोट शांत झालेलं होतं. रात्रीचा दीड वाजलेला. मिलिंदा किती चिडला आता येतो म्हटलं तर. जावं का परत घरी? उद्याच जावं मुंबईला. पण मग घरभर भरलेली स्नेहा रात्रभर छळत राहील. नकोच. रस्ताच बरा. मोकळा. एकटा म्हटलं तर इतर गाड्या, म्हटलं तर नाही, रफी, भीमसेन, अमीर खॉ, मारवा. मारवाच. पिया मोरे. </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">गाडी हायवेला लागली. आता वीसच मिनिटात एक्सप्रेस वे. हा नव्हता तेव्हा फार गंमत होती. पाच पाच तास घाटात अडकून पडायचं. मी, मिलिंदा आणि स्नेहा अनेक वेळा आमच्या दोन स्कूटर्स घेऊन लोणावळ्याला जायचो. एकदा स्नेहाला काय लहर आली माहीत नाही. म्हणाली की आज घाट उतरायचा. त्या वेळची माझी ती कायनेटिक होंडा, घाट तोऱ्यात उतरली खरी पण वर येताना बिघडली. भंगाराच्या ट्रकमध्ये घालून आणायला लागली. स्नेहावर मी इतका चिडलो. तर म्हणते कशी, भंगाराच्या ट्रकमध्ये बसून खंडाळ्याचा घाट मिळाला असता का चढायला तुला? </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">टोलचे दिवे दिसायला लागले तसा गाडीचा वेग आपोआपच कमी झाला. दोनशे दिल्यावर पाच सुट्टे नसल्याचं त्यानं मला सांगितलं आणि राहूदे म्हणून मी पुढे निघालो. </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">- असं कसं राहूदे म्हणतोस. अशाने ते सोकावतात. स्नेहा म्हणायची. </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">- पण नाहीयेत ना त्याच्याकडे सुट्टे. मग? इथेच थांबू का?</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">- नको.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">ती पर्समधून पाच चॉकलेट्स काढणार.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">- ही दे त्याला, म्हणावं दहा परत दे</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">- स्नेहा?</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">- दे रे दे</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">म्हणून ती मला ते नाटक करायला लावणार. मग तो टोल्या माझ्याकडे कुठून कुठून येतात कोण जाणे चा आविर्भाव करून पाहणार आणि कुठूनतरी पाच रुपये निर्माण करून मला परत देणार. असे आम्ही दोघं. खूप वेगळे.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">टोल गेला. कामशेटचे बोगदे गेले, लोणावळं जवळ यायला लागलं. आताशा बकाल झालंय पण पूर्वी तसं नव्हतं. मी आणि स्नेहा यायचो तेव्हा. कोपरा न कोपरा पायाखाली घातलाय. मनात येईल तेव्हा ड्युकच्या नाकावर टिच्चून यायचं, नाहीतर लोहगड हक्काचा. अशाच एका ट्रेकमध्ये नेहमीप्रमाणे स्नेहा पुढे आणि मी मागे. एकदम रस्ता जंगलात शिरला. उन्हापासून सुटका मिळाली म्हणून मला बरं वाटलं. स्नेहा थांबली, वळली आणि माझ्याकडे पाहत राहिली. मला कळेना काय झालं. आणि काही कळायच्या आतच तिचे ओठ माझ्या ओठांवर. तिचं ते इतकं जवळ येणं, अचानक, अंगावर उभे राहिलेले रोमांच. तिच्या जिवणीवर लखलखणारा घाम. तिचे मिटलेले डोळे, तिच्या अंगाअंगाचा झालेला स्पर्श. मनस्वी, अकारण, वाटलं म्हणून वाटेल ते करणं, म्हणजेच स्नेहा असणं. </span><span style="font-size: 9pt;">पण</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">मग</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">ह्या</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">मनस्वितेतच</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">थोडासाच</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">बसणारा</span><span style="font-size: 9pt;"> </span><span style="font-size: 9pt;">मी?</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">लोणावळं गेलं तसा सरळ रस्ता नागमोडी वळायला लागला. गेले दोन आठवडे पावसानं दडी मारलेली तो आठवण झाल्यासारखा एकदम कोसळायला लागला. पाऊस, खंडाळ्याचा घाट, टायगर पॉइंट, धबधबे, कांदा भजी, चहा. एक ना अनेक आठवणी. ह्या डोंगराने मला मोठं होताना पाहिलं, प्रेमात पडताना पाहिलं, स्नेहाशी एकरूप होताना पाहिलं आणि आता दूर जाताना... </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">प्रत्येक वळणावर थांबायचं असा तिचा हट्ट, लवकर पोहोचायचं असा माझा हट्ट. पण तिचंच जिंकणं, आमचं थांबणं, मग तिचं हावरटासारखे फोटो घेणं. प्रत्येक फोटोत मीही तिच्यासारखं काहीतरी वेडं विद्र करावं हा तिचा आग्रह. एक वळण, दोन वळणं, तीन वळणं. </span><span style="font-size: 9pt;">मग समोरून घाट चढणाऱ्या ट्रकचे, हायबीमवर ठेवलेले, असह्य होणारे हेडलाईट्स. मग न दिसणारा रस्ता, मग डोळे किलकिले करून पाहण्याचा प्रयत्न, बाजूला बसलेली स्नेहा, बाजूला नसलेली स्नेहा, विचारांचा हलकल्लोळ, वळण, विचार, वळण विचार, वळण.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">आणि मग सपाट रस्ता. घाट संपला. पूर्वेकडे तांबडं फुटायला लागलेलं. आता गाडी जोरात हाकायची आणि मिलिंदाकडे पोहोचायचं. चहा मिळाला तर बरं पण बहुतेक नाहीच मिळणार. नवापर्यंत झोपून राहायची ह्याची जुनी सवय. शंभर, एकशे दहा, एकशे वीस. बस. ह्याउप्पर नको. गाडीला वेग आला. रात्रभर घाट चढून थकले भागलेले ट्रक्स पाठी पडायला लागले. </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">माझंच कुठे चुकलं का? स्नेहा ही अशी. मीच थोडं समजून घ्यायला पाहिजे होतं का? गेले सहा महिने तिच्याशी वरचेवर होणारी भांडणं, अबोला. मला हवं असलेलं आणि तिला नको असलेलं मूल. आणि काल मला स्नेहानं पाठवलेली नोटीस ह्यात कुठेतरी आमचं आम्ही असणंच नाहीसं होत गेलं. मी असा आहे आणि ती तशी आहे, म्हणूनच आम्ही एकमेकांवर प्रेम केलं आणि म्हणूनच आम्ही एकमेकांपासून दूरंही गेलो.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">पहिला बोगदा गेला आणि गाडी अल्लद दुसऱ्या बोगद्यात शिरली. हजार्ड लाइट्स बंद करून मी गाडी पुन्हा दामटवली. कुणीतरी माघार घ्यायला हवीच होती. ती मीच का घेऊ नये? स्नेहा माझ्या रक्तात भिनलेय, इतकी की ती इथं नाही तरी तिच्याशिवाय मला दुसरं काहीही सुचत नाहीये, मग मीच पडतं का घेऊ नये? विचारांच्या घोटाळ्यातच टोल आला. सगळ्यात डाव्या बाजूच्या रांगेत कमीत कमी गर्दी असते असा माझा समज, पण आज खरंच कुणीच नव्हतं. मी गाडी तशीच दामटवली आणि टोल पार केला.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">कधी एकदा स्नेहाला भेटतो असं झालं. मिलिंदा चहा देणार नव्हताच तो स्नेहाकडंच घ्यावा. तिला सरप्राइज. पहाटेची तुरळक वर्दळ सुरू झालेली. एक्स्प्रेस वे संपला आणि रस्ता काटकोनात वळला. तेवढ्यापुरता वेग कमी करून मी पुन्हा एकदा तो वाढवला तो थेट चांदणी चौकापर्यंत, गाडी कोथरुडात स्नेहाच्या बंगल्यासमोर थांबवली. सगळं शांत होतं. मी दरवाज्यापाशी गेलो, बेल वाजवली. बेल बंद करून ठेवलीय वाटतं झोपमोड नको म्हणून? आता काय करावं ह्या विचारात असतानाच, दुधाच्या पिशव्या घेऊन पोऱ्या आला. त्यानंही बेल वाजवली आणि तो निघून गेला.</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">अर्ध्या मिनिटात दार उघडलं. समोर साक्षात स्नेहा. नुकतीच झोपेतून उठलेली, कपाळावर सांडलेली बट. तीच ती जिवणी, तोच बेदरकारपणाचेहऱ्यावर. मी तिच्याकडे पाहिलं. तिनं मला पाहून न पाहिल्यासारखं केलं. दरवाजा सताड उघडा ठेवून ती आत गेली, मीही तिच्यापाठोपाठ गेलो. टेबलावर तिचा फोन ठेवलेला, तो वाजायला लागला. मिलिंदा? ह्या माणसानं हिला आता का फोन केला? नवापर्यंत लोळत पडायची ह्याची सवय. तिने फोन घेतला. तिनं फोन घेतला तसा मी तिच्यासमोर उभा राहिलो आणि डोळ्यात डोळे घालून पाहिलं. </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">तिनं माझ्याकडे पाहिलं. फोन तसाच कानाला लावलेला. तिच्याही नकळत तिच्या डाव्या डोळ्यातून एक अश्रू गालावर ओघळला आणि गालावरून तो जमिनीवर पडणार इतक्यात तो अलगद तळहातावर झेलण्यासाठी मी हात पुढे केला. अश्रू माझ्या तळव्याला छेदून थेट तिच्या पावलावर पडला. </span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">मी माझ्या तळव्याकडे आणि त्यावर न पडलेल्या तिच्या अश्रूकडे पाहत राहिलो....</span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;"><br /></span></div>
<div style="font-family: shanipaar, manogat, Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">
<span style="font-size: 9pt;">- </span>कोहम<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
</div>
कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-53353360348541326802015-02-11T05:30:00.001+11:002015-02-11T05:30:20.087+11:00He and me<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
I don't have time for him. Life is too busy. Me, my family, my work is enough of a preoccupation to be thinking about him. But today was a little unusual.<br />
<br />
Luckily, I got one such sleepy, slow, drowsy day. I thought park bench was a good place to spend some quality time doing nothing and introspecting about "my" life. A happy couple with their young daughter happened to pass by. Just like my family. The kid saw a <i>nariyalpaani walah</i> and got instantly thirsty like my son would. and like I would, her father queried price of the coconut water.<br />
<br />
I couldn't hear the number, but it was, as expected, higher than his expectations. Still he bought one for his daughter. As he was about to pay for the prize of his little daughter's satisfaction, someone emerged from the corner.<br />
<br />
A beggar, girl same age as his daughter or my son, pleading for some money. He thought for a moment. Expression suggested beggar girl was a pest, but the girl, expert at her trade, didn't budge, stood firm next to his daughter pleading. He thought for a quick moment, asked the girl to follow him to the next chaat stall and paid something to the owner to feed the girl.<br />
<br />
As he was doing so another girl emerged. Little shy, probably not as practiced as the first one, but he paid for her too. He walked back to his family ensuring that two young beggars stood far away feasting on their chaat. I am sure he felt happy that he helped and I would too.<br />
<br />
Family went their way and so did those girls. That's when he tapped on my shoulder. I had almost forgotten about him. As usual, uninvited he sat next to me and asked me in his signature style. so what's going to happen to those two beggar girls? I didn't have an answer. whatever, who cares? Its a country of 1.2 billion who gives a fuck?<br />
<br />
He broke the silence. Maybe they will get to 11 before some street mafiya picks them up and sells them to a brothel, After that they would be a living body with scarred mind and dead heart. Till then they will be used as money churning begging machines. If they are lucky, on some days, they will get a feed. Things that are necessities for your son, a park, a good meal everyday are not even in luxury spectrum for them. seriously who should give a fuck? you just let two young lives rot in front of your eyes. You didn't do a thing?<br />
<br />
What could I do? I snapped back. That is for you to answer my friend, he replied. If you wish everything if you don't, nothing, choice is yours.<br />
<br />
Needless to say, I opted later, I was getting late anyway. Slow, sleepy, drowsy day was over and I had to get back to my life.<br />
<br />
I hate him, but I love him too. He is me and I am him. Only when he makes so much sense, I don't seem to get him.<br />
<br />
Adios my friend, Don't come back soon. It pains..<br />
<br />
<br />
<br /></div>
कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-76470635268818180472011-11-02T22:30:00.002+11:002018-09-29T23:12:31.728+10:00जळ (१)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">तो दिवस सुरू तरी झाला एखाद्या अगदी अतिसामान्य, रूटीन, त्याचत्या दिवसासारखा. सकाळी सकाळी मी नेहमीप्रमाणे ऑफिसमध्ये येऊन बसलो होतो. काम काही विशेष नव्हतंच. माझ्या पोरांना कामाला लावून मी ऑफिसात आराम करायचं ठरवलं होतं. </span><span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">रात्रीपासूनच पावसानं जरा जोर धरला होता. जास्तच लागला पाऊस तर सरळ ऑफिस बंद करून घरी जायचा बेत होता. खिडकीतून बाहेर पाहिलं तर सगळं भिजलं वातावरण होतं. कौलाच्या पन्हाळ्यांचं काम राहिल्याचं तेव्हाही माझ्या डोक्यात आलं. तुटक्या पन्ह्याळ्यातून पावसाच्या पाण्याचा पुन्हा एकदा पाऊस होण्याचा खेळ चाललेला होता. एकंदरीत मुंबापुरीला सक्तीची विश्रांती देण्याचं काम पाऊस करणार असं वाटायला लागलं. </span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">कॉम्प्युटर सुरूच होता. बाजूला फोनही होता. पण आज त्यानंही विश्रांती घ्यायची ठरवलेली होती. चाळा म्हणून कॉम्प्युटरवर इंटरनेट सुरू केलं. फोन का निपचीत पडला होता ह्याचं कारण समजलं. फोन लाइन डेड झालेली होती. तातडीने खिशातला मोबाईल काढून पाहिला. तो अजून जिवंत होता. उगाचच जरा बरं वाटलं. फोन परत खिशात ठेवणार इतक्यात तो वाजलाच. डोक्यावरची चाळीशी नाकावर ओढून नाव पाहिलं. विद्याचं होतं. </span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" बोल" मी म्हणालो.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" अहो, हॅलो, ऐकू येतंय का? " बहुतेक तिला बाहेरच्या पावसाच्या आवाजात फोनवरचं काही ऐकू येत नसावं.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" होय येतंय. बोल" मी जरा आवाज चढवूनच बोललो. बहुतेक तिच्या ते लक्षात आलं असावं.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" अहो. लवकर घरी येताय ना? मुंबई तुंबलेय सगळी. लोकल बंद आहेत, रस्ते पाण्यानं भरलेत." मी वाकून खिडकीबाहेर पाहिलं. पाऊस पडत होता पण रस्त्यावर पाणी साठल्यासारखं वाटलं नाही.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" लोकलचं सांगू नकोस. मध्य रेल्वेवर चिमणी मुतली तरी पाणी साचतं. इथे काही प्रॉब्लेम वाटत नाहीये. " मी उगाचच फार वेळा उगाळलेला विनोद पुन्हा उगाळला.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" अहो. तुम्ही ताबडतोब या, नाहीतर ऑफिसातच राहावं लागेल. " प्रकरण गंभीर होतं तर.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" प्रिया आली का घरी?" </span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" ती गेलीच नाही कॉलेजला पाऊस आहे म्हणून. लक्ष कुठे असतं हो तुमचं? " प्रिया घरीच होती. खरंच. चला मुलगी सेफ म्हटल्यावर मला बरं वाटलं.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" बरं बरं मी बघतो. येतो. फोन करतो. " मी फोन ठेवला.</span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">नक्कीच काहीतरी गडबड होती. मी लगबगीनं टी. व्ही लावला. बातम्यांत तेच चाललेलं होतं. ऑफिसेस सोडून दिलेली होती. मी ताबडतोब मुलांना फोन केले. ही पोरं लांब लांब राहणारी उगाच नको तिथं अडकून पडतील आणि जीवाला घोर सगळ्यांच्या. सर्व मुलं हुशार असल्याने त्यांनी कामं कधीच आटोपती घेतलेली होती. कुणाचा धाक नाहीये ह्या पोरांना असं मला तेव्हाही वाटलो. घाई घाईने सगळं आवरलं. दिवे, ए. सी. बंद केला. अजूनही रस्त्यावर पाणी साठलेलं दिसत नव्हतं. मनातल्या मनात गाडी कुठच्या रस्त्यावरनं काढावी ह्याचा विचार करीत मी ऑफिसचा दरवाजा बंद केला. खिशातनं चावी काढणार इतक्यात फोन पुन्हा वाजला. विद्याला मनातल्या मनात शिव्या देत मी फोन घेतला.</span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" हॅलो" मी तिरसटपणे म्हणालो.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" काका, मी बोलतेय, अभ्रा" पलीकडून वेगळाच आवाज. </span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" ओह अभ्रा, बोल बोल. मला वाटलं विद्याचाच फोन आला पुन्हा. बोल, काय काम काढलंस? " खांदा आणि मान ह्याच्यात फोन पकडून बोलत असताना दुसऱ्या हातानं मी दाराला कुलूपदेखील घातलं.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" काका, कुठे आहात तुम्ही? घरी की ऑफिसात? "</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" मी ऑफिस बंद करून घरीच जायला निघतोय. काय झालं? तू कुठे आहेस? "</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" निघालात का तुम्ही? मग असूदे. "</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" अगं पण काय झालं ते तर सांग. " स्त्री दाक्षिण्य.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" काका अहो मी पावसात अडकलेय. तुमच्या ऑफिसच्या दिशेला आहे. मेन रोडवर. तुफान पाणी साचलंय. ट्रेन बंद आहेत म्हणे. ह्या भागात माझं ओळखीचंही कुणी नाही, म्हणून फोन केला. पण तुम्ही जात असाल तर जा. मी मॅनेज करीन. " आली का पंचाईत.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" तू खूप लांब आहेस का? "</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" नाही साधारण अर्धा तास लागेल. "</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" बरं मी थांबतो तू ये. मग आपण दोघं घरी जाऊ. "</span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">बंद ऑफिसाचं कुलूप मी पुन्हा उघडलं आणि आतमध्ये जाऊन बसलो. </span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">अभ्रा. साधारण तिशीच्या आतबाहेरचं वय असेल हिचं. मला काका म्हणते. मला विशेष आवडत नाही ते. पण वय चोरूनही पन्नाशीच्या खाली ज्याला आपलं वय सांगता येत नाही त्याला तिनं म्हणावं तरी काय? आमची भेट कुठं झाली असावी? रेल्वेच्या डब्यात. बडोद्याला ऑडिटसाठी गेलो होतो, मुंबईला परत येताना सेकंड एसीच्या डब्यात माझ्या समोर ही बसलेली. बडोदा कायमचं सोडून मुंबईला चाललेली. नोकरीसाठी. कुठल्याश्या कंपनीत सेल्स मध्ये आहे म्हणे ती. मरीन ड्राइव्हला ते सावित्रीबाई फुले महिला वसतिगृह आहे ना तिथे राहते.</span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">मी पुन्हा एकदा घड्याळाकडे पाहिलं. बाहेर पाऊस पडत होता पण तरीही ऑफिसात एसीशिवाय उकडतंच होतं. मी खिडकी बंद केली आणि एसीची घरघर पुन्हा सुरू केली. डोक्यावर गार वाऱ्याचा झोत आल्यावर जरा बरं वाटलं. तर सावित्रीबाई फुले वसतिगृह. तिथे ही राहते. लग्न झालेलं आहे पण नवऱ्याशी पटत नाही. म्हणूनच बडोदा सोडलं. मूल, बाळ काही नाही. मुंबईत एकटी आहे. ओळखीचंही कुणी नाही. ट्रेनमध्ये बोलता बोलता तिनं हे सगळं सांगितलेलं. खरा मी असा अनोळखी पोरींना माझा नंबर वगैरे देणाऱ्यातला नाही. पण तिला दिला. एकटी मुलगी, अनोळखी शहर, काय गरज लागेल सांगता येत नाही.</span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">मी खिडकीतून डोकावून पाहिलं, रस्त्यावर पाणी तुंबायला लागलेलंच होतं. लवकर इथून बाहेर पडणं गरजेचं होतं. तितक्यात फोन वाजला. विद्याचा होता. मी उचललाच नाही. मी ड्राइव्ह करताना फोन उचलत नाही, त्यामुळे मी बहुदा रस्त्यातच आहे असं ती समजणार. ट्रॅफिकची बोंब असेलच म्हणजे अजून अर्धा पाऊण तास तरी विद्याचा फोन येणार नाही, तोपर्यंत मी खरंच गाडीत असेन. मी मनाशी हिशेब केला. ही पोरगी अडकली तरी कुठे?</span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">मी अभ्राला माझा नंबर दिला. बऱ्याच दिवसांनी तिचा फोन आला. ती कोण हे कळायलाच मला बराच वेळ लागला पण आठवलं. चांगली सेटल झाली होती. नोकरी, हॉस्टेल. काही मित्र, मैत्रिणीही झाले होते म्हणे. मैत्रिणी ठीक आहे. पण ही अशी एकटी मुलगी, नवरा सोबत नाही, मित्राबित्रांपासून जरा दूर राहिली तर बरी असं आपलं माझं मत पडलं. फोना फोनी चालूच राहिली. ऑफिसच्याकामानिमित्त तिच्या घराच्या कामाच्या बाजूला गेलो की भेटायला लागलो. तिचंही काम तसं फिरतीचं त्यामुळे अधून मधून तीही चक्करटाकायला लागली ऑफिसात. </span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">ही अभ्रा का आली नाही? मी घड्याळात पाहिलं. अर्धा तास होऊन गेलेला होता. खिडकीबाहेरच्या रस्त्यावर पाणी वाढायला लागलेलं होतं. तेवढ्यात इतका वेळ मला न सुचलेली गोष्ट मला सुचली. मी तिला फोन लावला. तिला बहुदा पावसाच्या आवाजात फोनचा आवाज ऐकू गेला नसावा. बरं कुठून येतेय हेही सांगितलं नव्हतं त्यामुळे तिला शोधायला बाहेर जाणंही शक्य नव्हतं. काय करावं अशा विचारात असतानाच रस्त्यावरून जवळजवळ गुडघाभर पाण्यातून चालत येताना ती मला दिसली. तिच्या गुडघ्यापर्यंत पाणी आलं होतं. म्हणजे फूटभर तरी नक्कीच होतं.</span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">घरी कसं जायचं ह्याचा विचार मी करत करतंच ऑफिसाच्या बाहेर पडलो. कुलूप लावलं आणि जिना उतरायला लागलो. आमच्या बिल्डिंगच्या जिन्यातपण तळाला पाणी भरलेलं. त्या पाण्यात उतरण्याचं टाळून मी तिची वाट पाहत तसाच उभा राहिलो. पाण्याच्या लाटा आधी आत आल्या आणि पाठोपाठ ती आली. नखशिखान्त भिजलेली, पांढरी ओली कुर्ती दंडाला चिकटलेली. ओले केस आणि त्यातून पडणारा पाऊस, चाफेकळी नाक, जिवणीवरचा पाण्याचा थेंब, मोठाले डोळे, एका खांद्यावर लॅपटॉपची बॅग आणि दुसऱ्या हातात कसलंतरी फुलाफुलाचं डिझाइन असलेली छत्री. </span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" काका" तिनं मला हाक मारली आणि मी भानावर आलो.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" अगं अभ्रा किती वेळ लावलास, मला काळजी वाटत होती फार. तुला पाहायलाच मी खाली उतरत होतो" खोटं का? मी मनातच विचार केला.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" काका किती काळजी करता तुम्ही माझी. उगाचच मी तुम्हाला थांबवलं. "</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" बरं आता थांबवू नको. कारण विद्याला जर कळलं की मी अजून इथेच आहे तर माझं काही खरं नाही. आणि माझ्यावर एक उपकार करा. तू मला रस्त्यात दिसलीस असं सांग. नाहीतर माझी चोरी पकडली जायची. "</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" होय काका. " ती हसून म्हणाली. तिचे पांढरे शुभ्र दात दिसले. मोत्यांचा सरीसारखे.</span><br />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">" चला" </span><br />
<br style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;" />
<span style="background-color: #e0e0e0; color: #333333; font-family: "verdana" , sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19.5px;">आम्ही दोघंही पाण्यातून वाट काढत पार्किंगपर्यंत गेलो. गाडीचे टायर थोडे पाण्यात होते. पण अजून गाडीच्या तळापर्यंत पाणी पोचलेलं नव्हतं. आम्ही दोघं गाडीत बसलो. मी देवाचं नाव घेतलं आणि गाडी सुरू केली. कंपाउंडमधनं गाडी बाहेर काढली आणि दाणदिशी कसलातरी आवाज झाला मी तशीच गाडी पुढे रेटली एखाद मीटर ती पुढे गेली आणि बंद पडली. गाडी सुरू करण्याचा मी निरर्थक प्रयत्न केला पण गाडी दाद देईना. शेवटी मी विद्याला फोन केला आणि झाला प्रकार सांगितला. विद्याचं असं मत पडलं की मी उगाच अभ्राला घेऊन पावसातनं चालत वगैरे येऊ नये. ऑफिसातच थांबावं, संध्याकाळी पाऊस उतरला की मग दोघांनी घरी यावं. मलाही ते पटलं.</span><br />
<br />
- क्रमशः -</div>
कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-56829276670641079892011-10-27T23:10:00.000+11:002011-10-27T23:11:38.620+11:00बदाबदा वाहणारं बूचबऱ्याच दिवसांनी ब्लॉगकडे फिरकलो. बऱ्याच लोकांनी लिहिलेलं बरंच काही वाचून माझेही बाहू स्फुरणं पावू लागले. कॉम्प्युटर उघडला. आता असं जबरदस्त काही तरी टाइप करूया की बस्स. आय ऍम बॅक ची लै कानठळ्या बसवणारी अनाउंस्मेंट वगैरे करणारं काही बाही लिहून सुखानं झोपी जावं असा एक जबरदस्त विचार मनात येऊन गेला. पण त्यापलीकडे आणि लिहिण्यासारखं असं काहीच सुचलं नाही. <br /><br />मग मी स्वतःला समजावलं की थोरा मोठ्यांना नाहीका रायटर्स ब्लॉक येतो, तसा तो मलाही आला असावं. रायटर्स ब्लॉक रायटर्स ब्लॉक म्हणजे तरी काय? मराठी लेखकाला बसलेलं बूच. म्हणजे मराठी लेखक वगैरे म्हणवणाऱ्यांना दोन दिवस परसाकडे जायची वेळ आली नाही किंवा जाऊनही झाली नाही की होते तशी होणारी अंतर्बाह्य तगमग? जाऊदे ब्लॉगर्सना अजून मराठी लेखकांच्या पंक्तीला बसवायला बऱ्याच लोकांची बरीचशी हरकत आहे. त्यात ब्लॉगर्स तसं नरम गरमंच खाणारे म्हणजे बद्धकोष्ठ व्हायची शक्यता तशी कमीच. तरीही माझं असं का व्हावं?<br /><br />माझ्या आजूबाजूला प्रतिभेचा असा महापूर आलेला असताना आम्ही कोरडे पाषाण कसे काय राहिलो ह्याचा विचार करत असतानाच मला विषय झाला. बरोबर, मला विषय सुचत नाही. मला विषय होतो. वरती केवढ्या प्रसववेदना झाल्या ते वाचलंत ना, अशा बेसुमार कळा येऊन गेल्यावर एकदाचा विषय झाला. विषय झाला म्हणजे खरा प्रॉब्लेम सुरू झाला. नुसतं बाळ जन्माला घालून थोडंच भागतं, त्याचं पालनपोषण करावं लागतं. कपडे लत्ते, अगदी काही नाही तर नाही गेलाबाजार ग्रोसांच्या गणतीने नॅपीज आणावे लागतात.<br /><br />ते हे बाळावरनं आठवलं. माझ्या मुलाच्या जन्माच्या वेळी कुणीतरी लाडात येऊन आता लवकरच नवा पाहुणा येणार हं. वगैरे म्हणालं. तोंडदेखलं मी तोंडभर हसलो आणि हो म्हटलं. पण लगेच मनात आलं पाहुणा आला की स्वतःची बॅग घेऊन येतो, हा कसला पाहुणा? ह्याची बॅग घेऊन आम्हीच त्याच्या स्वागताला हास्पिटलात जायचं. मग त्या विनोदावर मनातल्या मनात तोंडभर हसून आणि जाहीर तोंडभर हसण्याचा कार्यक्रम तीन सेकंद आधी उरकल्यामुळे मनातल्या मनातलं हसू जाहीर न करण्याचा अट्टहास करीत असताना, खाली हात आया है खाली हात जायेगा वगैरे जबरदस्त फिलॉसॉफिकल गाणी आठवायला लागली.<br /><br />माझं हे असं होतं. मी बोलत होतो झालेल्या विषयाबद्दल आणि हे खाली हात आया जाया व्हायला लागलं. अर्थात एकदम चुकीचं नाहीये ते. कारण माझ्या विषयांचं पण असंच असतं खाली हातच ते येतात आणि लिहून संपल्यावर लक्षात येतं अजून हातात काही आलंच नाही. पण हल्ली माझं असं भयंकर होतं. मन थाऱ्यावर नाही.<br /><br />मन थाऱ्यावर नसण्याची अनेक कारणं आहेत. पण माझी पक्की खात्री आहे की माझ्या थाऱ्यावर नसलेल्या मनाचं कारण माझी साडेसाती आहे. परवाच कुठल्यातरी फोरमवरच्या माणसानं मेल केला होता म्हणे. तूळ राशीच्या लोकांना साडेसाती सुरू. ते वाचल्यापासून असं चाललंय बघा. गेलाबाजार नेटवर सगळ्या साडेसात्या सर्च केल्या. आता पुढची साडेसात वर्ष आमच्यावर शनीदेवांची कृपा, सॉरी अवकृपा असणार. ते शनीवरून आठवलं. कधीही कुणी शनीदेवांचं नाव घेतलं की मला पुनीत इस्सार आठवतो. होय होय तोच. महाभारतात ज्याने दुर्योधनाचं काम केलेलं आणि महाभारतातल्या समस्त ऋषिमुनींच्या दाढ्यांना लाजवतील असे अंगावरचे केस वागवत जो बेंबीच्या देठापासून ओरडून बोलायचा तोच तो. त्याला पुढे कुणीतरी सूर्यपुत्र शनीदेव पिक्चरात शनीदेव म्हणून घेतलं होतं. त्यामुळे शनीदेव, दुर्योधन आणि पुनीत इस्सार ह्यांचं काहीतरी जबरदस्त लिंकेज माझ्या बालमनावर ठसलेलं आहे.<br /><br />लिंकेज वरून आठवलं. मी आता जे काही लिहिलं त्याचा मूळ विषयाशी काही संबंध होता का? नसावा. नसला तरी जोडता येईल. मी असंच ऍब्स्ट्र्रॅक्ट लिहितो असं मी उगाचच सगळ्यांना सांगून ठेवलेलं आहे. त्यामुळे कुठल्याही विषयाचा मी कशाशीही संबंध जोडू शकतो अगदी पुनीत इस्सारशी देखील. <br /><br />जी पेंटिंग्ज मला कळत नाहीत ती मला जास्त आवडल्याचं मी मान्य करतो. एका सुंदर कन्येबरोबर आर्ट गॅलेरीत एका अगम्य, चित्रविचित्र चित्राच्या समोर उभं राहून कन्यकेला इम्प्रेस करायला म्हणून वाह क्या बात है असं मी बोलून गेलो. कन्यका जवळ येऊन म्हणाली. वा, तुला समजलं मलाही समजाव ना. तेव्हाची फजिती वगळता माझी ही स्ट्रॅटेजी चांगली यशस्वी झालेली आहे. खरंतर मराठी माणसानं क्या बात है अशी दाद द्यायची काही गरज आहे का? पण हल्ली मी पाहतो ही परवलीची दाद आहे. आणखी मराठी दादा किंवा दादी (दाद चं अनेकवचन) म्हणजे माइंड ब्लोइंग, फँटास्टिक, फँटाब्युलस वगैरे वगैरे.<br /><br />तर मी म्हणत काय होतो? काय म्हणत होतो ते नक्की समजत नाहीये, पण मी ऍबस्ट्रॅक्ट लिहितो ना, त्यामुळे मला नाही समजलं तरी वाचकांना त्यातून काहीतरी समजेल. माझी पेंटिंग स्ट्रॅटेजी वापरून कुणी वाहवा करणारी कमेंट करेल. मग एकाची दोन, दोनाच्या तीन, तीनाच्या वीस. वीस कमेंट्स येतील. दहाच्या वर कमेंट्स म्हणजे ब्लॉग सुपर डुपर हीटंच म्हणायचा, पुरुष ब्लॉगरांनी तरी. असं यश उगाचच मिळत नाही. तेवढं पी आर सांभाळावं लागता. आपली वाहवा करणाऱ्याची आपणंही व्याजासकट वाहवा करायची. कावळ्याने म्हणायचं गाढवाला, अहाहा काय हा तुझा आवाज, गाढवाने म्हणायचं कावळ्याला अहाहा काय रे तुझे हे दिसणे वर तुझी काव कावही खासंच.<br /><br />असो तर मला सुचलेला विषय होता. काय होता? जो होता तो होता. म्हणजे तो होताही आणि नव्हताही. किंवा होत्याचं नव्हतं करणारा होता, नव्हे नव्हत्याचं होतं करणारा होता. हा आठवलं, रायटर्स ब्लॉक. लेखकाला बसलेलं बूच.<br /><br />हे रे कसलं बदाबदा वाहणारं बूच?कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-62115532507931971832011-06-07T22:32:00.000+10:002011-06-07T22:35:08.428+10:00अपूर्णापांढरी खोली एकदम शांत पहुडलेली होती आणि मीही पांढऱ्या खाटेवर. मालक नसलेलं कुत्रं जसं येणाऱ्या जाणाऱ्याची तमा न बाळगता शेपटी हालवत बसलेलं असतं अगदी तशी. <br /><br />खालच्या लाकडी फ्लोअरवर कुणाच्या टोकदार बुटांचा आवाज झाला तेवढाच. ओळखीचा आवाज, ओळखीचा चेहरा. कुणाचा? कुणाचाही असेना का? आपलं ते शांततेचं चाललं होतं. कुणाला बोलू नका पण खरं सांगायचं तर मला शांततेचाही आवाज येतो. सगळं शांत असताना कानात कुईं करून आवाज येतो. येतो की नाही? अपर्णाला वाटतं माझ्या कानात प्रॉब्लेम आहे. तिच्यासाठी तीन वेळा डॉक्टराकडे पैशाचा पाऊस पाडून आलो, पण तरीही येतोच. अर्थात तिला आता मी सांगितलंय की आवाज यायचा बंद झालाय म्हणून आणि तसाही आला थोडा शांततेचा आवाज तर बिघडलं कुठं. तेवढीच जरा ओक्या खोलीतली बोकी वर्दळ. <br /><br />बाकी अपर्णानं काळजी करणं काही चुकीचं नाहीये. दोन वेळा शिंक आली की तिसरी यायच्या आत डॉक्टरांच्या दवाखान्यात पोचणारी ती. ती डॉक्टरकडे जा म्हणून माझ्या मागे लागली नाही तरच नवल. वर तिला म्हटलं डॉक्टरकडे पैसे टाकणं बंद कर तर मलाच बोलेल, मला काही तिची काळजीच नाही म्हणून. काळजी नाही कशी? आहे म्हणजे आहेच, पण आठवड्यातून दोनदा ती डॉक्टरकडे गेली तर अजूनच काळजी वाटणार की नाही? त्यात त्या डॉक्टरचं काही खरं नाही. उंचापुरा, नाकी, डोळी नीटस. त्याला काय अपर्णासारखी देखणी पेशंट नक्कीच आवडत असणार. मग तोही देत असेल थातुर मातुर औषध म्हणजे हिचं आपलं तिथे जाणं चालूच.<br /><br />जाऊदे. मी सांगितलं तर तिला समजायचं नाही. पण एकंदरीत डॉक्टरांची जमात तशी लबाडंच. तो कानाचा डॉक्टरही तसाच. अरे हो कानावरून आठवलं. ते कानातलं सोनाराकडून आणायचं राहिलंय. पॉलिश करायला दिलंय अपर्णानं. आज आणायचं होतं की उद्या? बहुतेक आजच. आता माझी काही खैर नाही. ह्या बायकांचं ना मला काही कळतच नाही. म्हणजे बघा, कानातलं, नाकातलं, गळ्यातलं ही सगळी कसली लक्षणं आहेत? बैलाच्या नाकातून वेसण घालतात, त्याच्यावर ताबा मिळवण्यासाठी. गुलामगिरीची प्रतीक आहेत हे दागिने वगैरे. अपर्णासारख्या पुरोगामी बाईलाही ती आवडावीत म्हणजे कमाल आहे. <br /><br />पण काय करा बाबांनो, पुरुषाचा नवरा झाला की त्याचा वेसण न घातलेला बैल होतो. मग तो आपल्याच शिंगानं आपली पाठ खाजवायचा प्रयत्न करीत राहतो. शिंग पाठीला लागत नाही, खाज काही जात नाही. मग काय करेल, फिरत राहतो बिचारा गोल गोल गोल गोल खळात. आणि बायको? बायको नवऱ्याची मजा तेवढी बघत राहते. आणि वर धान्य मळून घेते ते वेगळंच.<br /><br />हो हल्ली धान्याच्या दारूवर लक्ष केंद्रित करणारेत म्हणे. कालच पेपरात वाचलं. करा लेको, धान्याची दारू करा, ऊसाची दारू करा, अजून कसली करा. ती दारू पिऊन लोकं होऊदेत दारुडे. बरं, दारुड्या लोकांची गरज सर्वात जास्त कुणाला असते सांगा? म्हणजे तुम्हाला, मला, त्यांच्या घरच्यांना, कुणाला? नाही ना ओळखलंत. अहो व्यसनमुक्ती केंद्रांना. दारुडेच नसतील तर व्यसनमुक्ती केंद्रातल्या लोकांनी करायचं काय? बरं प्रश्न नुसता त्यांनी करायचं काय हा नाही. प्रश्न आपण दारुड्यांवर केलेल्या उपकाराने स्वतःच फुलून जाऊन स्वतःची कॉलर ताठ करण्याचा आहे. तरी मी अपर्णाला सांगत असतो. कॉलरवाले खादीचे पंजाबी ड्रेस घालत जा म्हणून.<br /><br />कॉलरवले पंजाबी ड्रेस? नवी फॅशन आहे की काय आज कालची ही. अपर्णाला विचारून पाहिलं पाहिजे. खादीच्या फॅशन्स तिला चांगल्या माहीत असतात. खादीचे सदरे, खादीचे लेंगे, खादीच्या टोप्या. परवा असंच झालं, काहीतरी साधी राहणी आणि उच्च विचारसरणी वगैरे. म्हणून म्हणे खादी घालावी. म्हटलं हे लेंगे सदरे वगैरे ठीक आहेत, पण खादीची अंतर्वस्त्र कुठे मिळतात? मिळतात का? नाहीच मिळत. मग हे खादीवाले घालतात काय आत? घालतात की घालतंच नाहीत? त्यावर उत्तर नव्हतं तिच्याकडे. म्हटलं कसलीही घाल, काढणार तर मीच आहे ना.<br /><br />कसलं कसलं रोमँटिक बोलून गेलो मी. पण अपर्णाचं दुसरंच. रागावली. फुरंगटून बसली. फुरंगटून. जबरी शब्द आहे. हगल्या पादल्या फुरंगटून बसायला अपर्णाला आवडतं. आवडतं म्हणजे तिचा छंदच आहे तो. तिला म्हटलं डॉक्टरकडे जाणं कमी कर, लोकं काही बाही बोलतात बसली फुरंगटून. घराकडे लक्ष दे, लोकांची व्यसनं मग सोडव, बसली फुरंगटून. आता घरी आली आणि तिची 'नाकातली वेसण', आपलं ते हे, 'कानातलं कानातलं' मी आणलेलं नाही हे लक्षात आलं की बसेल फुरंगटून. कानातलं कानातलं? काहीतरी चुकल्यासारखं नाही का वाटत? <br /><br />असूदे. चुका काय माणसाच्या होतंच असतात. चुका माणसांच्या होतात, चुका बायकांच्या होतात. नको त्या वेळी नको ती चूक झाली की त्यातून अजून माणसं आणि बाया तयार होतात. तयार झालेल्या हा माणसांच्या आणि बायांच्या अजून चुका. चुकांवर चुका. चुकांवर चुका. उंच चुका, बुटक्या चुका, गोऱ्या चुका, काळ्या चुका. जाड चुका बारीक चुका. अपर्णाला कानी कपाळी ओरडून सांगितलं अचूक काहीच नसतं ग या जगात. असतात त्या फक्त चुकाच. नाही पटलं. दारुड्यांची चुकलेली आयुष्य सुधारणं जास्त महत्त्वाचं आहे का? <br /><br />अजून कशी आली नाही ही? गेली की काय त्या सोनाराकडे कानातलं आणायला? कानातलं? वेसण, बैल. खाज. होय खाज, मग शिंगं, माझी. खाज माझी, पाठही माझीच. सोनाराकडे नसेल. गेली असेल त्या डॉक्टराकडे. उंचा, पुरा, नाकी डोळी नीटस. खादीचा कॉलर नसलेला सदरा, खादीचा लेंगा आणि खादीची. पण ती तर मी उतरवणार. डॉक्टर तुला सोडणार नाही मी. परवा माझ्या कानात मळ काढायच्या बहाण्याने सुरा खुपलास आणि माझ्या कानाचा पडदा फाडलास हरामखोरा. आता कसा ऐकणार मी शांततेचा आवाज?<br /><br />खालच्या लाकडी फ्लोअरवर पुन्हा कुणाच्यातरी टोकदार बुटांचा आवाज. ओळखीचा आवाज, ओळखीचा चेहरा, खादीचा कुर्ता, खादीचा लेंगा, सोन्याचे कानातले, नसलेली कॉलर. कोण ही?कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-74927029803635090312010-05-30T23:31:00.000+10:002010-05-30T23:32:42.551+10:00कर्णिक बाई.कर्णिक बाई.<br /><br />पाचाच्या आसपासची उंची. लांब असावेत असे केस. केसाला चापून चोपून तेल लावलेलं आणि घातलेली वेणी. अदमासे पन्नाशीच्या आसपासचं वय. डोळ्याला लावलेला, बहुतेक काळ्या किंवा कुठल्यातरी जाड डार्क बॉर्डरचा चष्मा. चष्म्यापाठचे मोठ्ठे, टपोरे डोळे, किडकिडीत शरीरयष्टी, लांबसडक बोटं आणि बोटांवरून गिरक्या घेत फिरत जाणाऱ्या हाताच्या नसा. अशा आमच्या कर्णिक बाई.<br /><br />साधारण पंचवीस वर्ष उलटून गेली, त्यामुळे कर्णिक बाईंचं माझ्या डोक्यातलं चित्र कदाचित धूसर झालं असेल. झालं असेल नव्हे झालं आहेच. पण पंचवीस वर्ष उलटून गेली तरी मनाचा एक कोपरा त्यांनी अजूनही व्यापून ठेवलेला आहे. <br /><br />अगदी लहान चार पाच वर्षाची मुलं, त्यांच्या आई बापांचे हात घट्ट पकडून, रडत भेकत, बाहेरच्या जगाला घाबरत शाळेत येत. मुलांच्या घट्ट हातांची पकड सोडवताना, त्यांचे रडवेले चेहरे पाहता पाहता त्यांना टाटा करताना, आई बापांना यातना नक्की होत असतील. पण आपण आपल्या मुलांना एका तेवढ्याच प्रेमळ, आपुलकीनं करणाऱ्या हातांत सोपवून जात आहोत हे समाधान त्यांना कर्णिक बाईंनी दिलं असेल.<br /><br />मातीपासून मडकं बनवण्याचं काम, माती मळून त्या मातीचा गोळा करण्यापासून सुरू होतं. फिरत्या चाकावर तो मातीचा गोळा ठेवून त्याला आकार देणाऱ्याचं नेहमी कौतुक होतं. पण मातीत योग्य तितक्या प्रमाणात पाणी मिसळून, मातीला आकार द्यायची लायकी मिळवून देणाऱ्याचं काय? आमच्या कर्णिक बाई अशांच एक होत्या. आम्ही सर्व मुलं, पुढे मोठी झालो. कुणी डॉक्टर, इंजिनिअर झाले, कुणी उद्योगधंद्यात नाव कमावलं. खारीचा का होईना पण आमच्या कर्णिक बाईंचा त्यात वाटा होता? त्याची पोच आम्ही कधी त्यांच्यापर्यंत पोचवली का?<br /><br />अजून तो दिवस लख्ख आठवतो. दहावीचा रिसल्ट नुकताच लागला होता. पेढे वाटप जोरात चालू होतं. मी अतुलला म्हणजे माझ्या सख्ख्या मित्राला म्हटलं की आपण कर्णिक बाईंकडे जायला हवं. त्यानंही ती कल्पना उचलून धरली. आम्ही दहावीला धडकेपर्यंत कर्णिक बाई रिटायर झालेल्या होत्या. तरी शाळेतून त्यांचा पत्ता मिळवला. पत्ता सहज सापडण्यासारखा नव्हता. विचारत विचारत आम्ही माग काढत गेलो. दार वाजवलं. बाईंनी स्वतःच दार उघडलं. आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे बाईंनी बघताक्षणी आम्हाला ओळखलं. आत बोलावलं, अगदी लहान मुलांना द्यावा तसा आम्हाला खाऊही दिला. बाईंना पेढे देऊन वाकून नमस्कार केला. बाईंचे पाणावलेले डोळे बघून मला कसंसंच झालं.<br /><br />त्यांच्या वर्गात होतो तेव्हा त्या मला रडूबाई म्हणायच्या. कोणत्याही फालतू कारणासाठी किंवा त्याशिवायही मी भोकांड पसरायचो. बाई प्रेमाने रडूबाई म्हणायच्या, पुसटसं आठवतं, तेव्हाही एक आनंद व्हायचा. दोन क्षण बाई नजरेआड झाल्या तरी माझे डोळे भरून यायचे. आई नजरेआड झाली म्हणून रडल्याचं मला आठवत नाही पण कर्णिक बाई नजरेआड झाल्या की मुसमुसून रडलेलं माझ्या अजूनही चांगलंच स्मरणात आहे. <br /><br />तर बाईंकडे पेढे देऊन आलो. दोन दिवसांनी माझ्याच शाळेत जाणाऱ्या माझ्या बहिणीबरोबर बाईंनी एक पत्र पाठवलं आणि मला आणि अतुलला म्हणून दोन पेनंही पाठवली. अतुलचं पेन मी अतुलला दिलं, पण पत्र मात्र दिलं नाही. वाचायला नक्की दिलं पण परत मागून घेतलं. अजूनही ते पत्र माझ्याजवळ आहे. बाईंनी लिहिलं होतं, की आम्हाला पाहून त्या एकदम गोंधळून गेल्या. काय बोलावं तेही त्यांना सुचलं नाही. पुढे हेही लिहिलं की आम्ही त्यांची आठवण ठेवून त्यांना पेढे द्यायला गेलो ह्याचा आनंद त्यांना सर्वोत्तम शिक्षकाच्या सरकारी पुरस्कारापेक्षाही जास्त आहे. अजूनही घरी गेलो. चुकून कपाट उघडलं तर ते पत्र हाती लागतं. बाईंना भेटल्याचा आनंद होतो.<br /><br />त्यांचा पत्ता अजूनही लक्षात आहे. म्हणजे बिल्डिंगचं नाव लक्षात आहे. बाकी घर नंबर वगैरे विसरलो. शिवाजी पार्कला गेलो की हमखास बाईंची आठवण यायची. अगदी लग्नाचं आमंत्रणही त्यांना पाठवलं. लग्नाआधी फार थोडे दिवस भारतात आल्यानं स्वतः जाऊन आमंत्रण करणं शक्य झालं नाही. खरं सांगायचं तर कर्णिक बाई आहेत का नाहीत हीसुद्धा माहिती मला नव्हती. अर्धवट पत्त्यावर पत्रिका पोचेल की नाही ह्याची खात्री नव्हती. लग्नाच्या गडबडीत कर्णिक बाई आल्या नाहीत हे लक्षातही आलं नाही. काही दिवसांनी एक मनी ऑर्डर घरच्या पत्त्यावर आली बाईंनी मला लग्नाचा आहेर म्हणून पाठवली होती. त्या आहेरापेक्षा बाई अजून आहेत हे समजल्यानं मला खूप बरं वाटलं होतं. मनाशी खूणगाठ बांधली, की पुढच्या वेळी आलो की जाऊन बाईंना नक्की भेटायचं.<br /><br />एक वर्ष गेलं. दोन गेली. करता करता चार वर्ष गेली. चारदा भारतात जाऊन आलो. अनेकदा शिवाजी पार्कलाही गेलो असेन पण काही ना काही कारणाने आठवण येऊनसुद्धा मी बाईंना भेटायचं जमवलं नाही. आता अपघाताने कळलं, बाई देवाघरी जाऊनही दोन वर्ष झाली. कुणीतरी कानफटात मारावी तसं मला झालं. बाईंना भेटायचं राहूनच गेलं. <br /><br />घराच्या चार भिंतीच्या बाहेर पडल्यावर हरवून जाण्याची वेळ पुढे अनेकदा आली, पण प्रत्येक वेळी हात धरायला कर्णिक बाई भेटल्याच असं नाही. पण आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर कधी मित्रांशी बोलताना, कधी बायकोला माझ्या लहानपणाबद्दल सांगताना, कधी मनातल्या मनात जुन्या आठवणीत रमताना कर्णिक बाई भेटतच राहिल्या. पण आता त्या पुन्हा कधीच भेटणार नाहीत ह्या कल्पनेनं, त्या दोन क्षण नजरेआड झाल्यावर पंचवीस वर्षापूर्वी जसं मुसमुसून रडायला यायचं. <br /><br />अगदी तसंच.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-17231310875479868512009-09-02T14:32:00.000+10:002009-09-02T14:32:00.217+10:00वेटिंग रूमलांबच्या लांब पसरलेला रेल्वेचा प्लॅटफॉर्म. त्यच्या दूरच्या टोकाला असलेला पिवळ्या रंगाचा आणि काळ्या अक्षरांनी लिहिलेला स्टेशनच्या नावाचा बोर्ड. डोक्यावर काळंभोर आकाश आणि आकाशाच्या काळ्या रंगाला लागलेली पौर्णिमेच्या चंद्राची तीट. एकदम छोटंसंच पण टुमदार स्टेशन. स्टेशनमध्ये शिरायच्या ठिकाणी असलेली पत्र्याची शेड. त्या शेडच्या वरच्या बाजूला असलेलं स्टेशन मास्तरचं घर कम ऑफिस. पुढची गाडी सकाळीच यायची असल्याने तिथेही सामसूमंच. शेडच्या एका कोपऱ्यात बिरजू भंगी अंगाची मुटकुळी करून झोपलेला.<br /><br />त्याच्या उजव्या अंगाला वेटिंग रूम. "प्रतीक्षा कक्ष" अशी पाटी वर लिहिलेली. आत मिणमिणता उजेड. स्टेशनच्या बाहेरून पावलांचा आवाज. कोल्हापुरी वाहणा करकरवत एक माणूस स्टेशनच्या आत शिरला. हातात एक छोटीशी बॅग. स्वच्छ धुतलेला पांढरा शुभ्र सदरा, काळी विजार. डोळ्याला लावलेला जाड काळ्या फ्रेमचा चश्मा. <br /><br />बिरजूच्या डोक्यावर तेवत असलेला साठ डीग्रीचा बल्ब सोडला तर बकी सगळा अंधारच. वेटिंग रूम कुठे आहे ते बिरजूला विचारण्यासाठी तो बिरजूकडे गेला.<br /><br />" अहो शुक शुक" त्याने हळूच पुकारलं. बिरजूचं पूर्ण दुर्लक्ष.<br />" माफ करा तुम्हाला झोपेतून उठवतोय, पण तेवढी वेटिंग रूम कुठे आहे ते सांगता का? " बिरजू तसाच पडलेला.<br />" अहो मिस्टर, तुमच्याशी बोलतोय मी." ह्याचा आवाज थोडासा चढा. बिरजू एकदम घोरायला लागलेला. <br /><br />घोरणाऱ्या बिरजूकडे निराश होऊन पाहत माणूस स्टेशनात शिरला. बाजूलाच "प्रतीक्षा कक्ष" असल्याचं त्याला समजलं. पण प्रतीक्षा कक्ष उघडून द्यायला स्टेशन मास्तर कुठे शोधायचा ह्या विचारात असतानाच त्याला दरवाजा उघडा असल्याचं दिसलं. कुणीतरी दुसरंही तिथे आहे ह्याचं त्याला आश्चर्यच वाटलं. पण स्टेशन मास्तरला धुंडायचा त्रास वाचला म्हणून बरंही वाटलं. <br /><br />तो घाईघाईने आत शिरला. अख्या रूममधला एकमेव दिवा आपल्यापरीनं उजेड पाडण्याच्या प्रयत्नात. दिव्याच्या खालच्या आरामखुर्चीत कुणीतरी बाई.तिच्या तोंडावर पुस्तक ठेवलेलं. बहुतेक दिव्याच्या प्रकाशाला अडथळा करून झोपण्याचा तिचा प्रयत्न. कमीत कमी आवाज करीत तो समोरच्या बकड्यावर आपली बॅग टाकतो आणि बाजूच्या खुर्चीत जाऊन बसतो. कुठल्या काळातली ती खुर्ची त्याच्या वजनासारशी कडकन मोडते. पडता पडता तो वाचतो पण आवाजाने बाई एकदम जागी होते.<br /><br />" काय झालं? कोण आहे? " ती ओरडली.<br />" कुणी नाही मी आहे"<br />" कोण तुम्ही? "<br />" तुमच्यासारखाच. वेटिंग फॉर नेक्स्ट ट्रेन"<br />" ओह, माफ करा. आवाजाने एकदम दचकले आणि ओरडले"<br /><br />मोडलेल्या खुर्चीवरचं लक्ष त्याने तिच्याकडे नेलं. मघा बाई वाटलेली ती बाई म्हणण्याएवढीही मोठी नव्हती. फार फार तर पंचविशीच्या आत बाहेरचं वय. कोवळा चेहरा, कपाळावरची काळी टिकली. तोंडावर ठेवलेल्या पुस्तकाने विस्कटलेले केस. आणि अतिशय भावपूर्ण तरल डोळे. आपल्या निम्म्या वयाच्या असलेल्या मुलीकडे असं पाहणं बरं नाही हे लक्षात येईपर्यंत बरेच क्षण गेले. चटकन स्वतःला सावरत तो दुसऱ्या खुर्चीकडे गेला. ती भक्कम असल्याची खात्री करून बसला.<br /><br />" माफ करा, माझ्यामुळे तुमची झोपमोड झाली" तो म्हणाला<br />" नाही हो. तशीही झोप येणार नव्हतीच म्हणून वाचत बसले होते. वाचायचा कंटाळा आला म्हणून डोळ्यावर पुस्तक घेऊन शांत बसलेले. झोपले नव्हते. विचार करत होते, सकाळपर्यंत वेळ कसा काढायचा? "<br />" कुठे निघालात"<br />" तुम्ही मला अहो जाहो नका हो करू, प्लीज"<br />" अहो पण असं... "<br />" प्लीज काका"<br /><br />तिने काका म्हटल्यावर त्याच्या चेहऱ्यावर आलेली निराशा अंधारात झाकायचा असफल प्रयत्न त्याने केला<br /><br />" बरं नाही अहो जाहो करणार. पण मला काका नाही म्हणायचं"<br />" ... "<br />" हो हो मला माहितेय मी तुझ्या काकाच्या वयाचा नक्की आहे. पण उगाच कशाला आठवण करून द्यायची म्हाताऱ्याला वयाची"<br />" बरं. काका नाही म्हणत. मग म्हणू काय पण? "<br />" धोत्रे म्हण"<br />" धोत्रे? "<br />" हो धोत्रे. माझं नाव धोत्रे"<br />" छान नाव आहे हं.... धोत्रे"<br />" कर चेष्टा कर म्हाताऱ्याची"<br />" धोत्रे. चेष्टा नाही. पण एकदम अनपेक्षित नाव होतं बाकी काही नाही"<br />" हं"<br /><br />धोत्र्यांनी उगाचंच आपली बॅह उघडली, बॅगेतलं सामान इथे तिथे केलं. डोक्याला तेल लावावं म्हणून ते तेलाची बाटली शोधत राहिले. पण ती काही त्यांना मिळाली नाही. मग तसेच ते खुर्चीत पुन्हा येऊन बसले. त्यांच्या सगळ्या हालचली ती बघत राहिली.<br /><br />" रात्री कशी तू इथे? "<br />" काय सांगू काका.... सॉरी सॉरी धोत्रे, रात्रीची मेल गाठायची होती, ती चुकली. मग काय करते? बसलेय सकाळच्या गाडीची वाट पाहत. आणि तुम्ही? "<br />" माझं काय? रेल्वेने फुकट पास दिलाय. फिरत असतो इकडून तिकडे. आपली एक बॅग असते सोबत. मिळाली तर गाडी नाहीतर वेटिंग रूम. आहे काय अन नाही काय"<br />" असा बरा तुम्हाला फुकट पास दिला. आम्हाला नाही कधी दिला तो"<br /><br />निरागसपणे तिने विचारलं. धोत्र्यांना तिच्या प्रश्नाचं हसूच आलं. भुवयांचं धनुष्या झालेलं. नाकपुड्या थोड्याशा फुगलेल्या. <br /><br />" हो मग तुला का देतील ते फुकट पास?"<br />" पण तुम्हाला तरी का देतील ते"<br />" हं"<br />".... "<br />" आगगाडी पाहिल्येस? "<br />" हो"<br />" त्याला एक इंजीन असतं. कधी कधी दोनही असतात. कधी कोळशाचं असतं, कधी डिजेलवर चालणारं असतं, कधी विजेवर, तर कधी... "<br />" धोत्रे, मला इंजिनाचे प्रकार सांगू नका. तुम्हाला फुकट पास का मिळाला ते सांगा"<br />" हा. सांगतो. तर ते इंजीन जो ड्रायव्हर चालवतो... "<br />" ड्रायव्हर काय हो. मोटरमन"<br />" हं मोटरमन. तो होतो मी. म्हणून मला फुकट पास"<br />" अय्या, तुम्ही मोटरमन होता धोत्रे? मला एकदा तरी इंजिनात बसून जायचं होतं, नाही नेलं कुणी. "<br />" मी नेलं असतं"<br />" अजूनही नेऊ शकाल मनात आणलंत तर"<br />" नाही. आता मी नाही चालवत इंजिन"<br />" का? "<br />" बस. नाही चालवत सांगितलं ना?" धोत्र्यांचा आवाज किंचीत चढला.<br /><br />तिने माघार घेतली. उगिचंच तिने आपलं डोकं पुस्तकात खुपसलं. वाचनात तिचं लक्ष नव्हतं. हा माणूस एकदम का भडकला हेच तिला कळेना. पण उगाच आगीत तेल नको म्हणून ती गप्प बसली. धोत्र्यांनी आपला जाड काळ्या फ्रमच्या चश्मा काढला आणि शर्टाच्या टोकाने तो ते साफ करायला लागले.<br /><br />" एवढा स्वच्छ शर्ट खराब होईल ना" काहीतरी बोलायचं म्हणून ती बोलली<br />" स्वच्छ शर्ट खराब होतात पण परत धुता येतात. आठवणी.. "<br />" हो मान्य. तुम्हाला नसेल लागत धुवायला पण बायकोला लागत असेलच ना"<br />" नाही. आता नाही लागत. मी असा भटक्या. शर्ट धुवायला घरी जाऊ का? "<br />" .... "<br />" आणि तू गं? तुझं घर? "<br />" ..... "<br />" काय झालं? बोल की? "<br />" ..... "<br />" कट्टी आहे का? "<br />"...... "<br />" ..... "<br />" सासर ह्याच गावात आहे माझं"<br />" अच्छा म्हणजे माहेरी निघालीस. कुठे? "<br />" ...... "<br />" अगं सासर ह्याच गावात आहे म्हणतेस मग वेटिंग रूममध्ये कशाला?"<br />" माझी मर्जी" तिने उत्तर झटकलं आणि विषय संपवला.<br /><br />धोत्रे तिच्याकडे बघत राहिले. अतिशय कुलीन शालीन असं सौंदर्य. अशा ह्या मुलीला आपल्या घरी न राहता वेटिंग रुममध्ये रात्र काढाविशी का वाटावी? तिच्याकडे बघता बघता त्यांची तंद्री लागली.<br /><br />" पळून आलेय" ती म्हणाली.<br />" पळून? का? "<br />" माझी मर्जी"<br />" बरं"<br />" बरं नाही. नवरा म्हणाला माहेरी चालती हो"<br />" तुला? शक्यच नाही. अगं पोरी भांडणं सगळ्याच नवरा बायकोची होतात. रागाच्या भरात बोलून जातं माणूस. पण म्हणून काही कुणी.... "<br />" रागाच्या भरात नाही"<br />" मग"<br />" मग काय मग धोत्रे? नशिबाचे भोग दुसरं काय? "<br />" मला वाटायचं नशिबाचे भोग फक्त आमच्यासारख्यांच्याच वाट्याला येतात. पण... "<br />" हं. दृष्ट लागण्यासारखा संसार होता माझा. जिवापाड प्रेम करणारा नवरा. घर आवार शेजार सगळं सगळं होतं"<br />" मग? "<br />" जाऊदे हो माझं. तुम्ही सांगा. तुम्ही का घर सोडून भटकताय असे? "<br />" मी? माझंही घर होतं. संसार होता. साधी का असेना नोकरी होती. रेल्वेचा फुकट पास वर. काळजी घेणारी बायको"<br />" .... "<br />" अचानक सगळं बदललं बघ. नोकरीवरून सस्पेंड केलं. अगदी वेड लागायची पाळी आली"<br />" का? "<br />" ऍक्सिडेंट"<br />" कुणाचा? "<br />" सकाळी सकाळी स्टेशनात शिरतानाच एक मुलगी गाडीखाली आली. सरळ सस्पेंड केलं. निग्लिजन्स म्हणून. नोकरीचं काही नाही पोरी, पण आपल्यामुळे कुणाचा जीव गेला, ह्याच दुःखाने वेडापिसा झालो आणि एक दिवस..."<br /><br />धडधड धडधड करीत एक मालगाडी स्टेशनात शिरली आणि तिचा एकेक डबा वेटिंग रुमसमोरून जाऊ लागला. जवळ जवळ पाचेक मिनिटं ती लांबच लांब डब्यांची माळ जात राहिली. दोघंही निःशब्द होऊन तिच्याकडे पाहत बसले. आगगाडी गेली तसे धोत्रे भानावर आले. तिची तशीच तंद्री लागलेली.<br /><br />" मालगाडीही चालली असती. पण नेमका डोळा लागला आणि सकाळपर्यंत.. " ती म्हणाली.<br />" काय? काय म्हणालीस"<br />" नाही काही नाही. मालगाडी स्टेशनवर थांबली असती तर त्यानेही जायची तयारी होती माझी"<br />" अगं पण असं झालं तरी काय? चांगला नवरा आहे म्हणतेस"<br />" हं"<br />" मग? "<br />" काही नाही धोत्रे, कशाला जुन्या आठवणी?"<br />" ... "<br />" सगळं सुरळीत चाललं होतं, आणि कुणाची दृष्ट लागली माहीत नाही धोत्रे, पण पाठीवर बरोबर मध्यभागी एक पांढरा डाग उमटला. कोड होता तो. हळू हळू, पाठीवरून तो इतरत्रही पसरला, अगदी चेहऱ्यावरही"<br /><br />अंधारातही चेहऱ्याची एक बाजू तिने केसांनी झाकलेय हे धोत्र्यांच्या लक्षात आलं<br /><br />" पहिल्यांदा नवऱ्याने सहानुभूती दाखवली. डॉक्टर केले, वैदू केले. घोरी अघोरी सगळे उपाय केले. देवाचं केलं. पण काहीही होईना कोड वाढतंच चाललेलं. शेवटी त्याचा संयम सुटला. म्हणाला अशी बायको मला नको. तू हे घर सोडून जा"<br />" ... "<br />" मी खूप विनवण्या केल्या धोत्रे, गया वया केली कशाचाही परिणाम झाला नाही. एक दिवस रात्री उठले इथे आले. रात्रीची गाडी हुकली. इथेच ह्या वेटिंग रूममध्ये रात्र काढली. सकाळची गाडी आली तशी समोर रुळावरच उडी मारली. गाडी सरळ अंगावरून गेली. सगळा खेळच संपला. धोत्रे"<br /><br />शॉक लागल्यासारखे धोत्रे ताडकन उभे राहिले.<br /><br />" काय झालं धोत्रे? घाबरलात? "<br />" नाही"<br />" मग? "<br />" ज्या ऍक्सिडेंटने माझी नोकरी गेली, मी जवळ जवळ वेडा झालो आणि वेडाच्या भरात बेगॉन पिऊन आत्महत्या केली, तो ऍक्सिडेंट ...."<br /><br />धडधड करीत गाडी स्टेशनात शिरली. गाडीच्या आवाजासरशी बिरजू जागा झाला. गाडी गेल्यावर रोजच्या शिरस्त्याप्रमाणे वेटिंग रूममध्ये शिरला. समोरची मोडकी खुर्ची पाहिली. रातभर कुत्र्यांनी ओरडून ओरडून जीव हैराण केला. बहुतेक इथेच येऊन धुमाकूळ घातला असणार अशी मनाची समजूत करून घेऊन तो खोली झाडायला लागला.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com37tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-91251393736287776412009-07-29T12:04:00.003+10:002009-07-29T14:42:59.812+10:00कॉफीपावसाची रिपरिप चाललेली. रस्त्याच्या दुतर्फा झाडं. ओला डांबरी रस्ता. ओल्या रस्त्याच्या काळा रंग आणि रस्त्याच्या बाजूला दाटलेला हिरवा रंग ह्याचं सुंदर काँबिनेशन. रस्त्याच्या मधोमध ती दोघं चाललेली. एक तो आणि एक ती. दोघांकडे मिळून एकच छत्री. छत्री रंगीबेरंगी आहे. म्हणजे त्याची नक्कीच नाही. तिचीच असणार. तो उंचापुरा, लांबून तरी दिसायला देखणाच. पांढरा शुभ्र शर्ट, त्याच्यावर साहेबी झोक दाखवणारा टाय. तीही बहुतेक ऑफिसमधूनच येत असणार. ठेंगणी ठुसकी, पण हिल्स च्या शिड्या लावून उंच झालेली, तरीही सुंदर. साधारण पस्तिशीच्या आसपास वाटणारी ती दोघं. चालत चालत कडेच्या पंधरा मजली बिल्डिंगच्या समोर येऊन पोचली.<br /><br />" घर आलं." ती जरा निराशेनेच म्हणाली<br />" हं"<br />" .... "<br />" छत्री शेअर केल्याबद्दल थँक्स"<br />" थँक्स काय त्यात? तू भिजणार त्यापेक्षा एक छत्री दोघांत काय वाईट आहे? "<br />" हं. इथे राहतेस तू"<br />" हो"<br />" तू? "<br />" ...... "<br />" बरं थँक्स फॉर द कंपनी"<br />" थँक्स फॉर द अंब्रेला"<br />" नुसतं थँक्स चालणार नाही"<br />" मग? "<br />" हाऊ अबाउट अ कॉफी? "<br />" डन. पण एका अटीवर"<br />" शूट"<br />" थँक्स फॉर अंब्रेला जसं नुसतं चालत नाही, तसं थँक्स फॉर द कंपनी पण नुसतं चालणार नाही"<br />" बरं. मग?"<br />" हाऊ अबाउट अ कॉफी? "<br />" डन. पण एका अटीवर"<br />" शूट"<br />" मी आता कॉफी देईन, आणि तीसुद्धा इथेच माझ्या घरी"<br />" ..... "<br /><br />दोघंही खळखळून हसले. तिथे तिची छत्री बंद केली. ती दोघं बिल्डिंगमध्ये शिरली. मिटलेल्या छत्रीतून सांडणाऱ्या पावसाने त्यांचा पाठलाग केला. दोघं लिफ्टमध्ये शिरली. तिचा मजला आला. त्याने स्त्रीदाक्षिण्य दाखवत तिला प्रथम बाहेर जाऊ दिलं. लिफ्टचं दार लावून तोही तिच्यामागे चालू लागला. तिच्या हिल्सचा खालच्या लादीवर होणारा आवाज तेवढाच काय तो ऐकू येत होता. लिफ्टच्या दुसऱ्या टोकाला बरोब्बर समोर असलेल्या अपार्टमेंटचा दरवाजा तिनं तिच्याकडच्या चावीनं उघडला.<br /><br />" ये ना" ती त्याला म्हणाली<br />" थँक्स"<br />" ये बस" सोफ्याकडे हात दाखवत ती त्याला म्हणाली. तिच्या डाव्या हाताच्या बोटातल्या अंगठीचा हिरा चमकलेला त्याने पाहिला.<br />" पाणी आणू? "<br />" नको. पावसात अखंड भिजलोय आपण. मी सोफ्यावर बसत नाही. तुझा सोफा खराब होईल"<br />" अरे बस. त्यात काय? पाणीच तर आहे. वाळेल. तू बस. मी आलेच पटकन कॉफी घेऊन"<br /><br />सोफ्यावर बसण्याआधी पुन्हा तो दाराजवळ गेला. तिथे पायपुसणं होतं, त्याला खसखसून पाय पुसूनच तो आत आला. सोफ्यावर बसला. घराची सजावट खूप सुंदर केली होती तिने. कलात्मक वृत्ती जिथे तिथे दिसून येत होती. अगदी भिंतीवर लावलेलं चित्र असो किंवा शोकेसमधली गणपतीची मूर्ती असो. सगळ्या घरात असणाऱ्या ह्या गोष्टी तिच्या घरात मात्र वेगळ्या दिसत होत्या. टेबलावरच्या फ्रेमनं त्याचं लक्ष वेधून घेतलं. तिचा फोटो. काळेभोर केस. मोठे जिवंत डोळे, अगदी आरशासारखे नितळ आणि खरे. डाव्या गालाला पडलेली खळी. आणि तिचं ते दिलखेचक हास्य. फोटो पाहून त्याच्याच चेहऱ्यावर हसू उमटलं.<br /><br />" काय रे कुठे हरवलास? " तिच्या प्रश्नानं तो भानावर आला.<br />" काही नाही. सहजच. घर खूप छान आहे तुझं"<br />" मग असायलाच हवं. माझं आहे ना? "<br />" हं. बरोबर. छान लोकांचं सगळंच छान असलंच पाहिजे. "<br />" .... "<br />" बरं झालं भेटलीस नाहीतर भिजलो असतो मी"<br />" अजून भिजायचं काही राह्यलंय का? थांब मी तुला टॉवेल आणून देते"<br />" अगं नको आय ऍम ऑल राईट"<br />" असं कसं थांब."<br /><br />त्याला तसंच बसवून ती आतमध्ये गेली. कपाट उघडून टॉवेल शोधत राहिली. मग काहीतरी आठवल्यासारखं कपाट तसंच सोडून बाथरुमकडे गेली. बाथरुममध्ये आतल्या हुकला टॉवेल लावला होता. टॉवेल घेऊन ती बाहेर गेली. त्याला टॉवेल दिला. तिच्या घरी ओपन प्लॅन किचन होतं. तशीच ती किचनमध्ये कॉफी कुठपर्यंत आली ते पाहायला गेली. कॉफी मगांत ओतताना तिचं त्याच्याकडे लक्ष गेलं. टॉवेलने पुसल्याने केस उभे राहिले होते. पावसाचं पाणी तसंच वाळल्यावर येते तशी पांढरट झाक चेहऱ्यावर होती. घारे डोळे, धारधार नाक. कॉफी ओतता ओतता तिने सगळं डोळ्यात साठवून घेतलं. त्याच्या हातात कॉफी देत ती त्याच्या समोर जाऊन बसली<br /><br />" थँक्स" तो म्हणाला<br />" पुन्हा थँक्स? "<br />" सॉरी... कॉफी छान झालेय"<br />" .. "<br />" तू काय करतेस. म्हणजे आमच्या ऑफिसच्या इथे कशी काय? "<br />" कुणालातरी भेटायचं होतं. आधी ठरलं होतं. म्हणून आले होते"<br />" मग झाली का भेट? "<br />" हो झाली ना आणि मी कॉपीरायटर आहे. ऍड एजन्सीत"<br />" हं. इंटरेस्टिंग"<br />" तू"<br />" मी नथिंग इंटरेस्टिंग. मी आयटी मध्ये आहे. प्रोजेक्ट मॅनेजर बट नथिंग लाइक बीइंग अ कॉपीरायटर. टोटल बोअर"<br />" असं काही नाही. मला असं वाटतं, लोकांना सांभाळणं आणि त्यांच्याकडून काम करून घेणं इज इक्वली क्रिएटिव्ह"<br />" असेलही. पण मला नाही आवडत. माझा ओढा क्रिएटिव्ह फिल्डकडं जास्त आहे"<br />" लाइक? "<br />" लाइक एनिथिंग क्रिएटिव्ह. काहीही म्हणजे रेडिओ जॉकी पासून फॅशन डिझाइनिंग पर्यंत काहीही. पण नॉट प्रोजेक्ट मॅनेजमेंट"<br />" दूरून डोंगर साजरे. आपल्याकडे नाही ते आपल्याला नेहमीच हवंसं वाटतं"<br />" असेलही. पण जे नाही ते एकदा मिळवून पाहायला काय हरकत आहे? "<br />" अग्रीड. पण हातचं सोडून पळत्याच्या मागे लागलं आणि तेही नाही मिळालं आणि होतं तेही हातचं निसटलं तर?"<br />" हं"<br /><br />पुढे काय बोलायचं ह्यावर दोघंही विचार करत बसले.<br /><br />" कॉफी छान झालेय" तो काहीतरी बोलायचं म्हणून म्हणाला. <br />" मगाशी सांगून झालं तुझं. आता दुसरी काहीतरी काँप्लिमेंट दे. इथे काँप्लिमेंट देण्यासारख्या बऱ्याच गोष्टी आहेत. आहेत की नाही?"<br />" हो. बरं. ते पेंटिंग खूप छान आहे"<br />" आणि? "<br />" आणि तुझं घर छान आहे"<br />" आणि? "<br />" ती फ्रेम छान आहे"<br />" फक्त फ्रेम की आतला फोटोही"<br />" फोटोच म्हणजे"<br />" माझा आहे"<br />" समजलं"<br />" मग? "<br />" मग? मग रिकामा झाला. कॉफी संपली"<br />" हो माझीही"<br />" बरं नाऊ माय टर्न. तशीही माझ्याकडून एक कॉफी ड्यू आहेच. मी बनवू? "<br />" बनव की. त्यात काय. फक्त कॉफी साखर सापडली म्हणजे झालं"<br />" सापडेल. डोंट वरी" <br /><br />तो किचनमध्ये शिरला. तिने केलेल्या कॉफीच भांडं तसंच ओट्यावर होतं. गॅस सुरू करेपर्यंत तरी काही अडचण आली नाही. धडपडत त्याने कॉफी बनवलीच. संपूर्ण वेळ ती त्याच्याकडे एकटक पाहत होती. त्याची प्रत्येक हालचाल डोळ्यात साठवून ठेवत होती. तो परत येऊन टेबलावर ठेवलेले मग किचनमध्ये घेऊन गेला. तिच्या आणि त्याच्या दोघांच्या मगांत त्यानं कॉफी ओतली आणि परत बाहेर आला.<br /><br />" हं कॉफी इज रेडी. आयला पण एक प्रॉब्लेम झाला. तुझा मग कोणता आणि माझा कोणता हे मी विसरलो"<br />" विसरलास? " तिने उसनी काळजी आणून विचारलं.<br />" हो"<br />" बरं. मी नाही विसरले. उजव्या हातातला तुझा आणि डाव्या हातातला माझा"<br />" कशावरून? "<br />" मी बघत होते अख्खा वेळ मगांकडे."<br />" ... "<br />" अरे चालेल रे. एवढं काय उष्ट्या मगाचं."<br />" मला चालेल गं. पण तुला चालेल नाही चालणार माहीत नव्हतं"<br />" चालेल"<br /><br />तिला मग देऊन तो पुन्हा आपल्या जागी जाऊन बसला<br /><br />" तुला कॉफी आवडते" तिने विचारलं<br />" विशेष नाही. पण चालते"<br />" अरे मग सांगायचं की चहा केला असता"<br />" नको चालतं. तुला आवडते?"<br />" भरपूर. कॉफीवर मी दिवस दिवस काढू शकते. नव्हे काढतेच. अरे ऑफिसमध्ये कधी कधी काही सुचतंच नाही. आमचं काम म्हणजे एकेका ओळीसाठी झगडायला लागतं दिवस दिवस. मग काय? काही सुचत नसलं की मी आणि कॉफी, कॉफी आणि मी"<br />" हं. मला कॉफी आवडत नाही असं नाही. पण चांगली कंपनी असेल तर आवडते. एकट्याला फारशी आवडत नाही. "<br />" माग आज आवडतेय की नाही? "<br />" कोण? "<br />" कॉफी? "<br />" हो. नक्कीच. "<br />" गूड. आता मला सांग आधी कधी आवडली होती आजच्या. कॉफी? "<br />" जाऊदे गं. कॉफीचं काय? कधी आवडते कधी नाही आवडत"<br /><br />दोन क्षण शांतता पसरली. हातातला मग सावरत तो उठला आणि उगाचच खिडकीकडे गेला. बाहेर पाऊस पडतच होता. निसर्गवृत्ती मोहरून आल्या होत्या. ती त्याच्या बाजूला कधी येऊन उभी राहिली त्याला कळलंही नाही. पण जेव्हा कळलं, तेव्हा तिचं नुसतं त्याच्या बाजूला असणंही त्याला भयंकर उष्ण वाटलं. आणि तिलाही. <br /><br />" आर यू सिंगल? " त्याने विचारलं<br />" ... "<br />" आर यू? "<br />" आय ऍम मॅरिड"<br />".... "<br />" तू?"<br />" तो आहे कुठे?"<br />" ... "<br />" ... "<br />" असेल ऑफिसात. तुमच्या आयटीवाल्यांचं काही सांगता येतंय का? अमेरिकेत बसलेल्या लोकांचे तुम्ही बांधलेले. त्यांच्या वेळांवर तुमची कामं चालायची."<br />" हं"<br />" तू सांगितलं नाहीस? "<br />" काय? "<br />" आर यू सिंगल? " तिने विचारलं<br />" नो. आय ऍम मॅरिड टू. पण तुझ्याकडे बघून वाटत नाही की तुझं लग्न झालं असेल म्हणून"<br />" हं. तुझ्याकडेही"<br />" रिअली?"<br />" ... "<br />" तुझी बायको कुठाय? म्हणजे काय करते"<br />" काम करते. तिचं सगळं विचित्रच आहे. एकदा का ती कामात बुडली की दिवस दिवस बुडलेली राहते. खरंतर आज आमची ऍनीव्हर्सरी आहे"<br />" मग आज तिच्याबरोबर-"<br />" नाही. छत्री तुझ्याकडे होती ना? मग तुझ्याबरोबर आणि वर कॉफीही सो"<br />" .... "<br />" .... "<br />" एक सांगू? आज माझीही ऍनिव्हर्सरी आहे" ती म्हणाली<br />" ...... " तो काहीच बोलला नाही<br />" आर यू अनहॅपी? " तिने विचारलं. <br />" नो नाही. अगं आय ऍम नॉट अनहॅपी बट-"<br />" यू कॅन बी हॅपीअर, राइट? "<br />" बरोबर. तू?<br />" अरे मीपण. आय ऍम नॉट अनहॅपी. बट आय कॅन बी हॅपीअर"<br />" आवडतो तो तुला"<br />" मनापासून. आहे मनोहर तरी वाचलंयस? "<br />" नाही. मला मराठी पुस्तकं वाचायला आवडत नाहीत पण ती मात्र आवडते"<br />" मला तो आवडतो. तुला ती आवडते, पण तरीही आपण दोघं असे इथे? "<br /><br />तो आणि ती एकमेकांकडे बघतात. ती एक पाऊल पुढे होते. तोही एक पाऊल पुढे होतो. दोघांचे डोळे एकमेकांच्या डोळ्यात गुंतलेले. तो तिच्या खांद्यावर हात ठेवून तिला जवळ ओढतो. एकमेकांचा श्वासातला कॉफीचा वास एकमेकांचा नाकात जातो. आवेगाने तो आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकतो. तीही प्रतिसाद देते. आजूबाजूचं जग क्षुल्लक बनतं. कैक क्षणांनी त्यांची ती समाधी भंग पावते. तिच्या डोळ्यात नजर रोखून तो म्हणतो<br /><br />" हॅपी ऍनिव्हर्सरी"<br />" हॅपी ऍनिव्हर्सरी" ती म्हणते<br />" यू कॅन बी हॅपिअर हे सरळही सांगता आलं असतं"<br />" तुलाही. पण कधी कधी अनोळखी होऊन पाहिलं की ओळखीची माणसं अधिक चांगली समजतात असं नाही वाटत तुला?"<br />" नक्कीच. अब इस बात पे एक कॉफी हो जाये"<br />" ओके. बनवतोस?"<br />" मॅडम. तुमची टर्न"<br />" ओके"कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-90827155168139467632009-07-14T12:53:00.000+10:002009-07-14T12:53:43.660+10:00बदलजेव्हा मी आरशात बघतो तेव्हा समजतच नाही मला हा कोण? की समजतंच नाही मला मी कोण? साहेब, दिवसा दिवसाला, तासा तासाला, सेकंदा सेकंदाला माणूस बदलत असतो? मी बदलत असतो बहुतेक साहेब. कालचा मी मला आज ओळखू येत नाही, साहेब. अनोळखी वाटतो. <br /><br />पहिली ते दहावी प्रत्येक पुस्तकाच्या पहिल्या पानावर प्रतिज्ञा होती. भारत माझा देश आहे, सारे भारतीय माझे बांधव आहेत, कसली तरी परंपरा आणि कसला तरी पाइप, अरे पाइप नाही साहेब, माफी करा, पाईक, पाईक. परंपरेचा पाईक वगैरे होण्याची पात्रता कुणाच्यातरी अंगी यावी म्हणून कुणीतरी सदैव प्रयत्न करणार होता. कोण करणार होता प्रयत्न, साहेब? आयला एक वेळ अशी होती की प्रतिज्ञा एकदम तोंडपाठ होती. अर्थाचं माहीत नाही, पण प्रतिज्ञा तोंडपाठ होती. आज आता इथे ती लिहावीशी वाटली साहेब, पण आठवली नाही. आठवली नाही म्हणून गूगल केली, तरी मिळाली नाही. कोणत्यातरी साहेबाने पहिल्या दोन ओळी लिहून ठेवल्यात कुठेतरी तेवढ्या मिळाल्या, पण पुढचं काय? साहेब, दहा वर्ष जेव्हा जेव्हा पुस्तक उघडलं तेव्हा तेव्हा दिसली होती ती. नाय आठवत तरीही. नाही साहेब, पाठ होती, पण म्हटलं ना माणूस सेकंदा सेकंदाला बदलत जातो, पुढचं पाठ आणि मागचं सपाट तसंच काही तरी झालं असणार साहेब.<br /><br />कधीतरी कुठेतरी मराठ्यांचा इतिहास वगैरे वाचला होता. नाही नाही, तेव्हा मराठ्यांना आरक्षण नव्हतं साहेब, तेव्हाची गोष्ट सांगतोय. मुसलमानांना तेव्हा गनीम वगैरे म्हणायचे. पुरंदरे बिरंदरे असे कुणीतरी होते लेखक. त्यांनीच लिहून ठेवलं होतं कुठेतरी, गनीमांनी आपल्या मराठी मुलखावर आक्रमण वगैरे केलं, घरांवरून गाढवांचे नांगर फिरवले साहेब, गाढवांचे, पैसा अडका लुटलाच, पण आपल्या पोरी बाळींची अब्रूपण लुटली साहेब. काटा यायचा अंगावर, वाटायचं आता उठावं आणि ती भवानी तलवार, का भाला, का धनुष्य घ्यावं, जे काही म्हणतात ना साहेब, ते घ्यावं आणि छाटावीत मुंडकी त्या गनीमाची. नशीब साहेब. माझं आणि गनीमांचं. तेव्हा आम्ही कधी समोरासमोर आलो नाही. पण माणूस सेकंदा सेकंदाला बदलत असतो साहेब. काटा बिटा येणं कधीच बंद झालं साहेब. हल्ली आम्ही पेपरात आलेल्या बलात्काराच्या बातम्या मिटक्या मारत वाचतो साहेब. <br /><br />सेकंदा सेकंदाला माणूस बदलतो साहेब, सेकंदा सेकंदाला. म्हणूनच आरशात स्वतःला पाहिलं तर वाटतं हा कोण? कोण हा? एकदा रस्त्यात चालताना दोन रुपयाची नोट मिळाली होती. ओ, आश्चर्य वाटून घेऊ नका साहेब. तेव्हा दोन रुपयांची नोट होती, तेव्हाचा काळ, इथे तिथे पाहिलं, रस्त्यावरची नोट हळूच उचलली आणि दोन रुपयाची चॉकलेटं आणून एकट्याने खाल्ली साहेब. खाल्ली पण पचली नाहीत. कुणाचे तरी दोन रुपये आपला हक्क नसताना आपण उचलले आणि वापरले ह्याचंच मोठं गिल्टी फीलिंग येऊन राहिलं होतं साहेब, पण हल्ली बघा, नोट दिसली की आपण उचलतो साहेब, माझी, ह्यांची की त्यांची ह्याचा विचारच करत नाही साहेब, नोट फेको तमाशा देखो असं कुठेतरी कुणीतरी न शिकवतासुद्धा शिकलो साहेब. आता आपण नोटा फेकतो आणि तमाशा देखतो साहेब, आणि दुसऱ्या कुणी नोटा फेकल्या की आम्हीही तमाशा दाखवतो साहेब,<br /><br />काय झालं काही कळलं नाही साहेब. कधी कधी वाटतं साला मी एक अमिबा आहे. एकपेशीय पण चित्र विचित्र आकारात बदलणारा एक हिडीस प्राणी. कधी काळी असं नव्हतं साहेब. एक नाकासमोरचा म्हणतात ना तसा रस्ता होता, आणि सरळ म्हणतात ना तसं वळण होतं. जीवन फार साधं होतं. आम्ही सरळ वळणाने नाकासमोरचा रस्ता चालत होतो साहेब. पण काय आहे की माणूस सेकंदा सेकंदाला बदलत असतो साहेब. आयुष्यभर नाकासमोरच्या रस्त्यावरच्या सरळ वळणावर मुक्काम करून राहिलेले लोक पाहिले साहेब. रस्त्याच्या बाजूला असलेल्या उघड्या गटारांतल्या किड्या मुंग्यांसारखं त्यांचं आयुष्य. त्यांच्याकडे बघता बघता माझा रस्ता कधी वळला मला कळलंच नाही साहेब,<br /><br />सुंभ गेला तरी पीळ जळत नाही म्हणतात. तसंच काहीसं कधीतरी होतं साहेब. कुठेतरी एखादी बातमी पाहून मेंदूच्या सांदीकोपऱ्यात "वास्तवाच्या भाना"ची दुलई पांघरून बसलेला शिवाजी खडबडून जागा होतो साहेब. कुठलीतरी डॉक्युमेंट्री पाहून साहेब, कधी काळी घेतलेल्या कुठल्यातरी शपथा आठवतात साहेब, कुणाच्यातरी दुःखासाठी अजूनही डोळ्याचा एक बारीकसा कोपरा कणभर ओला होतो साहेब.<br /><br />पण माणूस सेकंदा सेकंदाला बदलत असतो. असं काही झालं की हल्ली बाजारात एक उत्तम औषध मिळतं. त्या औषधाचे दोन घोट मारतो साहेब. खवळून उठलेल्या शिवाजीला झोप अनावर होते साहेब, तो त्याची काय ती भवानी का काय म्हणतात ना सुरंदरे, ती म्यानात घालतो नि खुंटीला टांगून खुशाला "वास्तवाच्या भाना"त गुरफटून झोपी जातो साहेब. घोकून घोकून कोरलेल्या शपथा पुसट होत जातात साहेब, ओलावलेले डोळ्याचे कोपरे कोरडे ठाक होतात साहेब.<br /><br />म्हणून साहेब, म्हणून आरसा हल्ली बघवत नाही. आणि जेव्हा मी समोरच्या आरशात बघतो तेव्हा समजतच नाही मला हा कोण? की समजतंच नाही मला मी कोण? म्हणजे खरंच एक मोठं कंफ्युजन आहे.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-28922270848556834392009-05-06T15:30:00.000+10:002009-05-06T15:29:41.303+10:00आम्ही मतकरी.नाही. मतकरी हे आमचं आडनाव नाही.<br /><br />खरंतर मतकरी ही व्यक्ती नसून मतकरी ही एक प्रवृत्ती आहे असं एक टाळ्या खेचणारं वाक्य टाकायची आम्हाला तीव्र इच्छा झाली होती, पण ती आम्ही दाबली. सांगायचा मुद्दा हा की मतकरी म्हणजे येता जाता, इथे तिथे, हगल्या पादल्या, आमच्यासारख्या, ज्या लोकांना आपल्या मताची पिंक टाकायची सवय असते ती लोकं. पिंक ह्या शब्दाचा राम सेनेच्या मुतालिकांना स्त्रीवर्गाने पाठवलेल्या चड्ड्यांच्या रंगाशी काहीही संबंध नाही हा खुलासा करणं आवश्यक आहे. पिंक म्हणजे पान खाऊन टाकल्याने जिच्यामुळे भिंती छान रंगवून काढता येतात ती. <br /><br />असो नमनालाच घडाभर तेल झालेलं आहे. मूलस्थान पुणे असल्याने आणि आपल्याला सगळं कळतं असा आमचा समज (गैरसमज नव्हे) असल्याने येता जाता मतांच्या पिंका टाकणं हा आमचा जन्मसिद्ध हक्कच आहे. पण मुंबई महानगरपालिकेने दिलेल्या आपली मुंबई स्वच्छ मुंबई ह्या नाऱ्याला ( नारा म्हणजे घोषणा. ह्या वाक्याचा महाराष्ट्राच्या माजी मुख्यमंत्र्यांशी काहीही संबंध नाही हा खुलासा) जागून, आम्ही पिंका टाकून भिंती रंगवणं थांबवलेलं आहे, आणि आमच्या मतांच्या वैचारिक इ-पिंका टाकून समस्त मराठी इ-वाचकवर्गाला इ-रंगवण्यासाठी ह्या ब्लॉगचा वापर सुरू केलेला आहे. <br /><br />तर अशा ह्या आमच्या मताला कुणीही अजिबात किंमत देत आलेलं नाही. लहान असताना आमची मुलं देत असत. पण आपल्या आईने (पक्षी आमच्या हिने) रुपयाच्या अवमूल्यनाला स्पर्धा म्हणून चालवलेल्या, माझ्या मताच्या अवमूल्यनाने, प्रभावित होऊन, त्यांनीही आमच्या मताला किंमत देणं सोडलं. तसं आमच्यासारख्या चिरगूट माणसाच्या मतात किंमती काही नसतंच असा आमच्या एव्हाना समज होऊन गेलेला.<br /><br />पण अचानक काय झालं कळलं नाही. जादूची कांडी फिरावी तसे दिवस फिरले. कालपर्यंत आमचा यथेच्छ बाजा बजावणारे लोकं आम्हाला राजा म्हणू लागले. कारणही तसंच झालं, निवडणुका जाहीर झाल्या. उभ्या देशाचा पंतप्रधान निवडायची जबाबदारी कुणीतरी आमच्यावर टाकली. आमच्या मतांच्या पिंका झेलायला अचानक बड्या बड्या आसामी (पक्षी मोठी माणसं. ह्या शब्दाचा आसाम राज्याशी काहीही संबंध नाही हा खुलासा) पिकदाण्या घेऊन कंबरेत वाकून अजिजीने उभ्या असलेल्या दिसायला लागल्या.<br /><br />आम्हाला तर चक्क लॉटरी लागल्यासारखंच बाटू लागलं. पण आमच्या डोक्यावरचा ताण एकदम वाढला. देशाचा पंतप्रधान निवडण्यारासखं अवघड काम आमच्या खांद्यावर येऊन पडलं. मुळातच चिरगूट माणूस असल्याने आमचे खांदे पडलेले. त्यात हे मणामणाचं ओझं येऊन पडल्याने आमचे खांदे अधिकच पडल्यासारखे दिसू लागले. कशा कशात म्हणून लक्ष लागेना. रात्र रात्र झोप लागेना आणि रात्री झोप न लागल्याने दिवसा झोपा काढण्याची वेळ आली. अर्थात आम्ही वर्षानुवर्ष आमच्या कार्यालयात हेच करत आलोय असं आपलं आमच्या हिचं मत.<br /><br />असो तर एकंदरीत परिस्थिती गंभीर झाली. असं काही झालं, आणि आम्हाला काहीही सुचलं नाही की आम्ही चक्क दूरचित्रवाणीकडे वळतो. नाही, नाही. आमच्या चाळीच्या कोपऱ्यावर असलेल्या वाण्याचं नाव "दूरचित्र" असं नाहीये. ज्याला आपण शुद्ध मराठीत टीव्ही म्हणतो त्याला अतिशुद्ध मराठीत दूरचित्रवाणी असे म्हणतात. असो, तर सांगायचा मुद्दा हा की तिथे आम्हाला आमच्या प्रश्नाचं उत्तर सापडलं. आमच्या एका लाडक्या अभिनेत्याने आम्हाला चक्क मुद्द्यांवर मतदान करायचं आवाहन केलं.<br /><br />झालं. उत्तर मिळालं. आमच्या खांद्यावरचं मणामणाचं ओझं उतरलं आणि आम्ही झोकात आमची पंतप्रधान निवडण्याची जबाबदारी पार पाडतोय, अशी स्वप्न बघत, आम्ही निवांत झोपी जातो न जातो तोच, प्रकरण मुद्द्यावरून गुद्द्यावर आलं. सकाळी न अलेल्या पाण्याने, आणि भारनियमनाने बंद पडलेल्या पंपामुळे, तोंडाचं पाणी पळालेली आमची ही, भयंकर संतापली आणि आम्हाला झोपलेलं पाहून चांगलीच खवळली, आणि गुद्द्यावर गुद्दे हाणून आम्हाला जागं करायला लागली. जनता मुद्द्यावरून गुद्द्यावर इतक्या पटकन का उतरते ह्याचा थोडासा खुलासा आमच्या चिरगूट बुद्धीला झाल्याचा आम्हाला भास झाला. पण झोपल्याला जागं करता येते, झोपेचं सोंग घेतलेल्याला नाही, हे आम्ही चाणाक्षपणे शिकून घेतल्यामुळे आम्ही गुद्दाप्रहार सहन करत मुद्द्यांचा विचार करता करता पडून राहिलो.<br /><br />पण हे मुद्दे शोधायचं काम भलतंच कठीण निघालं हो. अर्थात आमच्यासारख्या चिरगूट माणसाच्या बुद्धीची झेप ती किती? ह्या आपल्या अभिनेत्यांना आणि त्यांच्यापेक्षाही अधिक चांगला अभिनय करणाऱ्या आपल्या नेत्यांना समजणाऱ्या गोष्टी. तरीही आम्ही बातम्यांतून, भाषणातून, वर्तमानपत्रांतून मुद्दे शोधत राहिलो. ते काही आम्हाला मिळाले नाहीत. हे लपलेले मुद्दे हुडकून काढण्यासाठी करमचंद किंवा परमवीर वगैरे छापाचा एखादा हेर नेमावा असंही आम्हाला वाटलं, पण आमच्यासारख्या चिरगूट माणसाला ते परवडण्यासारखं नसल्याने तो विचार आम्ही सोडून दिला.<br /><br />दरम्यानच्या काळात आंतरराष्ट्रीय नेतृत्व असलेल्या एका पक्षाला आम आदमीचा पुळका आला. आम्हाला मराठी सोडून कुठलीही भाषा कळत नाही. त्यात निवडणुका एप्रिल मेच्या महिन्यात. आंब्यांचा सीझन. त्यामुळे हा पक्ष निवडून आला तर सर्व आदम्यांना आम वाटणार असा समज करून घेऊन आमच्या तोंडाला पाणी सुटलं. पण फुकटचे आम खाण्याचे मनातले मांडे मनातच राहिले. ह्या आमचा त्या आमशी काही संबंध नाही हे कळताच आमचा हिरमोड झाला. <br /><br />दुसऱ्या एका धर्मपरायण आणि गेल्या काही वर्षात मनमिळाऊ झालेल्या पक्षाला रामाचं मंदिर आठवलं. अयोध्येत रामाचं मंदिर बांधायच्या विचाराने ते एकदम भगवेच झाले. पण आम्ही गिरगावातल्या राम मंदिरात गेलो तरी हे गोऱ्या रामाचं का काळ्या रामाचं ह्याचा खुलासा आमच्या बालबुद्धीला मूर्तीचा रंग पाहिल्याशिवाय होत नाही. त्यात अयोध्येत बांधलं जरी ह्यांनी राम मंदिर तरी तिथे सहकुटुंब सहपरिवार रामरायाचं दर्शन घेऊन येण्याचीही ऐपत आम्ही आयुष्यभरात कमावली नसल्याने त्या राममंदिराचा आम्हाला फायदा कोणत्या खात्यावर लिहिणार?<br /><br />इतरही काही निळे, लाल, हिरवे, पिवळे आणि अलीकडेच भगव्यातून जन्याला आलेले रंगीबेरंगी पक्ष होते. कुणी आम्हाला मराठी म्हणत होता, कुणी मराठा म्हणत होता, कुणी कुणबी, कुणी कोळी, आग्री, भय्या, मुसलमान, शीख आणि कुणी अजून काही म्हणत होता. पण वेगवेगळ्या जातीचा त्यांना आलेला पुळका सोडला तर एकजात कुणाकडेही कसलाही मुद्दा शोधूनही सापडला नाही. <br /><br />आता मात्र आमची पंचाईत झाली. मतदानाचा दिवस उद्यावर येऊन ठेपला. उद्या आम्ही चुकीचा पंतप्रधान तर निवडणार नाही ना ह्या विचाराने रात्रभर डोळ्याला डोळा लागला नाही. चुकून माकून लागलीच डुलकी तर कमळात बसलेल्या हत्तीवर सायकल चालवत एका हाताने धनुष्य पेलून दुसऱ्या हाताने इंजिनावर बाण मारणाऱ्या माणसाची भयानक स्वप्न मला पडायला लागली. <br /><br />होता होता मतदानाचा दिवस उजाडला. आमच्या मित्रवर्यांना घेऊन मतदानास जावे म्हणून आम्ही त्यांच्या घरी पोचलो तर त्यांची सामानाची आवरा आवर चाललेली. चार दिवस सलग सुटी म्हणून ते फिरायला म्हणून बाहेर निघालेले. फार आनंदात दिसत होते. आम्हालाही एकदा वाटलं की झटकून द्यावी जबाबदारी आणि पळून जावं कुठेतरी. <br /><br />पण ते शक्य नव्हतं. मनाची चलबिचल लपवत लपवत आम्ही मतदान केंद्राकडे चालायला लागलो. चालीत एक वेगळाच आत्मविश्वास आलेला. चिरगूटपणाचं लक्षण असलेले आमचे पडेल खांदे वर आलेले. एका राजासारखे आम्ही भारदस्त चालत केंद्राकडे जायला लागलो. वाटेत दिसणारे सगळेच आपल्या काह्यात आहेत असं वाटायला लागलं. कोणे एके काळी तरुण बिरुण असताना लाथ मारीन तिथे पाणी काढीन असं वाटायचं, तसंच आज वाटायला लागलं. त्या तंद्रीतच आम्ही केंद्रावर पोचलो. केंद्रावरचे सरकारी अधिकारीही कधी नव्हे ते अदबीने वागत असल्याचं जाणवलं. <br /><br />ज्याचसाठी केला होता अट्टहास हाच तो दिवस. आमच्या पत्रिकेत राजयोग होता तो असा मतदानाच्या दिवशी सिद्ध झाला. आम्ही आडोशाला गेलो. आम्हाला राजासारखं आधीच वाटू लागल्याने आम्ही एकदम खूश होतो, आता कुणीही निवडून आला तरी काय फरक पडणार होता? आम्ही कुठलंसं बटण दाबलं आणि धुंदीतच बाहेर पडलो.<br /><br />जसे आम्ही बाहेर पडलो तसे आमचे खांदेही पूर्ववत पडले. गेले काही दिवस माझ्या मताची पिंक झेलायला पिकदाण्या घेऊन आतुरतेने उभे असलेले लोकं कुत्ता जाने आणि चमडा जाने अशा आविर्भावात माझ्याकडे पाहत होते. घरी पोचलो. आजही पाण्याची बोंब होती, विजेचा लपंडाव चालला होता. नळाला न आलेलं पाणी आमची ही आमच्या डोळ्यात काढणार अशी सगळी परिस्थिती होती. <br /><br />पण मघा मला लाथ मारीन तिथे पाणी काढीन असा आत्मविश्वास वाटला होता, त्या भरातच आम्ही घरातल्या नळाला एक जोरदार लाथ हाणली आणि पाठीत जळकं लाकूड मारून हाकलवलेल्या कुत्र्यासारखं केकाटलो. <br /><br />तेवढाच एक निरर्थक केकाटण्याचा आवाज कानात राहिला. <br /><br />बाकी सारं कसं शांत शांत होतं.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-91758434036770203572009-04-22T10:13:00.001+10:002009-04-22T10:19:52.581+10:00कसं काय बरं हाय आय ऍम मुंभायमुंबई? बंबई? बॉम्बे? की मुंबाय? <br /><br />कॉलिडोस्कोप. <br /><br />ओबेरॉयच्या एकविसाव्या मजल्यावरच्या काचेतून रात्रीचा झगमगाट दाखवणारी, धारावीच्या गल्ल्यातून वाळणाऱ्या चामड्याच्या चळतीमधून नाक दाबून श्वास घेणारी, मलबार हिलच्या टुमदार टेकड्यांमधल्या आलिशान घरातून झोपेशिवाय तडफडत जागणारी किंवा रस्त्याच्या कडेला डोक्यावर टोपली घेऊन घनघोर पावसात निवांत झोपलेली.<br /><br />फोर्ट फाउंटनमधली जुन्या इमारतींनी सजलेली ब्रिटिश मुंबई, उंचच उंच इमारतींनी विद्रूप झालेली मुंबई. धरण फुटल्यासारखी वाहणारी मुंबई, उष्ण रक्ताचा अभिषेक करून घेणारी मुंबई आणि समुद्राच्या थंड वाऱ्याने गपगार झालेली मुंबई, बॉलीवूडची मुंबई आणि एनसीपीए पृथ्वी वाली मुंबई. <br /><br />अफाट पैशाने पोट फुटेस्तोवर भरलेली मुंबई, मध्यममार्गी मध्यमवर्गियाची बिचकत जगणारी मुंबई, पोटाची खळगी भरण्यासाठी ओठाला रंग लावून पाय पसरणारी मुंबई, सर्वस्व लुटणारी मुंबई आणि सर्वस्व लुटवणारी मुंबई. रेल्वे लाइनच्या कडेला शरीरधर्म उरकणारी निर्लज्ज मुंबई, लोकल ट्रेन्मधून रेल्वे लाइनच्या कडेला बसलेल्या लोकांना नाकं दाबून शिव्या देणारी मुंबई, आश्वासनं देणारी मुंबई आणि आश्वासनं न पाळणारी मुंबई. <br /><br />मुंबईत राहणाऱ्यांच्या मनातून उतरलेली मुंबई आणि मुंबईत न राहणाऱ्यांचा मनात भरून राहिलेली मुंबई.<br /><br />मुंबईचा जावई, बाँबे बॉइज, जरा हटके जरा बचके ये है मुंबई मेरी जान. मुंबई नगरी बडी बाका. बंबईसे आया मेरा दोस्त, मुंबई तुमची भांडी घासा आमची, मुंबई माझी लाडकी, मी मुंबईकर.<br /><br />अल्ला हो अकबर, गणपती बाप्पा मोरया, आवाज कुणाचा? जय भीम. जो बोले सो निहाल, जय जवान जय किसान, छत्रपती शिवाजी महाराजकी जय.<br /><br />केम छो? कैसन हो? <br /><br />कसं काय बरं हाय आय ऍम मुंभाय.<br /><br />मुंबई इज फ्युजन. बट मुंबई इज ऑल्सो अ हेल लॉट ऑफ कनफ्युजन.<br /><br /><br /><br />------------------------<br /><br />इन्स्पिरेशनबद्दल धन्यवाद....<br /><br />-----------------------Unknownnoreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-10151367428176989822009-02-28T14:15:00.000+11:002009-02-28T09:17:34.202+11:00नशीबब्याऐंशीतली कोणतीतरी संध्याकाळ. अगदी आज असते तशीच असणार तेव्हाही. चौपाटी, रस्त्याच्या बाजूला असलेले भेळवाले, त्यांच्या पलीकडे थोड्या अंतरावर लोकमान्य टिळक. करडा समुद्र आणि दूरपर्यंत पसरलेली वाळू. रस्त्यावरून वाहनांची गर्दी, चौपाटीवर माणसांची गर्दी. त्या गर्दीत एक तो. तीन वर्षाचा छोटा. चौपाटी त्याला खूप आवडायची. <br /><br />वाळूचे डोंगर बनवायचे आणि स्वतःच ते तोडून टाकायचे हा तिथला त्याचा आवडता खेळ. वेगवेगळ्या लोकांबरोबर चौपाटी वेगवेगळी दिसायची. सकाळी आजीबरोबर फिरायला गेल्यावर, तिच्या सगळ्या मैत्रिणींच्या गोतावळ्यात बसून ऐकायच्या गप्पांची मजा वेगळी. घरी परतताना उचललेली बदामाची फुलं आणि चाफ्याच्या फुलाची आजीने बनवून दिलेली अंगठी, त्याची मजा वेगळी. आणि आई बाबांबरोबर रविवारी संध्याकाळी चौपाटीवर जाऊन केलेली मजा वेगळी. <br /><br />पण आजची संध्याकाळ जरा वेगळी होती. त्याच्याबरोबर त्याची आजी नव्हती आणि आई बाबाही. चाळीतल्या दोन काकूंनी त्यांच्या मुलांसोबत इतरही मुलांना चौपाटीला नेण्याचा घाट घातला होता. सगळ्या मित्रमंडळींबरोबर खूप खेळायला मिळणार ह्या आनंदातच तो चौपाटीला गेला.<br /><br />रोज खेळतात तसाच कुठलातरी खेळ सगळे खेळायला लागले. इथे मुलांचा खेळ रंगला तशा तिथे काकूंच्या गप्प रंगायला लागल्या. कसला खेळ कोण जाणे पण खेळता खेळता आपल्या ह्या छोटूच्या पायातनं त्याची चप्पल सटकली. धावता धावता म्हणा किंवा कसंही म्हणा पण त्याच्या ते लक्षात आलं नाही. जेव्हा लक्षात आलं तेव्हा त्याला त्याची चप्पल मिळेना. <br /><br />छोटूच्या एकदा मनात आलं की आपण जाऊन काकूंना सांगावं की चप्पल हरवली. पण मग त्याला वाटलं नकोच सांगायला. चप्पल काय इथेच कुठे असेल. आपले मित्र आणि काकू कुठे आहेत हे छोटूनं एकदा नीट बघून घेतलं. एका काकूंनी निळी साडी घातली होती आणि दुसऱ्या काकूंनी पिवळी साडी घातली होती. त्याने मनात हे नक्की लक्षात ठेवलं आणि तो चप्पल शोधायला लागला.<br /><br />चालत चालत कुठे गेला कोण जाणे. चप्पल तर त्याला मिळाली नाहीच पण आता काकू आणि मित्रही दिसेनासे झाले. आता काय करायचं? छोटू एकदम रडकुंडीला आला. पण त्याने अजिबात धीर सोडला नाही. त्याने स्वतःला समजावलं की एका काकूंनी पिवळी साडी आणि दुसऱ्या काकूंनी निळी साडी घातली आहे. आपल्याला त्या नक्की दिसतील. त्यानी इकडे तिकडे बघायला सुरुवात केली. दूर कुठेतरी त्याला निळ्या पिवळ्याचं काँबिनेशन दिसलं. जितक्या वेगात शक्य होतं तितक्या वेगात तो त्या दिशेने गेला. आपले मित्र काकू भेटणार म्हणून खूश झाला. पण जवळ जाऊन पाहातो तो काय? ते कुणी दुसरेच होते.<br /><br />असं करत करत तो एका निळ्या पिवळ्या काँबिनेशन कडून दुसऱ्या कडून तिसऱ्या करत करत कुठे गेला कोण जाणे. इथे काकूंच्या लक्षात अलं की छोटू कुठे दिसत नाहीये. त्यांनी आजूबाजूला शोधलं, तरी मिळाला नाही. तीन वर्षाचा गोरा गोमटा छोटू हरवला तरी कुठे? आता छोटूच्या आईबाबांना उत्तर काय द्यायचं? ह्या प्रश्नाने काकूंनापण रडू आलं. पण तिथे वेळ दवडण्यात काहीच अर्थ नव्हता. कारण शोधूनही छोटू सापडला नव्हता. त्या तशाच चाळीत परत आल्या. झाला प्रकार त्यांनी छोटूच्या आईबाबांना, सगळ्यांनाच सांगितला. लगेच सूत्र हलली. कुणी पोलिसात फोन केला. आई बाबा तसेच छोटूला शोधायला निघाले. अख्खी चाळ छोटूला शोधायला बाहेर पडली. आजी तेवढी घरी राहिली.<br /><br />सगळ्यांनी शोध शोध शोधला. कुठे गेला कोण जाणे संध्याकाळ सरून अंधार पडायला लागला, तरी छोटूचा पत्ता लागला नाही. सगळे हवालदिल झाले. चौपाटीवर फिरून फिरून पाय दुखले तरी छोटूचे आई बाबा हार मानायला तयार नव्हते. मनात वाईट साईट विचार येत होते पण तरीही ते छोटूला शोधत होते. शोधणार होते.<br /><br />-----------<br /><br />एक माणूस खुर्चीत बसलेला. त्याच्यासमोर एक मुलगा उभा. माणूस मुलाला, त्याच्या आवडीचं सुरदासाचं भजन म्हणायला सांगतो. मुलगा आनंदाने "दर्शन दो घनशाम" हे त्याला शिकवलेलं भजन म्हणायला लागतो. खुर्चीत बसलेल्या माणसाला आपलं भजन आवडलं तर आपलं कल्याण होईल म्हणून मुलगा मनापासून गात असतो. मुलाचं भजन खरंच चांगलं होतं. खुर्चीत बसलेल्या माणसालाही ते आवडतं. तो टाळ्या वाजवत उठतो आणि मुलाचं कौतूक करता करताच बाजूला उभ्या असलेल्या माणसाला खूण करतो. इशारा मिळताच उभा असलेला माणूस कसलासा फडका मुलाच्या नाका तोंडाला लावतो. मुलगा बेशुद्ध पडतो. त्याला आडवा झोपवला जातो. त्याचा एक डोळा उघडून तापतं तेल त्याच्यावर ओतलं जातं. मुलाचा एक डोळा कायमचा जातो.<br /><br />आता जन्मभर मुलगा आंधळा भिकारी म्हणून जगणार असतो.<br /><br />-------------<br /><br />ब्याऐंशीच्या त्याच संध्याकाळी एक मारवाडी कुटुंब मलबार हीलच्या बाजूला चौपाटीवर बसलेलं. दोघं नवरा बायको आणि त्यांची मुलगी. थोड्या अंतरावरंच एक मुसलमान कुटुंब बसलेलं असतं. त्या दोन्ही कुटुंबांच्या मधल्या जागेत एक गोरा गोमटा लहान मुलगा काहीतरी करत असतो. मारवाडी बाई आपल्या नवऱ्याला म्हणते की बहुतेक हा मुलगा हरवल्यासारखा वाटतोय. नवरा, बायकोकडे दुर्लक्ष करतो. म्हणतो ते मुसलमान कुटुंव आहे, त्यांच्यातलाच असेल तो.<br /><br />बाईचं समाधान होत नाही. ती त्या मुलाला निरखत राहते. तितक्यात काहीतरी तिला एकदम लक्षात येतं. ती तिच्या नवऱ्याला म्हणते की हा मुसलमान असणं शक्यच नाही. त्याचे कान टोचलेले आहेत. <br /><br />आता नवऱ्याला बायकोचं म्हणणं पटतं. जवळ जाऊन तो मुलाची चौकशी करतो. खरंच तो मुलगा हरवलेला असतो. आपल्या बोबड्या भाषेत तो आपला पत्ताही सांगतो, पण त्या मारवाडी माणसाला त्याचं बोलणं नीटसं कळत नाही. थोडा वेळ नवरा बायको कुणी शोधायला येतं का ह्याची वाट पाहायचं ठरवतात. मुलगा त्यांच्या मुलीबरोबर खेळण्यात रमतो. मारवाडी मुलांना गंडेरी घेऊन देतो. मुलगा आपण हरवलोय हे पूर्णपणे विसरून जातो. थोडा वेळ वाट पाहूनही कुणीच येत नाही. ते मुलाला पोलिसात घेउन जायचं ठरवतात. ती बाई नवऱ्याला स्पष्ट सांगते की ह्याचं कुणी सापडलं नाही तर त्याला आपण वाऱ्यावर सोडायचा नाही, सरळ घरी घेऊन जायचा.<br /><br />........... <br /><br />छोटूच्या शेजाऱ्यांचा फोन खणखणतो. फोन पोलिसांचा असतो. छोटू सापडल्याचा. चाळीत एकच जल्लोश होतो. छोटूला आणायला घरी असलेली त्याची आजी पोहोचते. कुणीतरी चौपाटीवर निरोप घेऊन जातो छोटूच्या आईबाबांसाठी. मोठ्या खुशीतच छोटू घरी परत येतो.<br /><br />...........<br /><br />"स्लमडॉग मिलेनेअर" पाहताना एकदम ह्या छोटूची खूप आठवण आली. <br /><br />ते मारवाडी कुटुंब नसतं, तर काय झालं असतं छोटूचं? गरम तेलाने अधू झालेला डोळा घेऊन जन्मभर त्याला भीक मागत फिरावं लागलं असतं का? <br /><br />नशीब चांगलं होतं...... <br /><br />छोटूचं.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-36575401439616474152009-01-30T12:50:00.000+11:002009-01-30T12:50:00.930+11:00निर्णयती मीटिंग रूम मधून बाहेर पडली. डोक्यात नुसता विचारांचा गलका झाला होता. गेल्या महिन्यातली सुखीलाल ची कॅंपेन, त्यातलं तिचं आर्टवर्क, ते कौतुक, ती प्रसिद्धी, रात्र रात्र जागून केलेली डिझाइन्स, बॉसने अचानक पाठवलेला इ-मेल, आताची मीटिंग आणि बेंगलोरच्या ऑफिसमध्ये चालून आलेली, भरभक्कम पगाराची बढती. क्षणभर तिचा कानांवर विश्वासच बसला नाही की तिला ही संधी देण्यात आलेय. <br /><br />अवघ्या दीड वर्षात एवढी प्रगती? बेला होण्याआधी नोकरी सोडली. जरा कुठे नोकरीत बस्तान बसत होतं, पण बेलाचा जन्म ही पण गरजच होती. ती टाळता येण्यासारखी नव्हती. लहान मुलगी आईवाचून नको म्हणून चांगली तीन वर्ष घरी राहिली. मग ही नोकरी. लहान मुलगी, घर सगळं सांभाळून केलेली नोकरीची कसरत. सगळं, सगळं तिला आठवलं. कामाचं चीज झाल्याचं समाधान तिच्या चेहऱ्यावर पसरलं.<br /><br />आपल्या डेस्क पाशी येताच तिने तिचा मोबाईल पाहिला. घरून तीन वेळा फोन आला होता. अचानक तिला वास्तवाची जाणीव झाली. हातातल्या घड्याळात तिने नजर टाकली. सात वाजून गेले होते. म्हणजे बेला घरी पोचली असणार आणि अनीषही. घाईघाईने तिने आपला काँप्यूटर बंद केला आणि ती जिने उतरू लागली.<br /><br />मुंबईच्या फोर्ट एरिआमधलं कोणतंही ऑफिस असावं तसंच तिचंही होतं. आतून चकचकीत पण जिने मात्र कळकट. त्यात जिन्यातला बल्ब फुटला होता. लाकडी कठड्याला घट्ट धरून एकेक लाकडी पायरी ती उतरायला लागली. उगाचच जिनाभरल्या अंधारानं तिला घाबरायला झालं. कठड्यावरची पकड अजूनही घट्ट झाली. एकटेपणाची जाणीव अधिकच वाढली. डोळ्यासमोर आई उभी राहिली. नेहमी ओरडायची आई, एकटीने उशीरापर्यंत बाहेर राहू नको म्हणून. कारण मुलीची जात. त्या क्षणीही तिच्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं. उगीच का कोणी बाहेर राहतं उशीरापर्यंत? काम असतं, गरज असते, म्हणून राहायला लागतं. आईला काही शेवटपर्यंत पटलं नाही आपलं.<br /><br />शेवटची पायरी उतरून ती इमारतीच्या बाहेर आली. बाहेर आल्यावर तिला मोकळं वाटलं. समोरच फ्लोरा फाउंटन पसरलं होतं. हुतात्मा चौक. हुतात्मा चौकात अनाहूत आत्म्यांची गर्दी. स्वतःचीच कोटी आठवून तिला हसायला आलं. चालत चालत ती पासष्ट नंबरच्या बस स्टॉपवर पोहोचली. कोपऱ्यावर फुटपाथवरंच पुस्तकं मांडून विक्री चालली होती. तिला वाटलं, जरा जावं, दोन पुस्तकं चाळावीत, एखादं घ्यावं, एखादं बेलासाठी, एखादं अनीषसाठी. बेला आणि अनीषचा विचार आल्यावर मात्र पटकन घरी पोहोचायला हवं हे तिच्या ध्यानात आलं. <br /><br />टॅक्सीनं जावं का? नकोच. बसनेच जाऊ. पाच मिनिटं उशीर झाला तरी चालेल. डबल डेकर बसचं तिला भयंकर आकर्षण होतं. लहान असताना ठीक होतं पण अजूनही? ती आपल्याच तंद्रीत होती. बस समोर थांबल्यावरच तिच्या लक्षात आलं. गर्दी नसेल असं वाटलं होतं पण बस खच्चून भरली होती. आजूबाजूच्या शरीरांना चुकवत ती वरच्या डेक वर पोहोचली. तिथंही बसायला जागा नव्हती. वरच्या काळ्या दांडीला धरून ती तशीच लोंबकळत राहिली.<br /><br />बस सुरू झाली आणि पुन्हा तिला तिची मीटिंग आठवली. बंगलोरला बढती, मोठा पगार. पण कसं शक्य आहे? इथे अनीषची नोकरी, बेलाची शाळा. कसं जमणार हे सगळं? नाहीच होणार शक्य. पण अशी संधी पुन्हा मिळणार नाही. माझ्यासाठी तो त्याची नोकरी सोडून किंवा बदलीही मिळवून बेंगलोरला कसा येणार? हजार कारणं सांगेल. मग करायचं तरी काय? एकटीने काही दिवस तिथे काढले तर, बेलाला घेऊन? मग नंतर पुन्हा इथे येता येईल, पण ही संधी हातची जाता कामा नये. माझंच असं का होतं? आधीची नोकरी ऐन भरात आलेली असताना बेलासाठी सोडावी लागली. तेव्हा मी नाही म्हटलं नाही. तीन वर्ष घरी वसून राहिले. बाई म्हणून एवढं पडतं घेतलं. नाही घ्यावंच लागलं. पण अजूनही..<br /><br />बसने जोरात ब्रेक दाबला आणि ती भानावर आली. बस गर्दीनं खच्चून भरली होती आणि तिच्या मागे असलेला माणूस तिच्या जास्तच चिकटून उभा असल्याचं तिला जाणवलं. तिचा स्टॉपही जवळ येत होता. ती पटकन जिन्याच्या दिशेने निघाली. त्या माणसाचा निसटता घाणेरडा स्पर्श तिला चुकवता आला नाही. क्षणभर तिला तिचीच कीव आली. स्वतःची. एक बाई म्हणून, एक स्त्री म्हणून. <br /><br />सुखीलाल ची कॅंपेन तिला आठवली. काहीही जाहिरात करा पण त्यात एक बाई पाहिजे. कशाला? बाईचं काम फक्त सुंदर दिसणं, घर सांभाळणं एवढंच आहे का? चूल आणि मूल म्हणे. अरे बाईकडे एक माणूस म्हणून बघा ना. फक्त मादी म्हणून, पुनरुत्पादनाचं यंत्र म्हणून का बघता? तिलाही काही आकांक्षा असतील, अपेक्षा असतील, त्यांची काळजी कोणी घ्यायची. एकेक विचारासरशी तिच्या डोक्यात घणाचे घाव बसायला लागले. आजूबाजूचं सगळं जग पुरुषांनी भरलंय आणि ते सगळेजण आपल्याकडे माना वेडावून हसतायत आणि आपल्याला "स्त्री", "स्त्री" म्हणून हिणवतायत असं तिला वाटलं. <br /><br />तंद्रीतच ती आपल्या स्टॉपवर उतरली, घराकडे चालायला लागली. घर जसं जवळ येऊ लागलं तसं तिला बरं वाटायला लागलं. चावीने तिने घराचं लॅच उघडलं आणि ती आत शिरली. अनीष, म्हणून तिने हाक मारली. सुखीलाल च्या कॅंपेनबद्धल तिचं झालेलं कौतुक, आजची मीटिंग, सगळं, सगळं तिला त्याला सांगायचं होतं. चपला उचलून तिने स्टँडवर ठेवल्या आणि ती बेडरूमकडे गेली. तीही रिकामीच होती. <br /><br />ती बेलाच्या खोलीत शिरणार, इतक्यात अनीष तिथूनच बाहेर आला. मघाशी पडणारे घणाचे घाव कधीच थांबले होते. आता तिला त्याला सगळं सांगायचं होतं. ती काही बोलणार इतक्यात त्याने खुणेनेच तिला शांत राहायला सांगितलं आणि तो तिला त्यांच्या खोलीत घेऊन गेला.<br /><br />आत शिरताच ती काही बोलणार इतक्यात अनीषच सुरू झाला<br /><br />"कुठे होतीस इतका वेळ. अरे, काही घर, दार, नवरा, मुलगी ह्यांची आठवण आहे की नाही? का त्या फर्मला पूर्ण वाहून घेतलंयस तू? मोबाईल कशाला दिलाय? कधीही फोन करता यावा म्हणून ना? मग तो बंद का असतो नेहमी?"<br />"अरे पण मीटिंग...."<br />"मीटिंग गेली खड्ड्यात. कधीही फोन करा ही आपली मीटिंगमध्ये. काय चालवलंयस काय तू हे. मी घरी आलो, तर बेला पाय धरून बसलेली, खेळताना पडली, पायातून भळभळा रक्त येत होतं. म्हणाली आईला फोन केला पण आई फोन उचलत नाही. अरे हजारदा सांगितलंय तिला एकटं ठेवणं बरोबर नाही. उद्या तिला काही झालं तर काय करशील? त्यात तो फोन नुसता नावाला घेतलाय, कधी उचलतच नाहीस..."<br />"अनीष, सुखीलाल ची......"<br />"ए, आता त्या सुखीलाल चं नाव काढू नको हं. फार दिवस ऐकतोय. बघायलाच पाहिजे एकदा हा कोण सुखीलाल आहे ते. साला, माझ्यापेक्षा माझी बायको ह्याचंच नाव जास्त घेते."<br />"अनीष...."<br />"तुला काय वाटलं, मी न बोलता सगळं सहन करतो म्हणजे मला हे सगळं मान्य आहे? लग्नानंतर मी तुला नोकरी करू दिली. तुझ्या आशा आकांक्षा, तुझं करिअर, तुझ्या दृष्टीने किती महत्त्वाचं आहे, ह्याची कल्पना होती म्हणून. प्रत्येक गोष्टीत तुला साथ दिली. एकटीला तुला परदेशी पण पाठवलं. पण बेला झाल्यावर तरी तुला तुझ्या जबाबदारीची जाणीव नको का व्हायला? आता ती महत्त्वाची की तुझा सुखीलाल महत्त्वाचा?"<br />"अरे पण लग्न झाल्यावर तीन वर्ष होते ना मी घरी?"<br />"काय उपकार केलेस? आई म्हणून तुझं कर्तव्यच आहे ते. खरंतर मला हे असं तिला एकटं ठेवणं अजिबात मान्य नाही. तासाभरासाठी का होईना, ती एकटी राहता कामा नये. तू लवकर का नाही येत ऑफिसमधून?"<br />"अनीष, जेव्हा शक्य असतं तेव्हा येतेच ना?"<br />" हे बघ, जेव्हा शक्य असतं तेव्हा नाही. रोज यायला हवं. आता तूच ठरव बेला की तुझी नोकरी आणि काय तो निर्णय घे. तिथे ऑफिसात बॉसची कटकट आणि इथे घरी आल्यावर तुझी. नकोसं झालंय सगळं"<br /><br />तिलाही सगळं नकोसं झालं होतं. आपण अजून बेलाला पाहिलंच नाही हे तिच्या ध्यानात आलं. अनीषला तिथेच सोडून ती बेलाच्या खोलीत गेली. बाजूचा दिवा जळत होता. आणि तिच्या छोट्याश्या बेडवर बेला झोपली होती. पायाला बँडेज लावलेलं दिसत होतं, पण चेहऱ्यावर मात्र हास्य होतं.<br /><br />...कसली स्वप्न बघत असेल ही. चॉकलेटच्या बंगल्याची, चमचमणाऱ्या चांदण्यांची, ढगांच्या दुलईची आणि राजकुमाराची आणि राजकन्येची. आहेच माझी बेला राजकन्येसारखी. अगदी माझ्यासारखीच दिसते नाही. मोठी झाली की माझ्यासारखीच... नको. माझ्यासारखी नको. पण तिही एक स्त्रीच ना. मी तिला सांगणारच, एकटी उशीराने घराबाहेर राहू नको. सातच्या आत घरात ये. तिलाही लग्न करावं लागणारंच, मुलं होणार, मग ती, ती राहणारच नाही. मग ती होणार एक बाई, बायको, मादी, आई. हे सगळं पहिलं. तिची स्वप्न, तिच्या आशाआकांक्षा हे सगळं दुय्यम. सतत दुसऱ्यांचा विचार....<br /><br />नकळत तिच्या डोळ्यातून अश्रूंच्या धारा लागल्या. दिवसभर जगाबरोबर भांडायचं, आणि घरी आल्यावर नवऱ्याशी. काय आयुष्य झालंय आपलं. हाताला झालेल्या कुणाच्यातरी स्पर्शाने ती भानावर आली. बेलाने तिचा हात हातात घेतला होता. तिच्या डोळ्यातही अश्रू उतरले होते.<br /><br />"रडू नको ना आई. काय झालं?"<br /><br />बेलाच्या ह्या एका प्रश्नानं तिच्या रडक्या चेहऱ्यावर हसू फुटलं. आवेगाने तिने बेलाला जवळ घेतलं. <br /><br />"नाही रडणार हं बाळा. तुला लागलं ना म्हणून मला रडायला आलं. मी नव्हते ना घरी तेव्हा, माझ्या बाळाची काळजी घ्यायला"<br />"आई, मी तुला फोन केला तीनदा. तू उचलाच नाहीस. मला इतका राग आला होता ना तेव्हा. तितक्यात बाबा आला. मला डॉक्टर काकांकडे घेऊन गेला. मी त्याला सांगितलं मला आईचा राग आला म्हणून. पण तो म्हणाला, आईवर असं रागावायचं नाही, आईला खूप काम असतं ना म्हणून नाही घेता येत तिला फोन. त्याने मला तुझी नवी ऍडपण दाखवली पेपरमधली. मस्त आहे हं फोटो. मग माझा राग कुठल्या कुठे पळून गेला"<br /><br />तिच्याकडे बोलायला काही उरलंच नव्हतं. इतक्यात मागून अनीष आला. तिच्या खांद्यावर हात ठेवून तिला म्हणाला<br /><br />"सॉरी. मघाशी जरा जास्तच बोलून गेलो. खरंच सॉरी. राग तुझ्यावर नव्हता. पण तुझ्यावर निघाला. शेवटी मला हक्काची तूच आहेस ना? सॉरी."<br /><br />तिने डोकं त्याच्या हाताला टेकलं. खूप खूप बरं वाटलं तिला. अनीष आणि बेला असे जवळ असताना आणखी काय पाहिजे? मनात एकदा आलं की अनीषला सुखीलालचं कौतुक, बॉसने दिलेली ऑफर सांगावी. पण ही वेळ तिला योग्य वाटली नाही. <br /><br />तिला दोन्ही हवं होतं. चांगलं करिअर आणि सुखी संसार. आणि तिच्या बाबतीत तरी दोन्ही एकाच वेळी घडणं शक्य नव्हतं. आता खरंच तिला निर्णय घ्यायचा होता. खरंच ती निर्णय घेऊ शकणार होती का? की सतत असं शक्यतांच्या झोपाळ्यांवर झोके घेत राहणार होती? कोणताही निर्णय न घेता?कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-29571948756253493072009-01-07T13:27:00.000+11:002009-01-07T13:17:49.470+11:00फॉरमेशन इन केऑस<strong>१३ डिसेंबर २००८, मुंबई.</strong><br /><br />मुंबई विमानतळावर विमानातून बाहेर शिरतानाच हवा जड झाल्याचं जाणवतं. प्रदूषण. हा प्रदूषणाचाच परिणाम. विमानतळातून बाहेर पडता पडता समोर पसरलेली अस्ताव्यस्त गर्दी दिसते. केवळ समोर लावलेल्या बॅरिकेडसमुळेच त्या गर्दीला काहीसा आकार आलेला. विस्कटलेल्या गर्दीतून आपली माणसं शोधताना डोळ्यांची दमछाक होते. पॉप्युलेशन एक्स्प्लोजन. <br /><br />दुपारच्या उन्हात रापलेली धूळ आकाशात अस्ताव्यस्त उडत असतानाच आमची टॅक्सी आम्हाला दिसते. आडवा झालेला टॅक्सीवाला उठून सामान टपावर चढवतो आणि आम्ही मार्गस्थ होतो. केवळ वाहनं जातायत म्हणून त्याला रस्ता म्हणायचं. शिस्त नाही. लेन आखूनही पाळायच्या नाहीत. भरपूर हॉर्न वाजवायचा. ड्रायव्हिंग मॅनर्स अजिबात पाळायचे नाहीत. लोकं एका ठिकाणाहून दुसऱ्या ठिकाणी पोचतात हेच आश्चर्य आहे. <br /><br />गल्लीत पोचतो तर तिथे सार्वत्रिक गोंधळ. रस्त्यावर एक माणूस बेंबीच्या देठापासून ओरडून बोलतोय. मुलं दंगा करतायत. त्यांची मारामारी चाललेय, एक भाजीवाला गाडी लावून रस्ता अडवतोय. <br /><br />व्हॉट अ केऑस.<br /><br /><strong>२ जानेवारी, २००९, मुंबई.</strong><br /><br />विमानतळावर जाण्यासाठी मी घर सोडतो. सुट्टी संपल्याचं दुःख आणि प्रियजनांपासून दूर जाण्याचं दुःख.<br /><br />गल्लीत नेहमीची दुपारची शांतता पसरलेय. भाजीवाला आपली गाडी तशीच सोडून कुणाचीतरी भाजी पोचवायला बिल्डिंगमध्ये शिरलाय. रस्त्याच्या तोकड्या जागेत मध्ये नेट लावून मुलं बॅडमिंटन खेळतायत. तिसऱ्या मजल्यावरच्या लिमयांच्या मुलाशी त्याचा मित्र रस्त्यावरून अभ्यासाबद्दल बोलतोय.<br /><br />त्या गडबडीतच मी गाडीत बसतो गाडी चालवायला लागतो. गल्लीच्या तोंडापर्यंत पोचायलाच चार पाच हॉर्न्स होतात. रस्त्यावर गाड्यांची गर्दी ओसंडून वाहतेय. प्रत्येकालाच आपल्या ठिकाणी पोचायचंय. रस्ते थोडे वाहनं फार झालेयत. पण सगळं कसं शिस्तीत चाललंय. लोकं लेन बदलतायत रेटारेटी करतायत मध्येच गाड्या घुसवतायत आणि मीही. <br /><br />मजल दरमजल करत आम्ही एअरपोर्टला पोचतो. गर्दी ओसंडून वाहतेय. आपापल्या लोकांना निरोप देऊन लोकं चालू पडतायत. आणि मीही. <br /><br /><strong>४ जानेवारी २००९, मेलबर्न.</strong><br /><br />जगाच्या कुठल्यातरी भोकात जाऊन मी वर्षभर बसलो की परत भारतात आल्यावर सार्वत्रिक गोंधळ असल्यासारखं वाटतं खरं, पण दिवस जातात आणि त्या गोंधळाच्या पडद्याआड लपलेली एक संघटना दिसायला लागते. <br /><br /><strong><em>India is a beautiful formation in the midst of chaos. </em></strong><br /><br />.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-23386424589606929652008-12-02T14:11:00.000+11:002008-12-02T14:12:23.311+11:00वैऱ्याची रात्रगुरवारचा दिवस. आठवडा संपायच्या जवळ घेऊन जाणारा. म्हणजे चांगलाच. <br /><br />पण त्याच्या जीवाला ह्या विकेंडला उसंत असणार नव्हती. नव्या घरात तो शनिवारी शिफ्ट होणार होता. किती सामान पॅक करायचं राहिलंय, किती झालंय, मूव्हर्सना फोन करून कन्फर्म करायचंय, क्लीनरचा अजून फोन आला नाहीये. जुन्या घराच्या इमारतीचं मागचं गेट अजून उघडत नाहीये, ते नाही उघडलं तर वॉशिंग मशीन बाहेर कसं काढायचं? शनिवारी नाही जमलं तर पुन्हा पन्नास डॉलर्सचा भुर्दंड. घराला नावही अजून ठरलं नाहीये. एक ना अनेक शेकडो विचारांनी त्याचं डोकं भारून गेलेलं. काही चांगले तर काही त्रासदायक.<br /><br />विचारांच्या गुंत्यात गुंतूनच त्याने आपला कॉम्प्युटर सुरू केला.<br /><br />तो आल्याची चाहूल त्याच्या बॉस ला लागली.<br /><br />" काय रे? तू मुंबईला चाललायस ना? तिथे भयानक घटना घडलेय"<br /><br />गोऱ्यांना वाटलेली भयानक घटना म्हणजे एखादा ऍक्सिडेंट किंवा अजून काहीही छोटी मोठी घटना असू शकते म्हणून बॉसचं म्हणणं मनावर न घेता, त्याने न्यूज चॅनलची वेबसाइट सुरू केली.<br /><br />-------------<br /><br />"हॅलो"<br />" कोण? "<br />" बाबा, मी बोलतोय"<br />" हं"<br />" सगळं ठीक आहे ना? "<br />" हो. इथे काहीच प्रॉब्लेम नाहीये. सगळे सुखरूप आहेत. आम्हाला रात्री कळलं. उशीरापर्यंत आम्ही टीव्ही बघत होतो मग झोपलो. अजून चालूच आहे. किती वाजले?"<br />" इथे साडेआठ म्हणजे तुमचे तीन"<br />" बरं उद्या सकाळी फोन कर. मग बोलू. आता झोपतो"<br /><br />एक निःश्वास.<br /><br />------------<br /><br />गुरवारची रात्र. <br /><br />रात्रीचे दोन वाजलेले. समोर लॅपटॉप चालू. तो कानाला इअरफोन लावून. मराठी बातम्या चालू. तो अर्धवट झोपेत. अतिरेकी अजूनही तिथेच. बातम्यांत सांगतात की अजून एक दोन तासात ऑपरेशन संपेल. <br /><br />त्याची बायको रात्री कधीतरी कानाचे इअरफोन काढून लॅपटॉप उचलून ठेवते.<br /><br />त्याच्या डोक्यात त्याचं हाउस, की नरीमन हाउस, अतिरेकी, क्लीनर, मूव्हर, खोके, बंदुका, समुद्र, गेट वे ऑफ इंडिया, ताज, गॅरेज, न उघडणारा गेट, असं काहीसं.<br /><br />-------<br /><br />शुक्रवारची दुपार. ऑफिसात सगळं सुस्तावलेलं. आठवडा संपलेला. प्रत्येकाला घरी जायची घाई. मुंबई कुणाच्याच बापाची नसल्यानं, अडकलेल्या चार गोऱ्यांसाठी अर्धा एक अश्रू गाळून लोकं आपापल्या कामाला लागलेली. <br /><br />पण त्याच्यासाठी मुंबई घर होती. ऑफिसातही मराठी बातम्या अव्याहत. अजूनही अतिरेकी तिथेच. गूगल चॅटवर एक मित्र.<br /><br />" हाय"<br />" हाय. कसा आहेस? "<br />" ठीक आहे. "<br />" घरचे? "<br />" ठीक. "<br />" लेटेस्ट काय आहे"<br />" मारामारी चाललेय"<br />" भयानक आहे हे"<br />" तुला काय जातंय बोलायला. ज्याचं जळतं त्यालाच कळतं. तू बसलायस तिथे दूरवर जाऊन. इथे काही का होईना तुझं काय नुकसान? घरचे ठीक आहेत एवढं कन्फर्म केलं की तुझं काम संपलं"<br />" हं"<br /><br />गूगल टॉक ऑफ. त्याचं डोकं भणभणायला लागतं. कॉफी. मूव्हरचा फोन येतो तेवढ्यात. <br /><br />हुश्श. ह्याच्या लक्षात आहे. क्लीनरला फोन करून बघूया.<br /><br />मराठी बातम्या. अजून धुमश्चक्री चालूच.<br /><br />---------<br /><br />" हॅलो"<br />" बोल"<br />" बाबा, कसं काय तिथे आता? "<br />" अजून चाललंय पण बाकी सगळं नॉर्मल आहे. आज आईही कामावर गेलेय. मीपण सकाळी फिरायला गेलो होतो. एअर इंडिआपर्यंतच जाऊ देतायत. पुढे पोलिस आहेत सगळे. "<br />" हं"<br /><br />------------<br /><br />" हे"<br />" हे"<br />" जाणारेस अजूनही इंडिआला"<br />" हो"<br />" भीती नाही वाटत? "<br />" स्वतःच्या घरी जायची कसली भीती? "<br />" टेक केअर अँड हॅव अ गूड वीकेंड. गुड लक विथ युअर मूव्हींग"<br /><br />बायकोचा एसेमेस. क्लिनरने टाइम कन्फर्म केलाय. <br /><br />--------<br /><br />शुक्रवार संध्याकाळ. शेवटचं पॅकिंग चाललेलं. त्याचं सगळं लक्ष बातम्यांत. अचानक बातम्या बंद. तो काय झालं ते बघतो. इंटरनेट चं कनेक्शन स्विच ऑफ केलं बहुतेक. आता नव्या घरी तीन दिवसांनी सुरू होईल. टी. व्ही. पण काढून ठेवलेला. बातम्या कळायच्या कशा?<br /><br />बॉक्सेस, सामान, धूळ, फर्निचर, मूव्हर्स, क्लीनर्स, जुनं घर सोडायचं दुःख, आणि मध्येच कुठेतरी आठवणीतली मुंबई, समुद्र, कबुतरं, अतिरेकी वगैरे वगैरे<br /><br />---------<br /><br />शनिवार दुपार. <br /><br />सगळं काही वेळच्या वेळी झालेलं. मूव्हर्स वेळेवर आले. मदतीला सगळे मित्र त्याचे. सगळं सामान न तुटता न फुटता नव्या घरात येऊन पोचल्याचं समाधान त्याच्या चेहऱ्यावर. <br /><br />एका मित्राचा फोन वाजतो.<br /><br />" मारले. शेवटी मारले"<br />" काय? "<br />" अतिरेकी मारले. संपलं"<br />" किती लोक मेले असतील निरपराध? "<br />" दीडशेच्या आसपास."<br />" हं"<br />" बरं झालं बुवा आपण इथे आहोत. मुंबईचं लाईफ म्हणजे काय लाईफ राहिलं नाही. सकाळी बाहेर गेलेला माणूस संध्याकाळी घरी परत येईल की नाही ह्याची खात्री नाही."<br />" अरे पण"<br />" दहा अतिरेकी एवढा दारुगोळा बंदुका घेऊन होड्यांनी येतात एवढ्या लोकांना मारतात, पोलिसांना मारतात, काय डिफेन्स आहे की तमाशा? "<br />" .... "<br />" बरं ते जाऊदे. घर झकास आहे हं तुझं. फक्त बागेची जरा काम आहे तेवढंच"<br /><br />उरलेला दिवस पोचलेलं सामान लावण्यात जातो. <br /><br />नव्या घरातला पहिला दिवस संपतो. नव्या घरातल्या पहिल्याच रात्री झोपी जाण्याच्या प्रयत्नात असताना तो विचार करत राहतो. तो आनंदी आहे की दुःखी. स्वतःच्या घरात जाणं ही आयुष्यातली फार मोठी घटना. पण मुंबईवरचा हमला. त्यात मेलेले दोनशे लोकं. हे सगळं होत असताना जगाच्या दुसऱ्या भोकात सुरक्षित ठिकाणी वैयक्तिक सुखाचं सेलेब्रेशन करणं चांगलं की वाईट? <br /><br />विचारांच्या गुंगीने झापड यायला लागते. आजूबाजूच्या निरव शांततेतून आलेला एखादा आवाज दचकवून जाग आणतो. घर आठवतं, मुंबई आठवते, ताज आणि ओबेरॉयही आठवतं. आणि दचकून उठल्यावर आपण अखेरीस आपल्या स्वतःच्या घरात येऊन पोचलो हेही आठवतं.<br /><br />वैऱ्याची रात्र सरत जाते.<br /><br />-------कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-74569612479688344912008-11-05T09:22:00.000+11:002008-11-05T09:22:01.037+11:00मित्रा हॅप्पी दिवाळीदोन अडीचशे लोकं जमलीत. बाया माणसांनी ठेवणीतल्या साड्या, दागिने बाहेर काढलेत. पुरुषांनीसुद्धा ठेवणीतले कपडे. पोरा टोरांना ह्या दिखाऊपणाशी काहीही देणं घेणं नाही. ती आपली इकडून तिकडे सैरावैरा पळण्यात गुंतलेली आहेत. बाया नसलेले बाप्ये आणि बाप्ये नसलेल्या पोरी एकमेकांना शोधणाऱ्या नजरा भिरभिरवतायत. <br /><br />टेबला टेबलावर दिवाळीचा फराळ मांडून ठेवलाय. कडाक करून मोडणारी पण जिभेवर विरघळणारी चकली. रव्या बेसनाचे लाडू, खमंग चिवडा ह्यांचे बकणेच्या बकणे भरले जातायत. सुखावलेल्या जिभा बनवणाऱ्या हातांचं कौतुक करतायत.<br /><br />मध्येच कुठंतरी, कुणाच्यातरी साडीचं कौतुक. कुठेतरी जगाच्या खिशाची चिंता. कुठे काय अन कुठे काय?<br /><br />एकंदरीतच दिवाळी जोरात साजरी होतेय.<br /><br />दिवाळीनंतरच्या शनिवारी. <br /><br />होय शनिवारीच. कारण इथे सुट्टी कुठे असते लोकांना दिवाळी साजरी करायला? मग सवडीने करायची. शनिवारी हक्काची सुट्टी ना. मग बनवायचं एक आपलं विश्व. म्हणायचं एकमेकांना शुभ दीपावली. खायचा फराळ अन वाजवायचे फटाके. <br /><br />लाथ मारीन तिथं पाणी काढीन, म्हणत परदेशी येऊन राहिलेली ती सगळी, हव्या त्या दिवशी दिवाळी नाही साजरी करू शकत? नक्कीच. म्हणून दिवाळीनंतरच्या शनिवारीही दिवाळी होतेय साजरी. <br /><br />दिवाळी बिवाळी सब झूट आहे मित्रा. आपण दिवे लावू तेव्हा दिवाळी आणि आपण फटाके वाजवू तेव्हा दिवाळी. काउन्सिल ची परमिशन घेतली का राव? नाहीतर फुकट खिशाला भुर्दंड. लाथ मारीन तिथं पाणी काढीन पण ते त्या मूर्ख इनिस्पेक्टरला कोण समजावणार. त्याला काय माहीत आम्ही फटाके लावतो तेव्हा दिवाळी असते ते. <br /><br />जरा थंड घे मित्रा. नाहीतर हा लाडूच खा ना. बघ कसं मस्त वाटेल. एकदम देशात गेल्यासारखं. देशातल्या नरक चतुर्दशीची पहाट उगाचच अंगावर काटा आणेल मित्रा, कुठंतरी गुदमरत घेतलेला फटाक्याचा वास आठवेल मित्रा. घे हा लाडू खाच.<br /><br />मनामनात चाललेला हा मित्रा मित्रांचा खेळ. खेळ मांडियेला वाळवंटी बाई, नाचती वैष्णव भाई रे. खेळ मांडियेला वाळवंटी बाई, नाचती वैष्णव भाई रे. <br /><br />मित्रा चकली? मित्रा चिवडा? मित्रा शुभ दीपावली. मित्रा हॅप्पी दिवाळी. मित्रा रांगोळी. भिजवलेल्या तांदळाच्या पिठाची रांगोळी माणूस मेल्यावर घालतात भोसडीच्यांनो. लाडू खा मित्रा. थंड घे मित्रा.<br /><br />लखलख चंदेरी तेजाची न्यारी दुनिया....<br /><br />मेंटल मास्टरबेशन. काल्पनिक मैथुन आहे हा सगळा. जे अस्तित्वातच नाही ते असल्याचा आभास निर्माण करायचा आणि सांगत राहायचं. सुख मिळतंय मला, सुख मिळतंय. <br /><br />लखलख चंदेरी तेजाची न्यारी दुनिया, झळाळती कोटी ज्योती ह्या. नाचती वैष्णव भाई रे. लाडू, चिवडा, फटाके, कंदील, भुईनळे, कौन्सिलची परवानगी, मैथुन, दिवाळी.<br /><br />अरे हट. हा एक लाडू खातोच.<br /><br />मित्रा हॅप्पी दिवाळी.<br /><br />हॅप्पी दिवाळी.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-51975373019762329442008-09-14T08:47:00.002+10:002008-09-16T11:33:54.413+10:00चिऊ आणि काऊती - किती उशीर?<br /><br />तो - उशीर? मी वेळेवरच आलोय. माझ्या वेळेवर. <br /><br />ती - मग तुझी वेळ सांगायची की मला. मीही त्याच वेळेवर आले असते.<br /><br />तो - बरं.<br /><br />ती - फक्त बरं?<br /><br />तो - आता बरं म्हटलं तरी प्रॉब्लेम? मी जर सांगितलं असतं की ट्रॅफिक खूप होता, किंवा बस उशिरा आली, किंवा बॉसने सोडलाच नाही, तरीही तुला पटलं नसतं. हो की नाही? म्हणून बरं म्हणालो. <br /><br />ती - कसला अनरोमँटिक आहेस रे तू? <br /><br />तो - म्हणजे कसा?<br /><br />ती - माझ्या मैत्रिणीचा बॉय फ़्रेंड उशीरा आला ना पाच मिनिटं जरी तरी तिच्यासाठी चॉकलेट्स आणि फुलं आणतो.<br /><br />तो - डोकं फिरलंय त्याचं?<br /><br />ती - त्याचं की तुझं?<br /><br />तो - त्याचंच. चॉकलेटं खाऊन दात खराब होतात इतकी साधी गोष्ट कळू नये त्याला?<br /><br />ती - हो रे बाबा. चॉकलेटं खाऊन दात खराब होतात आणि फुलं देऊन काय खराब होतं? <br /><br />तो - नाही.<br /><br />ती - मग? दोन वर्ष झाली आपण भेटतोय, पण तू मला एकदाही फुलं देऊ नयेस? अगदीच हा आहेस तू.<br /><br />तो - हा? मी? अरे चांगला फुलांचा गुच्छ घ्यायचा तर किमान पंचवीस रुपये लागणार.<br /><br />ती - इ.... असा कसा रे तू? पंचवीस रुपयात हल्ली एखादं फुल येतं, गुच्छ नाही. <br /><br />तो - हो का? मी सकाळी देवाची फुलांची पुडी आणायला जातो ती पांच रुपयांना पडते. म्हटलं गुच्छ साधारण पांच पट असेल म्हणजे पंचवीस रुपये. <br /><br />ती - अरे देवा<br /><br />तो - आणि मी तुला फुलं देणार त्याचा तू दोन मिनिटं वास घेणार, जमलंच तर एखादं फूल डोक्यात घालणार आणि मग त्यांचं आयुष्य संपणार. म्हणजे सगळे पैसे फुकट. त्यापेक्षा आपण एखाद्या हॉटेलात जाऊ, एक साधा डोसा अर्धा अर्धा खाऊ. तेवढाच आपल्या डेव्हलपमेंटला हातभार.<br /><br />ती - बरं<br /><br />तो - असं काय गं चिऊ. चिडतेस काय? <br /><br />ती - मग काय? मलाही असं वाटतं की माझ्या बॉयफ्रेंडने रोमँटिक वागावं.<br /><br />तो - अगं मला जमत नाही ना. तू मला सांग, पार्काला पंचवीस फेऱ्या मार, मारीन. सिंहगड दिवसात दोन वेळ चढून उतर. उतरीन. पण हे फुलं बिलं मला सांगू नकोस हां.<br /><br />ती - बरं जा पार्काला पंचवीस फेऱ्या मार. <br /><br />तो - आता? <br /><br />ती - हं आता. <br /><br />तो - बरं जातो.<br /><br />ती - ए काऊ थांब रे. <br /><br />तो - एकदा म्हणते फेऱ्या मार एकदा म्हणते थांब.<br /><br />ती - हं. तू ना गाढव आहेस. मी गंमत गेली रे.<br /><br />तो - बरं तू गाढवी आहेस. अशी गाढवासारखी गंमत कशी केलीस. मला वाटलं आता खरंच पंचवीस फेऱ्या.<br /><br />ती - काऊ तू मला खूप आवडतोस.<br /><br />तो - मला माहितेय.<br /><br />ती - काव्या! तुला किती वेळा सांगितलं, मी तू मला आवडतोस असं म्हटलं की तूही तसंच म्हणायचं.<br /><br />तो - बरं. <br /><br />ती - अरे आता म्हण.<br /><br />तो - चिऊ तू मला खूप..... शी! हे असं कृत्रिम वाटतं. असं काय सतत आवडतेस आवडतेस करायचं? तुला माहितेय की तूच मला आवडतेस आणि आणखी कुणी नाही, मग पुन्हा पुन्हा का बोलायला लावतेस.<br /><br />ती - असं काय रे काऊ. म्हण ना रे.<br /><br />तो - बरं.<br /><br />ती - ...<br /><br />तो - चिऊ तू मला खूप खूप आवडतेस. इतकी की मला ते तुला कसं सांगावं हेच सुचत नाही. म्हणून मी तुला पुन्हा पुन्हा हे सांगत नाही. आता सुचलंच आहे तर ऐकून घे. <br /><br />ती - ऐकलं. काऊ, तूही मला खूप आवडतोस.<br /><br />तो - चल आता फुलांचे पंचवीस रुपये वाचले त्याचा डोसा खाऊया.<br /><br />ती - चल.<br /><br /><br />- कोहमकोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-60183486394597092452008-08-27T16:56:00.002+10:002008-08-27T17:08:31.800+10:00दहीहंडीएक छोटासा मुलगा.<br /><br />नखशिखान्त भिजलेला. दिवस पावसाचे आहेत, पाऊस अधून मधून आपलं अस्तित्व दाखवून देतोय. पावसाच्या पाण्याने तर तो भिजलाच आहे, पण दोन्ही बाजूंनी अंगणात भरभरून पडणाऱ्या पाण्याने जास्त भिजलाय. कुडकुडतोय. सूर्याला झाकणारे ढग तात्पुरते बाजूला होतात, आणि अंगणात पाण्याऐवजी ऊन सांडतं. पाऊस थांबलाय पण वरच्या मजल्यांवरून पडणारं पाणीपण कमी झालंय.<br /><br />अंगणात मांडी ठोकून बसलेला एखादा टग्या पटकन ओरडतो, "घरात नाही पाणी घागर उताणी रे उताणी". त्याच्या अवती भवतीने बसलेली सगळी मुलं, त्याचा कित्ता गिरवतात. तोही जोरात ओरडतो. मोठ्या मुलांच्या आरडाओरडीत त्याचा आवाज कुणालाच ऐकू येत नाही. पण केलेल्या आवाहनाला जागून पुन्हा एकदा पाण्याचा आणि पाण्याच्या फुग्यांचा मारा सुरू होतो. पुन्हा थंडी वाजायला लागते, पण तो तसाच बसून राहतो.<br /><br />त्याचं लक्ष डोक्यावर बांधलेली हंडी असते. मनातल्या मनात तो पुन्हा उजळणी करतो. ह्यावेळी आपणंच हंडी फोडायची. आपणंच पुढे व्हायचं. तो पुढे पुढे करणाऱ्यातला नाही, त्याच्यामुळे दुसरीच मुलं दर वर्षी हंडी फोडून जातात. ह्या वर्षी मात्र त्याने ठरवलंय की तोच हंडी फोडणार.<br /><br />तळ मजल्यावरच्या काकू एक मोठी पाण्याची बादली घेऊन घराबाहेर येतात. त्याचं लक्ष नाहीये पण काकूंना बघितल्यावर एकदम त्याची ट्यूब पेटते. तळ मजल्यावरच्या काकू म्हणजे गरम पाणी नक्की. अंगणात बसलेली अर्ध्याहून अधिक मुलं, काकूंच्या पुढ्यात असतात आणि काकू तपेलीने गरम पाणी ओतत असतात. थंडीत कडकडल्यावर कढत पाणी अंगावर काय सही वाटतं. तोही घाईघाईने उठतो. धावत गर्दीपाशी पोचतो. मोठ्या मुलांचा राडा चाललेला असतो आणि काकूंची तपेली फारच छोटी. गरम पाणी त्याच्यापर्यंत पोचतंच नाही. समोरची मुलं शेवटी बादलीतलं उरलं सुरलं पाणी आपल्या डोक्यावर ओतून घेतात आणि रिकामी बादली काकूंच्या हवाली करतात.<br /><br />पोरांपैकी कुणीतरी दुसऱ्या कुणालातरी भजन म्हणायचा आग्रह करतं. नाही हो करता करता भजन सुरू होतं<br /><br />चंद्रभागेला पूर आला, पूर आला पाणी लागले वडाला<br />रुक्मिणी म्हणते अहो विठोबा पुंडलिक माझा बुडाला.<br /><br />गाणाऱ्या मागोमाग सगळी पोरं, "बुडाला, बुडाला, बुडाला..." चा घोष करतात. त्याचं लक्ष हंडीकडेच असतं. आपण कसं पुढे व्हायचं, कसं झटक्यात चढायचं आणि कशी हंडी फोडायची, डोक्याने फोडायची का? नको मोठ्या मुलांची हंडी ते डोक्याने फोडतात. आपण लहान मुलांची हंडी नारळाने फोडायची, पण नारळ शिंकाळ्यातून बाहेरच नाही आला तर? गेल्या वर्षी झालं होतं. नारळ अडकून बसला आणि सगळे कोसळले. नाही नाही. असं होता कामा नये. तसं आपल्या हातून झालं आणि दुसऱ्या वेळी आपल्याला दिलीच नाही फोडायला तर? नाही निघाला नारळ तर सरळ डोक्याने फोडायची.<br /><br />कुठूनतरी आलेला पाण्याचा फुगा खाडकन त्याच्या डोक्यावर बसला आणि तो पुन्हा जागा झाला.<br /><br />आता मुलांनी गोल रिंगण केलं. एका टग्याला आत घेतलं आणि खुंटण मिरची सुरू झाली. सगळ्यांनी हात धरले. रिंगणातल्या मुलाने कडं तोडून बाहेर पळायचं असा खेळ. <br /><br />"खुंटण मिरची" रिंगणातला मुलगा ओरडला.<br />" जाशील कैशी? " कड्यातल्या मुलांचा आवाज<br />" आई बोलावते" मुलगा.<br />" भरं करिते" कड्यातली मुलं.<br /><br />मग आतल्या मुलाने मुसंडी मारून कडं तोडायचा प्रयत्न करायचा. खेळात त्याचं लक्षच नव्हतं. त्याचं लक्ष्य एकच. हंडी.<br /><br />पुन्हा पाऊस सुरू झाला. मुलांच्या खेळालाही जोर चढला, फुगड्या, पाठी मारणं, किती किती, एकामागून एक खेळ खेळले गेले. मग कुणीतरी ओरडलं. चला रे, लहान मुलांची हंडी फोडून टाकूया. उशीर होईल नाहीतर दुसऱ्या हंडीला. चला चला म्हणून सगळी पोरं सरसावली. त्याची उत्कंठा अतिशय वाढली होती. कधी एकदा मी हंडी फोडतो असं त्याला झालं होतं. <br /><br />त्यातल्या त्यात धिप्पाड मुलांनी एकमेकांच्या खांद्यावर हात ठेवून गोल केला. <br /><br />हा झाला खालचा थर. त्याच्यावर दोन मुलांचा अजून एक थर आणि त्यांच्या खांद्यावर मी. की फुटलीच हंडी. त्याने पुन्हा एकदा उजळणी केली. <br /><br />खालचा थर तयार झाला. त्यांच्या खांद्यावर दोन मुलं चढली. ह्यावेळी कोण फोडणारे हंडी? कुणीतरी काका ओरडले. तो पटकन पुढे झाला. दोघांनी त्याला वर चढवला. त्याचा आनंद गगनात मावेनासा झाला. आता आपण हंडी फोडणार ह्या कल्पनेने त्याला जोष चढला. दुसऱ्या थरातली मुलं एकमेकाचे खांदे धरून तळातल्या थरावर उकिडवी बसली होती. त्याने सराइतासारखा एक पाय एकाच्या खांद्यावर ठेवला. <br /><br />दुसरा पाय दुसऱ्याच्या खांद्यावर ठेवायचा. एका हाताने एकाचं आणि दुसऱ्या हाताने दुसऱ्याचं डोकं पकडून ठेवायचं. उकिडवे बसलेले ते हळूहळू उभे राहणार ते उभे राहिले की हळू हळू त्यांची डोकी सोडायची आणि सावकाश उभं राहून हंडीच शिंकाळं पकडायचं. हंडीवरचा नारळ काढायचा आणि हंडी फोडायची. एकच गिलका होईल, गुलालाने गुलाबी झालेलं, घरा घरातून जमा केलेलं दूध, दही, ताक, लोणी सगळ्यांच्या अंगावर पसरेल, हंडीला लावलेली केळी, काकड्या जमिनीवर पडतील. हंडीतली नाणी खळकन जमिनीवर पडतील, मग ती वेचायला धावपळ होईल. सगळं चित्र त्याच्या डोळ्यासमोर आलं.<br /><br />दुसरा पाय उचलून तो दुसऱ्या मुलाच्या खांद्यावर ठेवणार इतक्यात दोघांपैकी एकाचा पाय घसरायला लागला. त्याच्याबरोबर खालचा थरही डळमळायला लागला आणि सगळीच पोरं घसरली. त्याला वरचेवर अलगद कुणीतरी झेलला. पोरांना चेव चढला. "गोविंदा" चा गजर झाला. पोरं बेभान होऊन नाचायला लागली. तोही. कारण आता त्याला हंडी फोडायला मिळणार होती. <br /><br />नाचानाच थांबल्यावर पुन्हा पोरं एकत्र झाली. आता हंडी फोडायचीच असं एकमेकांना बजावत खालचा थर लागला. त्याच्यावर दुसऱ्या थराची दोन मुलं चढली. हंडी कोण फोडणार हा प्रश्न विचारायच्या आतच. मागच्या वर्षी ज्याने हंडी फोडली त्याला कुणीतरी वर चढवला. तो वर चढला. पाण्याचा वर्षाव सुरू झाला, फुगे अंगावर फुटायला लागले. कशालाही न बधता त्या मुलाने हंडी पकडली, आतला नारळ काढून हंडी फोडलीसुद्धा. पावसाच्या पाण्यात त्याच्या डोळ्यात उतरलेला एक अश्रू कुणालाच दिसला नाही. <br /><br />पोरं पुन्हा बेभान झाली. लाल लाल दही दुधाने माखलेली पोरं जमिनीवर पडलेली हंडीतली नाणी मिळवण्यासाठी झोंबायला लागली. तोही पुढे सरसावला. एक रुपया त्यालाही मिळाला. जमिनीवर पडलेली हंडीची एक खापरी त्याने आजीसाठी उचलली. हंडीची खापरी स्वैपाकघरात ठेवली की वर्षभर दूध दुभतं भरून राहतं घरात, आजी सांगायची.<br /><br />रुपया आणि खापरी खिशात ठेवून त्याने दही भाताचा प्रसाद घेतला आणि तो घरी निघाला. पायऱ्या चढता चढता त्याने मनाशी ठरवलं, पुढच्या वर्षी हंडी आपणंच फोडायची.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-91542797391864134132008-08-25T10:27:00.005+10:002008-08-25T14:57:13.885+10:00खो खोहा खो खो चा खेळ एकदम आवडला. <a href="http://samvedg.blogspot.com">संवेद</a> हा खेळ सुरू केल्याबद्दल धन्यवाद. खेळ आवडला अशासाठी की खेळ एकदम सोपा आहे. मागे "आपण का लिहितो?" चा खो खो सुरू झाला होता. तो जरा कठीण होता. आपण कोणत्या गोष्टी का करतो हे शोधून काढणं भलतंच कठीण आहे. त्या मानाने आपल्याला आवडलेलं चिकटवणं एकदम सोपं. <br /><br /><a href="http://jaswandi.blogspot.com">जास्वंदी</a> खो दिल्याबद्दल थँक्स. सहसा खो खो मध्ये माझा वेळ मला कुणी कधी खो देईल ह्याची वाट बघण्यात जायचा. मी ब्लॉगीय खो खो बद्दल बोलत नाहीये. मैदानी खो खो बद्दल बोलतोय. तेव्हा ब्लॉगवर का होईना, खो मिळाल्यामुळे भरपूर धावून घ्यायचं ठरवलंय.<br /><br />दोन कविता पटकन सुचल्या. पहिली भाऊसाहेब पाटणकरांची आहे. ती आवडण्याचं कारण म्हणजे विनोदी ढंगाने जाणारी ही कविता पटकन जीवनाचं, की मृत्यूचं सत्य सांगून जाते. दुसरी कुसुमाग्रजांची आहे. ही कविता बहुतेक सर्वांना माहीत असेलच, पण माझ्या आवडत्या कवितांच्या यादीत हिचा नंबर खूप वरचा आहे म्हणून चिकटवतोय. <br /><br />----- X -----<br /><br /><strong>मृत्यू </strong><br /><br />जन्मातही नव्हते कधी मी, तोंड माझे लपविले<br />मेल्यावरी संपूर्ण त्यांनी, वस्त्रात मजला झाकले<br /><br />आला असा संताप मजला, काहीच पण करता न ये<br />होती आम्हा जाणीव की, मी मेलो, आता बोलू नये<br /><br />कफ़न माझे दूर करुनी, पाहिले मी बाजूला<br />एकही आसू कुणाच्या, डोळ्यात ना मी पाहिला<br /><br />बघुनि हे, माझेच आसू धावले गालावरी<br />जन्मभर हासून मी, रडलो असा मेल्यावरी<br /><br />मरता आम्ही, शोकार्णवी बुडतील सारे वाटले<br />श्रद्धांजली तर जागजागी देतील होते वाटले<br /><br />थोडे जरी का दु:ख माझे, असता कुणाला वाटले<br />जळण्यातही सरणात मजला, काहीच नसते वाटले<br /><br />ऐसे जरी संतोष तेव्हा मानिला इतुकाच मी<br />कळलेच ना तेव्हा कुणा कफ़नात जे रडलो आम्ही<br /><br />त्यांचेच हे उपकार ज्यांनी, झाकले होते मला<br />झाकती प्रेतास का ते तेव्हा कुठे कळले मला<br /><br />लाभला एकांत जेव्हा, सरणात त्या माझ्या मला<br />रोखता आलाच नाही, पूर अश्रूंचा मला<br /><br />जेव्हा चिता ही आसवांनी, माझी विझाया लागली<br />चिंता कसा जळणार आता, ह्याचीच वाटू लागली. <br /><br />- भाऊसाहेब पाटणकर <br /><br />----- X -----<br /><br /><strong>कणा</strong><br /><br />‘ओळखलत का सर मला?’ - पावसात आला कोणी..,<br />कपडे होते कर्दमलेले, केसांवरती पाणी....<br /><br />क्षणभर बसला, नंतर हसला... बोलला वरती पाहून<br />‘गंगामाई पाहुणी आली, गेली घरट्यात राहुन’...<br /><br />माहेरवाशीण पोरीसारखी चार भिंतीत नाचली,<br />मोकळ्या हाती जाईल कशी ? बायको मात्र वाचली.<br /><br />भिंत खचली, चूल विझली, होते नव्हते नेले...,<br />प्रसाद म्हणून पापण्यांवरती पाणी थोडे ठेवले.<br /><br />कारभारणीला घेउन संगे सर आता लढतो आहे<br />पडकी भिंत बांधतो आहे, चिखलगाळ काढतो आहे<br /><br />खिशाकडे हात जाताच हसत हसत उठला<br />‘पैसे नकोत सर, जरा एकटेपणा वाटला.<br /><br />मोडून पडला संसार तरी मोडला नाही कणा<br />पाठीवरती हात ठेउन, फक्त लढ म्हणा’!<br /><br />- कुसुमाग्रज <br /><br />----- X -----<br /><br />माझा खो <a href="http://bolaacheekadhee.blogspot.com/">गायत्री</a> आणि <a href="http://samvaadini.blogspot.com">संवादिनीला</a><br /><br />गायत्रीला आधीच खो मिळालेला असल्याने मी माझा खो बदलत आहे. माझा खो <a href="http://kshitijachyapalikade.blogspot.com/">दीपाला</a>. तिच्या स्वतःच्या कविता खूप छान असतात. तिला आवडणाऱ्या कविता नक्कीच सुंदर असणार.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-71763730276521587842008-07-02T16:55:00.000+10:002008-07-02T16:51:41.157+10:00पार्टीतो - पार्टी कधी?<br /><br />ती - कसली?<br /><br />तो - कसली काय? प्रमोशन कुणाला मिळालं? मला की तुला? <br /><br />ती - मला.<br /><br />तो - मग पार्टी कुणी द्यायची? मी की तू?<br /><br />ती - तू.<br /><br />तो - कसली कंजूस आहेस तू. अगं तोंडावर तरी हो म्हण. माझ्या ऍड ऑन कार्डावरून पैसे भर हवंतर. म्हणजे मलाही समाधान आणि तुलाही.<br /><br />ती - म्हणजे मी मारल्यासारखं करते तू लागल्यासारखं कर.<br /><br />तो - चालेल.<br /><br />ती - अरे? चिडतोस काय? देईन मी पार्टी. <br /><br />तो - नको.<br /><br />ती - चिडका बिब्बा.<br /><br />तो - मी? तूच चिडकी बिब्बी. उगाच नाही हिंदीत बायकोला बिब्बी म्हणत. <br /><br />ती - प्रॉब्लेम काय आहे? तोंड का वाकडं तुझं? खूश व्हायला पाहिजेस तू. <br /><br />तो - कुठे काय? सगळं छान तर आहे. मला चांगली नोकरी. तुला चांगली नोकरी. मला प्रमोशन तुला प्रमोशन. मला गाडी, तुला गाडी. मला..<br /><br />ती - हे रे काय? तुझं माझं, तुझं माझं. आपलं म्हण.<br /><br />तो - बरं आपलं. <br /><br />ती - मग छानच तर आहे सगळं. तू असा का झालायस? स्वतःची शेपटी पकडण्यासाठी गोलगोल फिरणाऱ्या भूभू सारखा?<br /><br />तो - हं. झालोय खरा.<br /><br />ती - पण का?<br /><br />तो - लग्नानंतर माणसाचं असंच होतं.<br /><br />ती - बरं. मग नव्हतं करायचंस लग्न? का केलंस?<br /><br />तो - शादी के लाडू. खाये तो पचताये न खाये तो पचताये. म्हटलं, पचतवायचंच आहे तर खाऊन पचतवा.<br /><br />ती - तुझं लाडकं वाक्य आठवलं.<br /><br />तो - कोणतं?<br /><br />ती - खाऊन माजा पण टाकून माजू नका.<br /><br />तो - इथे थोडं उलटं आहे. शादी चे लाडू खाणारा कधीच माजत नाही. ज्याच्या नावाने लाडू खातो ते माजतात.<br /><br />ती - म्हणजे मी?<br /><br />तो - मी तसं म्हटलेलं नाहीये.<br /><br />ती - न म्हणता, दुसऱ्याला जे ऐकायला आवडत नाही ते म्हणण्याची कला तूच जाणे. तुला काय वाटलं? मला पचतवायला होत नाही?<br /><br />तो - तुझ्याकडे बघून तरी तसं वाटत नाही.<br /><br />ती - अरे मी म्हणून तुला सहन करते. दुसरी कुणी असती ना, मग कळलं असतं तुला.<br /><br />तो - काय कळलं असतं ते कळलं असतं. पण आता काय उपयोग? हे सगळं आत्याबाईला मिशा असत्या तर काका म्हटलं असतं असं आहे. आता कसं काय कळणार? कितीही कळावं असं वाटलं तरी.<br /><br />ती - ओ काका विथ मिशा. तुमचं स्वप्नरंजन बंद करा. आणि तुमचा असा स्वतःची शेपटी पकडणारा कुत्रा का झालाय ते सांगा?<br /><br />तो - कुत्रा? आता खरा शब्द बाहेर निघाला. सुरवातीला भूभू म्हणाली होतीस. आता एकदम कुत्रा झालो काय मी?<br /><br />ती - हे बघ हा वाक्प्रचार आहे. <br /><br />तो - आता बघा कशी मराठी तांडवनृत्य करायला लागलेय जिभेवर? एरवी एक वाक्य सरळ बोलता येत नाही. मला शिव्या द्यायला मात्र मराठी.<br /><br />ती - असं काही नाहीये?<br /><br />तो - मग कसं आहे?<br /><br />ती - तुला मी कुठल्याही भाषेत शिव्या देऊ शकते.<br /><br />तो - इथेच प्रूव्ह झालं की तू मला शिव्या देतेस.<br /><br />ती - त्यात प्रूव्ह करण्यासारखं काय आहे? मी खुलेआम हे मान्य करते.<br /><br />तो - पण का?<br /><br />ती - का म्हणजे? तू जर शिव्या देण्यासारखं वागलास तर मी शिव्या देईन नाहीतर काय ओव्या म्हणीन? तुझ्या सन्मानार्थ.<br /><br />तो - हे अती होतंय.<br /><br />ती - बरं होवूदे. अर्धा तास झाला मी तुला विचारतेय प्रॉब्लेम काय आहे? असं तोंड वाकडं करून बसायला काय झालं तर तू उत्तर देत नाहीयेस. कोण करतंय अती? मी की तू?<br /><br />तो - मी.<br /><br />ती - हं. मग काय झालं तरी काय? <br /><br />तो - कुठं काय?<br /><br />ती - तोंड.<br /><br />तो - ओह ते. दात दुखतोय.<br /><br />ती - अरे माणसा, मग हे पहिल्या वाक्याला सांगितलं असतंस तर इतकं भांडण कशाला झालं असतं.<br /><br />तो - भांडण? कसलं भांडण?<br /><br />ती - अत्ता आपण केलं ते?<br /><br />तो - नाही दात जास्तच दुखत होता. लक्ष उडवायचं होतं त्याच्यावरून म्हणून. असं म्हणतात की कसला त्रास होत असेल, आणि त्यापेक्षा अधिक त्रासदायक काही घडलं की पहिल्या त्रासाचा विसर पडतो. म्हणून. <br /><br />ती - टू मच.<br /><br />तो - थ्री मच.<br /><br />ती - बस बोंबलत आता दात घेऊन. पार्टी बिर्टी काही नाही.<br /><br />तो - अगं गंमत केली.<br /><br />ती - मीही गंमतच करणारे आता. ज्या दिवशी तो दात उपटून घेशील ना,त्याच दिवशी माझी पार्टी.<br /><br />तो - अगं पण.<br /><br />ती - ...<br /><br />तो - बरं. <br /><br />----------------------------------------------------------<br />चिकटवा चिकटवी करणाऱ्यांसाठी तळटीप. कृपया कुठून उचललेत त्याची लिंक द्यावी. मलाच माझं गेलं पोस्ट निनावी फॉरवर्ड म्हणून आलं. आता बोला?<br />http://nileshgadre.blogspot.com<br />----------------------------------------------------------कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-75132995227659904492008-05-21T15:00:00.001+10:002008-05-21T15:00:00.914+10:00शिकरणतो - झाल्या का पोळ्या? खूप भूक लागलेय.<br /><br />ती - झाल्या ना. मलाही भूक लागलेय पण पोळ्या करायला वेळ लागतो.<br /><br />तो - म्हणूनच सांगत होतो, लवकर स्वैपाकाला लाग.<br /><br />ती - आणि तू काय करशील? सोफ्यावर बसून टी. व्ही. बघशील?<br /><br />तो - तसं नाही गं. जरा जास्तच भूक लागली होती म्हणून जरा. ते जाऊदे. कसली भाजी आहे.<br /><br />ती - नाही<br /><br />तो - ही कोणती नवी भाजी? नाही?<br /><br />ती - म्हणजे भाजी नाही.<br /><br />तो - भाजी नाही? मग काय नुसत्याच पोळ्या खायच्या काय आज?<br /><br />ती - हे बघ मला स्वैपाक करायला वेळ लागतो. सवय नाही. आणि तुला भात, भाजी, आमटी, पोळी सगळं लागतं. आज भाजी चिरायला वेळच मिळाला नाही.<br /><br />तो - मला सांगायचं<br /><br />ती - सांगितलं. पण कॉम्प्युटर समोर बसलास की तुझ्या कानाची होते फुंकणी. नळी फुंकिली सोनारे. इकडून तिकडे गेले वारे.<br /><br />तो - मी फुंकणी आणि तू सोनार? जरा जोरात फुंकायचं ना. ऐकू आलं असतं.<br /><br />ती - जेवायचंय ना? की फुंकर मारू अजून एक? माझ्या ऑफिसमधल्या लोकांना मी केलेल्या पोळ्या खूप आवडतात. तुला नसतीलच खायच्या तर ते खातील.<br /><br />तो - नको. एवढं अन्नदान नको.<br /><br />ती - कंजूस.<br /><br />तो - मुद्दा तो नाही आहे. तू आज पोळ्या केल्यास म्हणून तुझे जाहीर आभार. पण आता त्या पोळ्या पाण्याबरोबर खायच्या का?<br /><br />ती - नाही.<br /><br />तो - हवेबरोबर?<br /><br />ती - शिकरण केलंय. ते वाढून घे आणि गीळ किती गिळायच्यात त्या पोळ्या.<br /><br />तो - शिकरण केलंय? अरेरेरे, काय ही भाषा. शिकरण स्त्रीलिंगी. ती शिकरण, ते शिकरण नाही.<br /><br />ती - ई.... ती शिकरण काय. ते शिकरणच बरोबर आहे. ते केळं आणि त्याचं ते शिकरण.<br /><br />तो - फालतू लॉजिक सांगू नकोस हं. तुला गाणं आठवतं का ते? केळ्याची शिकरण करायला गेली धुपकन पडली आत?<br /><br />ती - आठवतं.<br /><br />तो - मग मान्य कर की चूक झाली.<br /><br />ती - चूक तुझी होतेय. मला आठवतंय, केळ्याचे शिकरण करायला गेली धुपकन पडली आत. चुकलायस तू मी नाही.<br /><br />तो - हे बघ तू मला बाकी कशाचंही लेक्चर दे, पण मराठीचं देऊ नकोस.<br /><br />ती - का बरं का? मी तुला कसलंही काही सांगायला लागले की तुझं हेच. हा विषय सोडून दुसरं कशाचंही लेक्चर दे. असे काय दिवे लावलेस रे तू मराठीत? पु. ल. देशपांडेच की नाही तू? की आचार्य अत्रे?<br /><br />तो - अगदी तितका नसलो तरी थोडं फार लिहितोच की मी<br /><br />ती - कुठे? ब्लॉगवर? काळं कुत्रंतरी वाचता का रे तुझा तो ब्लॉग? अरे ब्लॉग लिहिण्यापेक्षा जरा घरातली कामं कर, म्हणजे शिकरण खायची वेळ येणार नाही. मी एकटीने काय काय म्हणून करायचं.<br /><br />तो - मुद्दा मी कुठे काय लिहितो हा नाहीये. मुद्दा हा आहे की माझं मराठी तुझ्यापेक्षा चांगलं आहे.<br /><br />ती - हे आपलं तुझं मत. तुझ्या मताला मी किंमत देत नाही.<br /><br />तो - ते माहितेय मला. आजचं का आहे ते. पण हे माझं मत नाही. दहावीत मला मराठीत ऐंशी मार्क मिळाले होते.<br /><br />ती - मला एटीटू मिळाले होते.<br /><br />तो - अगंपण माझी फर्स्ट लँग्वेज होती मराठी.<br /><br />ती - लँग्वेज होती ना? मग तर झालं. मार्क कुणाला जास्त होते? मला. मग मराठी कुणाला जास्त येतं? मला? मग ती शिकरण का ते शिकरण? ते.<br /><br />तो - च्यायला. तुला शिकवणारे धन्य आणि तुला मार्क देणारे त्याहून धन्य.<br /><br />ती - ए. जास्त बोलू नकोस हां. माझी आईच शिकवायची मला. आणि तिला तिच्या आईने शिकवलं.<br /><br />तो - तरीच.<br /><br />ती - लाज नाही वाटत माझ्या माहेरच्यांना नावं ठेवायला?<br /><br />तो - नावं ठेवायची नाहीत म्हणूनच तर लग्नात तुझं नाव नाही बदललं.<br /><br />ती - फार उपकार केलेस हं. बदललं असतंस तर बदडलं नसतं तुला?<br /><br />तो - पुन्हा विषयांतर करू नकोस. मुद्दा वेगळाच आहे.<br /><br />ती - ते शिकरण<br /><br />तो - ती शिकरण<br /><br />ती - मी जेवतेय तुला हवंय?<br /><br />तो - हो.<br /><br />ती - पोळीबरोबर ते..... शिकरण देऊ का?<br /><br />तो - मला ती शिकरण दे तू ते शिकरण खा.<br /><br />ती - आता कसं शहाण्या मुलासारखं बोललास.<br /><br />तो - थांब पोळ्या थंड झाल्यात मायक्रोव्हेव करून आणतो.<br /><br />ती - शहाणा माझा बाळ.<br /><br />तो - हं.<br /><br />------------------------<br /><br />हा फॉर्म (मला) भलताच आवडला असल्याने अजून एक संवाद<br /><br />------------------------कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com35tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-26304899158233480852008-04-16T15:13:00.001+10:002008-04-16T14:46:23.034+10:00नातं"हा"मी - एक छानसं नातं.<br /><br />"तो"मी - नातं?<br /><br />"हा"मी - नात्याला नाव काय? नावंच नाही? शब्दकोश धुंडाळले तरी सापडलं नाही.<br /><br />"तो"मी - नातं कसलं?<br /><br />"हा"मी - एक तो. भारतातून श्रीलंकेत कामानिमित्त आलेला. एक ती. श्रीलंकन. तो ज्यासाठी आला त्या कामाचा आणि तिचा दूरान्वयेही संबंध नाही.<br /><br />"तो"मी - बरोबर, मग कसलं नातं? कसलंच नाही.<br /><br />"हा"मी - नाही कसं? तो आणि त्याची टीम जिथे बसतात त्याच मजल्यावर ती बसते.<br /><br />"तो"मी - मी बसतो त्या माझ्या ऑफिसच्या मजल्यावर शंभर लोकं बसतात. काही नातं नाही माझं त्यांच्याशी. कुठल्याही ऑफिसच्या एखाद्या मजल्यावर कित्येक लोकं बसतात. त्यांच्यात कसलं आलंय नातं?<br /><br />"हा"मी - हं बरोबर. पण तरीही नातं आहे. तो तिला काचेच्या खिडकीतून पाहतो आणि तीही कधीकधी. पण तिने त्याला पाहताना, त्याने जर तिला पाहिलं, तर मात्र ती पटकन आपलं डोकं कामात खुपसते.<br /><br />"तो"मी - नीटसं कळलं नाही. पण नक्की दाल मे कुछ काला है. प्रेम वगैरे?<br /><br />"हा"मी - नाही नाही. प्रेम नाही. तिचं तर लग्न झालंय.<br /><br />"तो"मी - त्याचं?<br /><br />"हा"मी - नाही. त्याचं नाही झालं.<br /><br />"तो"मी - मग? विवाहबाह्य संबंध?<br /><br />"हा"मी - काय शब्द पण शोधलाय? विवाहबाह्य संबंध. मऊ भात खाताना खडा दाताखाली यावा असा हा शब्द. विवाहबाह्य संबंध. नाही. तसलं काही नाही. तसा बाह्यात्कारी आतला बाहेरचा कसलाही संबंध नाही.<br /><br />"तो"मी - म्हणजे नातंदेखील नाही.<br /><br />"हा"मी - अंहं. नातं आहे. पण तोच तर लोचा आहे ना. ह्या नात्याला म्हणायचं काय?<br /><br />"तो"मी - नुसतं एकमेकांकडे बघणं हे कसलं आलंय नातं?<br /><br />"हा"मी - पार्श्वभूमी महत्त्वाची आहे. कभी शाम जवाँ थी. मिल बैठे थे यार, आप मै और... तोच तो. बघ ना दारू देशांच्या सीमा जाणत नाही. कुठल्याही देशातले लोक कुठेही एकत्र येऊन टून होऊ शकतात. तसा तो आणि त्याच्या ऑफिसमधले श्रीलंकन मित्र. तमिळ इलम वरून घसरत घसरत गाडी पोरी बाळींवर येते. त्याचे श्रीलंकन मित्र त्याला विचारतात, आणि केवळ त्यांनी विचारलं, म्हणून आणि म्हणूनंच तो सांगतो. की त्या ऑफिसमधली सर्वात सुंदर मुलगी तीच.<br /><br />"तो"मी - मग त्यात कसलं आलंय नातं? ऐश्वर्या राय सुंदर आहे. हे एक माझं मत मी दहा मित्रांना दहादा सांगितलं. मला खरं आवडलं असतं, पण माझं आणि ऍशचं नाही बुवा कसलं नातं.<br /><br />"हा"मी - नाही. ऐश्वर्या राय ला सुंदर म्हणणारे एकटेच नसतो ना आपण. आणि आपण तिला सुंदर म्हटलं, हे तिला कळतही नाही. इथेच तर सगळी गंमत झाली. म्हणजे तो तिला ऑफिससुंदरी म्हणाला हे तिला कुणीतरी सांगितलं.<br /><br />"तो"मी - मग काय त्यात घाबरायचं? सांगितलं तर सांगितलं.<br /><br />"हा"मी - हं. पण इथेच तर नातं तयार झालं ना.<br /><br />"तो"मी - कसलं नातं?<br /><br />"हा"मी - सगळे शब्दकोश धुंडाळले तरी नाव नाही मिळालं.<br /><br />"तो"मी - बरं पुढं? ती चिडली?<br /><br />"हा"मी - नाही. ती नाही चिडली. त्याला वाटलं ती चिडेल. पण नाही चिडली.<br /><br />"तो"मी - नक्की. विवाहबाह्य....<br /><br />"हा"मी - नाही रे. तसलं काहीच नाही. तिला तिच्या ऑफिसख्या चिडवायच्या त्याच्यावरून. आणि त्याला त्याचे ऑफिसवंगडी तिच्यावरून. पण सगळं गमती गमतीत.<br /><br />"तो"मी - असं गमतीत काही नसतं. कुणीतरी कुणालातरी कुणावरूनतरी चिडवत असेल आणि त्या कुणालातरी त्याचा राग येत नसेल ते ज्यांना चिडवतायत आणि ज्यांच्यावरून चिडवतायत त्यांचं प्रेम झालं असं समजावं.<br /><br />"हा"मी - प्रेम म्हणजे प्रेम म्हणजे प्रेम असतं. तुमचं आणि आमचं मात्र सेम नसतं. डोंबलाचं प्रेम? ती शादीशुदा आणि तिच्या संसारात समाधानी. तो त्याच्या देशातल्या मुलींवर समाधानी. प्रेम बीम काही नव्हतं रे.<br /><br />"तो"मी - अरे मग होतं काय?<br /><br />"हा"मी - तोच तर ओरिजिनल प्रश्न आहे, की होतं काय?<br /><br />"तो"मी - बरं मग पुढे काय झालं?<br /><br />"हा"मी - काही नाही. त्याचा प्रोजेक्ट संपला. ते शहर सोडायची वेळ आली. सगळ्यांना भेटला तसा तो तिलाही भेटला जायच्या आधी. तिने त्याला ऑल द बेस्ट केलं. त्याने थँक यू म्हटलं. जसं तो उरलेल्या चार लोकांशी बोलला तसंच तो तिच्याशी बोलला. ते बोलून झाल्यावर आणखी बोलायचं काही शिल्लकच राहिलं नाही. तो वाक्य शोधत राहिला, पण मिळाली नाहीत. त्यामुळे त्याला जावंच लागलं. तिलाही वाटत होतं की त्याने अजून दोन वाक्य बोलावीत, पण ती त्याला सुचली नाहीत आणि तो गेला. दोन डोळ्यांच्या कडा, हलकेच ओल्या झाल्या.<br /><br />"तो"मी - बरोबर. त्याला वाईट वाटलं असणार.<br /><br />"हा"मी - त्याला नाही. तिलाही वाटलं. म्हणून दोन डोळे म्हटलं. एक तिचा, एक त्याचा.<br /><br />"तो"मी - मग?<br /><br />"हा"मी - मग काय? ईमेल मधून ते बोलत राहिले मधून मधून.<br /><br />"तो"मी - सुचलं.<br /><br />"हा"मी - काय?<br /><br />"तो"मी - नात्याला नाव सुचलं.<br /><br />"हा"मी - कोणतं?<br /><br />"तो"मी - इ-मित्र.<br /><br />"हा"मी - नाही रे. मित्र नाही. मित्र म्हणजे वेगळं, हे वेगळं.<br /><br />"तो"मी - हे बघ, बुवा आणि बाई हे जर एकमेकांचे नातेवाईक नसतील, तर आपल्याला फक्त दोनंच नाती कळतात. प्रेम नसेल तर मैत्री आणि मैत्री नसेल तर प्रेम. ऍक्च्युअली मैत्री वगैरे सुद्धा झूटंच आहे. खरंतर प्रेम किंवा नथिंग.<br /><br />"हा"मी - पण हे प्रेम नाही, मैत्री नाही आणि नथिंगही नाही. सगळे शब्दकोश धुंडाळले पण नाव नाही सापडलं.<br /><br />"तो"मी - संपली स्टोरी?<br /><br />"हा"मी - नाही. मग पुढे त्याचं लग्न झालं. त्याने तिला लग्नाला बोलावलं. ती आली नाही. शक्यच नव्हतं.<br /><br />"तो"मी - संपली?<br /><br />"हा"मी - जाऊदे. तुला ऐकायचंच नाही तर ...<br /><br />"तो"मी - हं बरोबर, झालं सगळं रामायण आणि म्हणे रामाची सीता कोण? तुला त्यांचं नातं नक्की कोणतं हे कळलं की मला कळव.<br /><br />"हा"मी - अजिबात नाही. प्रेम किंवा नथिंग ही दोनच नाती तुझ्यासाठी ठीक आहेत.<br /><br />"तो"मी - मग सांग ना त्यांचं नातं कोणतं? प्रेम की नथिंग?<br /><br />"हा"मी - नथिंग.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-34940584.post-22607327648759608072008-04-04T11:51:00.000+11:002008-04-03T11:59:48.843+11:00का?रात्रीचे साधारण अकरा वाजलेले. नुकताच ऑफिसमधून परतलेला मी. दिवसभराच्या कामाने जीव कंटाळलेला. पण एक अनामिक समाधान. काहीतरी पूर्णत्वाला जात असल्याचं. खरंच आपण काम कशासाठी करतो? पगार मिळावा, पैसा मिळावा म्हणून की कामातून एक समाधान मिळतं म्हणून? कुठे आपलं कौतुक होतं, कुठे आपला अहं सुखावतो, म्हणून?<br /><br />तितक्यात आतून ललित येतो. ललित म्हणजे इथल्या कंपनीने आमच्या मदतीला दिलेला हरकाम्या. गंमत म्हणजे आम्हाला तो हरकाम्या वाटतंच नाही. मित्रच वाटतो. त्याला इंग्लिश येत नाही, आम्हाला सिंहली येत नाही, त्यामुळे बराचसा व्यवहार खाणाखुणांनीच चालतो. तो खरंतर झोपेतूनच उठलाय, पण चेहऱ्यावर कंटाळा नाही. का करत असेल हा काम? समाधान मिळतं म्हणून? लोकांची धुणी धुण्यात कसलं आलंय समाधान?<br /><br />त्याला आता आम्ही काही इंग्रजी शब्द शिकवलेत. तो मला डिनर आणि पाठी प्रश्नचिन्हात्मक उद्गार एवढंच विचारतो. मी त्याला मान हालवून नाही सांगतो. तो त्याची नाराजी सिंहलीतून ऐकवतो. मला काहीच कळत नाही. बहुतेक त्याने जे काय बनवलंय ते फुकट जाणार असा काहीसा त्याचा सूर. मी त्याला डिनर येस म्हणून सांगतो.<br /><br />तो मस्त केळ्यासारखं ह्या गालापासून त्या गालापर्यंत हसतो. देवाची रंगसंगती बघा. काजळासारखा काळा त्याचा रंग आणि मोत्यासारखे पांढरे शुभ्र दात. झटकन आत जाऊन तो जे काही बनवलेलं असतं ते घेऊन येतो. मला देतो आणि निघून जातो. खुणेनेच ताट किचनमध्ये ठेवून जा, हे सांगायला विसरत नाही.<br /><br />मी नको असलेलं ते अन्न चिवडत बसतो. आपण नको असलेल्या गोष्टी का करतो? पैशासाठी? स्वतःच्या समाधानासाठी की दुसऱ्याच्या समाधानासाठी? जसा मी आज हे नको असलेलं विचित्र श्रीलंकन जेवण जेवतोय, पोटभर जेवण झालेलं असतानाही?<br /><br />आम्ही दिवसभर काम करून दमतो, म्हणून आमच्या समाधानासाठी ललितने जेवण बनवायचं, आम्हाला पोटभर जेवल्याचं समाधान मिळावं म्हणून. आणि बाहेर पोटभर जेवण झाल्यावर आम्ही घरी यायचं आणि त्याने केलेलं न रुचणारं जेवायचं, त्याचं समाधान व्हावं म्हणून. का नाही मी सांगत त्याला? की बाबारे नाही आवडत तू जे काय बनवतोस ते. नको बनवू?<br /><br />सगळंच मोठं विचित्र आहे. भारताच्या चार कोपऱ्यातून आलेले आम्ही चार श्रीलंकेत येतो काय, आणि हा त्याच्या गावाबाहेर सुद्धा कधी न पडलेला ललित आम्हाला येऊन मिळतो काय. जर शक्यता बघितल्या तर अशा पाच व्यक्ती एकत्र येण्याची शक्यता किती? नगण्य. पण अशा व्यक्ती एकत्र येतात. नुसत्या येतच नाहीत तर मैत्री होते त्यांची. तो नोकर आम्ही मालक असं कधी वाटतंच नाही. तोही आमच्यातलाच एक होतो. खुणांनी गप्पा मारतो, प्रसंगी ओरडतो, आम्हाला सिंहली शिकवतो आणि आम्ही त्याला इंग्लिश शिकवतो.<br /><br />नको असलेलं जेवण कसंबसं पोटात ढकलून मी बाहेर हॉलमध्ये येतो आणि बाल्कनीत जाऊन उभा राहतो. बाहेरचा दमटपणा मुंबईची आठवण करून देणारा. रस्ते दिशाहीन वाटतात. परके वाटतात. मध्येच एखादी गाडी शांततेचा भंग करीत जाते. झोप डोळ्यात पेंगत असते पण तरीही झोपावंसं वाटत नसतं.<br />हातातल्या फोनवरून मी कॉलिंग कार्डाचा नंबर फिरवतो. समोरून एक यंत्रबाई पाचशे रुपये बॅलन्स आणि दहा मिनिटं वेळ असल्याचं सांगते. बराच वेळ कंटाळवाणं संगीत ऐकल्यावर एंगेज टोन. पुन्हा नंबर, पुन्हा बॅलन्स, पुन्हा संगीत, पुन्हा एंगेज टोन.<br /><br />मी माझ्या घराला सोडून इकडे येऊन राहिलो कशासाठी? पैशासाठी कदाचित. कदाचित सेल्फ ग्रॅटिफिकेशनसाठी, कदाचित अहं कुरवाळण्यासाठी. आणि ललित का इथे येऊन राहिला? कदाचित त्याच कारणांसाठी. त्याचं घर त्याच्या गावात, आमचं घर भारतात. मिस करत असू का आम्ही सगळे आमचं घर? तो त्याचं, आम्ही आमचं. आणि मग त्यातूनच होत असेल का एक प्रयत्न. आपलं घर सिम्युलेट करण्याचा. नाती सिम्युलेट करण्याचा. आपण कुणासाठीतरी काहीतरी करतो हे समाधान ढापण्याचा किंवा कुणीतरी आपल्यासाठी काही करतो ह्यात समाधान मानून घेण्याचा?<br /><br />पुन्हा नंबर, पुन्हा बॅलन्स, पुन्हा संगीत, पुन्हा एंगेज टोन. मी फोन बंद करतो आणि झोपायला जातो.कोहमhttp://www.blogger.com/profile/05975801963259489929noreply@blogger.com14